γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Συγχωρείστε μου το βιωματικό και ασφαλώς αυτοαναφορικό του σημερινού σημειώματος. Γεννήθηκα στις 23 του Μάρτη του 1967, σχεδόν ένα μήνα πριν την αποτρόπαια 21η Απριλίου της χούντας –ένα καλαμπούρι των δικών μου ήταν «γεννήθηκε δημοκράτης». Οπότε σήμερα έκλεισα τα 50 και βαδίζω αισίως και καμαρωτά στα 51.
Σκέφτομαι πόσα πολλά μπόρεσε να δει η γενιά μας: από το αναλογικό τηλέφωνο με το καντράν στο σπίτι της γειτόνισσας, στην διαδικτυακή επικοινωνία ανά πάσα ώρα και στιγμή. Από το βινύλιο, στο cd, στο mp3… και μετά ξανά στο βινύλιο. Από την εφημερίδα που σου μουτζούρωνε τα χέρια στο αμέριμνο –και «καθαρό»- σκρολάρισμα στην οθόνη. Από την ανοιχτή πισίνα του ΝΟΧ στο Ιωνικό Κολυμβητήριο. Από την Απλωταριά με κάρα με άλογα στον πεζόδρομο που γνωρίζουμε. Από τον Στέφανο Τσουρή στον Γιάννη Μπουμπάρη. Από τον Νικολή τον Τσούρο στον Αντώνη Παληό. Από τον Τάκη στο Μάριο. Από τη Στέλλα στον Πέτρο. Από το Νήσος Χίος στον Αίολο Κεντέρη και μετά στο Μπλου Σταρ. Από τη Βαβέλ στον Κλόουν, κι από τον Ακροβάτη στο Μπλουζ και στο Εν Πλω.
Μου έλεγε ο μακαρίτης ο πεθερός μου πριν χρόνια: εμείς όταν βλέπαμε 50άρη λέγαμε «ο γέρος!» άλλα τα προσδόκιμα ζωής στη Βολισσό τότε βέβαια, αλλά όσο να το πεις το θυμάμαι. Ο πατέρας μου βγήκε στη σύνταξη στα 51 του , με 27 χρόνια θαλάσσια υπηρεσία παρακαλώ. Και συνέχισε να δουλεύει για το κέφι και το μεράκι μέχρι το τέλος. Όταν ο αγαπημένος Γιώργος Ζαμπέτας έγραφε τον 50άρη γνώριζε ότι έκανε μεγάλο καλαμπούρι αποκαλώντας τον «νέο της εποχής».
Στον ορυμαγδό μνημονίων και δαιμονίων που έχει σαρώσει τις ζωές μας βρίσκω το ζοφερό: να δουλεύετε μέχρι τα 67, προσεχώς 70… για να πάρετε την ασήμαντη σύνταξή σας που ούτε τα στοιχειώδη δεν θα εξασφαλίζει… η αντιφατική φύση ενός μιντιατικά διαμεσολαβούμενου καπιταλισμού που από τη μια αποθεώνει τη «νεότητα» κι από την άλλη θεωρεί άξιο προς εργασία τον 70άρη. Για να μη μιλήσω βέβαια για καλούς και αγαπημένους φίλους και αγαπημένες φίλες που γνώρισαν την ανεργία στα 50…
Σκέφτομαι πόσα πολλά μπόρεσε να δει η γενιά μας: τον απόηχο της μοναρχίας, τη χούντα, τη μεταπολίτευση, την αλλαγή, τον εκσυγχρονισμό, τους ολυμπιακούς αγώνες, την Παπαρίζου και τα Βατοπέδια, τα Καστελλόριζα και τα Ζάππεια, τις πλατείες και τα δακρυγόνα, την «πρώτη φορά αριστερά» και το δημοψήφισμα του 2015 –στα δυο τελευταία πικρά χαμογελάω –γιατί να το κρύψομεν άλλωστε.
Σκέφτομαι ακόμα πόσα πολλά μπόρεσε να ακούσει, να διαβάσει και να δει στο σινεμά η γενιά μας: τον Στρατή Τσίρκα, τον Άρη Αλεξάνδρου και τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Στράτο Διονυσίου και τον Νικόλα Άσιμο, τον Κιούμπρικ, τον Αγγελόπουλο και τον Ταραντίνο. Το Φελίνι και τον Νίκο Νικολαΐδη. Τους Dire Straits και τη Sante, τον Τιμ ΜπάκλεΪ και τον Τομ Γουέϊτς. Τον Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ και τον Τζουζέπε Ουνγκαρέτι.
Φλυαρώ. Κάνω κατάχρηση του χώρου της Απλωταριάς (αν και ως διαδικτυακός υπαρκτός-ανύπαρκτος χώρος δεν έχει τουλάχιστον να πληρώνει χαρτί!) αλλά επιτρέψτε μου τούτο:
χτες το απόγευμα προς βραδάκι –για λόγους που θα πούμε όταν θα έρθει η ώρα- συνομίλησα, κοντραρίστηκα, συμφώνησα και διαφώνησα, ζυμώθηκα καθώς λέγαμε παλιά, με παιδιά που τα ένιωσα συντρόφους και συντρόφισσες κι ας είναι είκοσι χρονών. Εκεί θα βρούμε –αν τα βρούμε- τα αντίβαρα που θα μας καθορίσουν. Παίρνω θέση: το ποτήρι δεν είναι μισοάδειο, εμείς θα το γεμίσουμε…
Να είμαστε όλοι και όλες καλά λοιπόν, να μεγαλώνουμε όμορφα και νόστιμα, με υγεία, κουράγια, εμπνεύσεις, δύναμη και ελπίδα.
Υ.Γ. διαδικτυακές τούρτες δεν υπάρχουν –ακόμα- αλλά θα κάνω φφφσσσστ θα σβήσω τα πολλά κεράκια και ευχαριστώ εκ των προτέρων.
