Το νησί μας, η κάποτε «Πιτυούσα» (η γεμάτη πεύκα) των αρχαίων Χίος, κινδυνεύει να μοιάζει περισσότερο με το φαλακρό τοπίο των Κυκλάδων, παρά με το καταπράσινο νησί που ήταν κάποτε
Με την αρχή του καλοκαιριού και τις φωτιές που προηγήθηκαν (Ρόδος, Σάμος κ.ά.), μετά από έναν άνυδρο χειμώνα, ενδόμυχα ευχόμασταν να μην έχουμε την ατυχία να ζήσουμε την πύρινη λαίλαπα στο νησί. Δυστυχώς το ξύπνημα της 25ης Ιουλίου έφερε ξανά στη μνήμη μας όσα ζήσαμε το καλοκαίρι του 2012, με έναν τρόπο σκληρό, να μας αποδείξει πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε.
Δεν είναι αρμοδιότητά μας να αποφανθούμε για τα αίτια της πυρκαγιάς, παρά τα όσα ακούγονται είτε περί εμπρησμού, είτε περί καμένου δέντρου που έπεσε σε στύλο της ΔΕΗ. Μονάχα εκείνοι που βρίσκονται στο τόπο της πυρκαγιάς, και συγκεκριμένα η Πυροσβεστική Υπηρεσία, είναι αρμόδια για να συλλέξει στοιχεία από το χώρο που πρωτοεκδηλώθηκε η πυρκαγιά, αλλά και καταθέσεις μαρτύρων, και να δημοσιεύσει το σχετικό πόρισμα.
Κάποια στιγμή θα πρέπει πέρα από τα οργισμένα μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή τη συμπαράσταση προς εκείνους που επλήγησαν, που διαρκούν όσο διαρκεί η καταστροφή, να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο για τα περιβαλλοντικά θέματα. Τόσο οι αρμόδιοι όσο κι ο καθένας από εμάς ατομικά να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Η λήψη προληπτικών μέτρων όλο το χρόνο από τους φορείς ώστε να είναι αποτελεσματικότερη η καταστολή της πυρκαγιάς το καλοκαίρι, όπως καθαρισμοί στα δάση εκατέρωθεν των δρόμων, διάνοιξη έπειτα από μελέτη των απαιτούμενων δασικών δρόμων, αντιπυρικών ζωνών και συντήρηση των υπαρχόντων, η συντήρηση των δεξαμενών και των δικτύων είναι μερικές από αυτά.
Εμείς οι πολίτες οφείλουμε να διατηρούμε καθαρά τα χωράφια μας ανεξάρτητα αν τα καλλιεργούμε ή όχι, να μην πετάμε σκουπίδια στα δάση και γενικότερα στην ύπαιθρο που πολλές φορές δημιουργούνται άτυπες χωματερές. Να θυμόμαστε πάντοτε πως ένα πευκοδάσος αν καεί χρειάζεται περίπου τριάντα χρόνια για να επανέλθει στη ίδια κατάσταση, εφόσον δεν ξανακαεί και δεν βοσκηθεί, πράγμα που έχει συμβεί πολλές φορές στο τόπο μας.
Το νησί μας, η κάποτε «Πιτυούσα» (η γεμάτη πεύκα) των αρχαίων Χίος, κινδυνεύει να μοιάζει περισσότερο με το φαλακρό τοπίο των Κυκλάδων, παρά με το καταπράσινο νησί που ήταν κάποτε. Η απώλεια των δασών επηρεάζει πέρα από το οικοσύστημα και τη δική μας ζωή, αφού μειώνονται οι βροχοπτώσεις, αυξάνεται η θερμοκρασία και ο κίνδυνος πλημμυρικών φαινομένων, ξεπλένονται τα εδάφη και ευνοείται η ερημοποίηση, καθώς και μειώνονται τα υδάτινα αποθέματα, ενώ αυξάνει η υφαλμύρωση και στη δική μας περίπτωση οι συγκεντρώσεις των βαρέων μετάλλων (υδράργυρος, αρσενικό).
Μετά τη φετινή καταστροφή ας ελπίσουμε πως δεν θα επαναληφθούν οι απερισκεψίες του παρελθόντος: Το ώριμο δάσος που κάηκε δεν θα βοσκηθεί ούτε θα υλοτομηθεί, αλλά θα αφεθεί στην ησυχία του να αναγεννηθεί. Σε όλη τη περιοχή να απαγορευτεί πλήρως η βόσκηση και το κυνήγι, και να επιτηρείται ώστε να τηρηθεί. Η ΕΜΧ οφείλει να δημιουργήσει δικό της φυτώριο, ώστε να διατηρηθεί η πολυμορφία στο γονιδίωμα των σκίνων. Επίσης, οφείλουμε όλοι να συμμετέχουμε στις κατά καιρούς αναδασώσεις και ποτίσματα, αφού πρώτα μάθουμε πως φυτεύονται τα δεντράκια, ώστε να ελαχιστοποιούνται οι απώλειες. H συγκρότηση και η εκπαίδευση εθελοντικών ομάδων δασοπροστασίας και πυρόσβεσης, είναι εξίσου αναγκαία. Κάποια στιγμή, πρέπει να μελετήσουμε το ενδεχόμενο εμπλουτισμού των δασών μας και με άλλα είδη τοπικά, ενδημικά, πέραν των πεύκων που δυστυχώς καίγονται εύκολα. Κάποια στιγμή, τέλος, το αρνητικό ισοζύγιο δάσους/καμένων πρέπει να ανατραπεί.
