Νεκροί στον πάτο του Αιγαίου, 2.400 χρόνια μετά τη ναυμαχία των Αργινουσών

του Μιχάλη Μπάκα

Το κείμενο της Νατάσας Στραχίνη στην «Απλωταριά» ήταν αυτό που με περισσή ευκολία οι δημοσιογράφοι αρέσκονται να λένε «γροθιά στο στομάχι», μόνο που αυτή την φορά η έκφραση αυτή άξιζε να χρησιμοποιηθεί. Το βίντεο του Σύριου πατέρα, που αναζητά τον γιο του που έχει χαθεί από τις 7 Μαρτίου, είναι συγκλονιστικό.

Ο πατέρας ζει στην Ελλάδα και ο δεκατετράχρονος γιος του, που είχε γεννηθεί εδώ και έζησε στη χώρα μας για περισσότερα από 10 χρόνια, χάθηκε στα νερά του Αιγαίου στην προσπάθεια του να επιστρέψει στην Αθήνα στην αγκαλιά του πατέρα του. Για το παιδί δεν υπήρχε νόμιμη δίοδος επιστροφής και αναγκαστικά προσπάθησε να περάσει στη Λέσβο με μια βάρκα από τις μικρασιατικές ακτές. Ο πατέρας δηλώνει ότι καταλαβαίνει ότι το παιδί του έχει χαθεί και αυτό που πλέον τον ενδιαφέρει είναι να βρεθεί η σωρός τους, να μπορέσει να το κηδέψει όπως του πρέπει, για να μην τον «τρών’τα ψάρια».

Στα ίδια νερά του Αιγαίου, απέναντι από τη Λέσβο, έγινε το 406 πχ η ναυμαχία των Αργινουσών, στα πλαίσια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Η ναυμαχία έληξε με νίκη των Αθηναϊκών δυνάμεων απέναντι στους Σπαρτιάτες όμως η νίκη αμαυρώθηκε από την εκτέλεση των νικητών Αθηναίων στρατηγών, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή δεν διέσωσαν τους ναυαγούς και δεν περισυνέλλεξαν τις σωρούς περίπου 5.000 συμπολεμιστών τους. Αυτή η αντίδραση των Αθηναίων πολιτών ήταν φυσιολογική, αφού είναι γνωστές οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων αναφορικά με τον θάνατο, την ψυχή και την ταφή των νεκρών. Όλοι θυμόμαστε την Αντιγόνη, η οποία παρά την απαγόρευση του Κρέοντα, κόντρα σε νόμους και βασιλιάδες, τόλμησε να θάψει τον νεκρό αδελφό της, Πολυνείκη.

Ο απελπισμένος πατέρας το μόνο που ζητά είναι να θάψει τον γιο του. Η αναγκαιότητα της ταφής αποτελεί έθιμο σημαντικό όχι μόνο για τους Σύριους αλλά και για την ελληνική παράδοση, χιλιάδες χρόνια τώρα.

Έχουν περάσει περισσότερες από 20 μέρες από το ναυάγιο, αλλά η είδηση του χαμού αυτών των ανθρώπων έχει περάσει στα ψiλά των εφημερίδων της χώρας μας. Κανένα ελικόπτερο δεν σηκώθηκε για τον εντοπισμό αυτών των ανθρώπων και τα ονόματα τους “απλά” προστέθηκαν στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της απουσίαw μεταναστευτικής πολιτικής στη χώρα μας αλλά και της Ευρώπης. Πρόσφατα δημοσιεύθηκε ότι και για το 2012 η Ελλάδα εξακολουθεί να κατέχει με την τελευταία, με διαφορά, θέση στο ποσοστό θετικών αποφάσεων απονομής ασύλου με ποσοστό 0,85% όταν ο μέσος όρος για την ΕΕ είναι 26,58%. Έτσι άνθρωποι που έρχονται από τη Συρία, διωκόμενοι από τον πόλεμο, αδυνατούν να λάβουν άσυλο, που όλοι καταλαβαίνουμε ότι δικαιούνται. Κάποιοι από αυτούς είναι διπλά πρόσφυγες καθώς έρχονται από προσφυγικούς καταυλισμούς Παλαιστινίων της Συρίας. Παράλληλα η Ελλάδα δεν απονέμει πλέον ιθαγένεια σε παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ, όπως ήταν ο άτυχος δεκατετράχρονος Kadri, μετά την απόφαση του ΣΤΕ που έκρινε αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου 3838/2010.

Την ίδια ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση παρακολουθεί με απάθεια τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, χωρίς καμία ειρηνευτική πρωτοβουλία. Περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες έχουν φύγει στις γειτονικές χώρες και φυσικά δεν υπάρχει καμία νόμιμη οδός αιτήματος ασύλου στην Ευρώπη καθώς ακόμα τα ευρωπαϊκά προξενεία στη Δαμασκό έχουν κλείσει. Έτσι αναγκάζονται να περνάνε στην Ευρώπη με βάρκες και δεκάδες από αυτούς να χάνονται στα νερά του Αιγαίου.

Και εμείς οι πολίτες, Έλληνες και Ευρωπαίοι, σφυροκοπημένοι από τα καθημερινά προβλήματα μιας οικονομικής κρίσης που μας θίγει όλους, σαστισμένοι, παρακολουθούμε βουβοί, μοιραίοι και άβουλοι, ψυχές ανθρώπων να χάνονται στα νερά του Αιγαίου, μαζί με τις αξίες και την ηθική του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού…