γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Άλλη μια επέτειος της 28ης Οκτώβρη καταφθάνει. Για μια ακόμη φορά οι πολιτικοί ταγοί μας θα στηθούν μπροστά στα μικρόφωνα ξεστομίζοντας δηλώσεις βαρύγδουπες, θα παρακολουθήσουμε ατέλειωτες παρελάσεις όχι μόνο από “τα στρατά μας” αλλά κι από τα “περήφανα νιάτα της χώρας”, μιας και κανένας δημοκράτης ηγέτης τόσες δεκαετίες δεν τολμά να ξεριζώσει τον φασιστικό θεσμό των μαθητικών παρελάσεων που καθιέρωσε ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς. Θα φλομώσουμε ξανά από κενολογίες για το “αδούλωτο φρόνημα της χώρας”.
Κρίσιμη επισήμανση: δεν αποτελεί κύρια πρόθεση του παρόντος σημειώματος το χρόνιο και αυτοκαταστροφικό βίτσιο πολλών όσων αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αριστεροί να τα βάζουμε απλώς εναντίον των στερεοτύπων για την πατρίδα που έχει εγκαθιδρύσει η δεξιά (και καλώς κάνουμε), δίχως όμως να συνεισφέρουμε σε κανένα καινούργιο αφήγημα που να καλύπτει την ανάγκη του κόσμου για αγνό πατριωτισμό (τον οποίο κάκιστα ταυτίζουμε πάντα με τον εθνικισμό). Αφού λοιπόν ανασκαλεύουμε ιστορικές μνήμες, καλό είναι να μην ξεχνούμε – κι αφήνω κατά μέρος την πονεμένη ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ – πως η Αριστερά ιστορικά σ’ αυτόν τον τόπο απέκτησε ευρεία λαϊκή βάση κι αποτέλεσε πλειοψηφία, μόνο όταν διεκδίκησε να δώσει στην έννοια της πατρίδας τα δικά της συμφραζόμενα και να συσχετίσει τον πατριωτισμό με το αίτημα της λαοκρατίας, όπως την εποχή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
Αντιθέτως, περιθωριοποιείται από μόνη της, όταν απλά αρκείται να αντικρούει παθητικά τα αφηγήματα της ιστορικής δεξιάς για τον τόπο κι αντιμετωπίζει συμπλεγματικά τη λέξη “έθνος”. Το μόνο που καταφέρνει τότε είναι να ξεπουλά την αγάπη για την πατρίδα στους απογόνους των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιτών, ενώ ιστορικά, όπως μας θυμίζουν και τα γεγονότα της πενταετίας 1940 -45 (κι όχι μόνο), έχει δώσει πολύ μεγάλους αγώνες για τη χώρα.
Με αφορμή την πολύπαθη επέτειο λοιπόν, ορισμένα ιστορικά σχόλια και συνειρμικές σκέψεις:
- Είναι απύθμενο το θράσος των κυβερνώντων, που θα εκτοξεύσουν πάλι τις κορώνες τους για την αξία του “ΟΧΙ”, όταν μόλις πριν από δύο χρόνια πήραν ένα λαϊκό “ΟΧΙ” της τάξεως του 62% (το οποίο οι ίδιοι ζήτησαν και προκάλεσαν!) και το μετέτρεψαν σε ξεδιάντροπο “ΝΑΙ” μέσα σε μία εβδομάδα.
- Είναι ψέμα ύπουλο και δηλητηριώδες, που διακινείται σκοπίμως από τους εθνικόφρονες, ότι ο Μεταξάς αρνήθηκε την παράδοση στους Ιταλούς, επειδή τον έπιασε ξαφνικά οίστρος πατριωτισμού. Απλώς ήταν αναγκασμένος να πει “ΟΧΙ” για να κρατήσει την θέση του, αφού ήταν απλό όργανο του αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου του Β’, που υποκίνησε την επιβολή δικτατορίας το 1936. Εξάλλου, τον “αγνό πατριωτισμό” του τον είχε αποδείξει ο Μεταξάς και κατά την Μικρασιατική εκστρατεία, όταν, ενώ ήταν ήδη υψηλόβαθμος αξιωματικός, είχε αρνηθεί να πάει να πολεμήσει – όχι βέβαια λόγω “ευαισθησιών αριστερού τύπου” αλλά επειδή θεωρούσε την υπόθεση χαμένη.
- Είναι εξίσου ψεύτικο όμως, το αφήγημα που υποστηρίζουν κυρίως αρκετοί εξ’ αριστερών πως το “ΟΧΙ” το είπε ο λαός, κι ο Μεταξάς αναγκάστηκε να τον ακολουθήσει. Είναι αστείο να υποστηρίζουμε πως ο άνθρωπος που ηγείτο φασιστικού δικτατορικού καθεστώτος κατελήφθη από…καούρα να υπακούσει σε οποιοδήποτε λαϊκό “θέλω”. Κι επίσης, το 2015 μας δείχνει τι τα κάνει τα “ΟΧΙ” του λαού ένας ηγέτης που είναι αποφασισμένος να τα γράψει…εκεί που δεν πιάνει μελάνι, όταν βρίσκει τον λαό μπόσικο!
Κι η παραπάνω διαπίστωση πού μας οδηγεί, άραγε; Στην μοιρολατρική παραδοχή της απόλυτης αδυναμίας του λαού και της ολοκληρωτικής παντοδυναμίας του εκάστοτε ηγέτη; Όχι, διότι η Ιστορία μας διδάσκει κι άλλα, ζόρικα μεν αλλά ελπιδοφόρα: πως ο λαός επέβαλε και καθόρισε εξελίξεις, όταν κινητοποιήθηκε μαζικά ο ίδιος για όσα τον έκαιγαν (π.χ. 3η Σεπτέμβρη 1843, Γουδί 1909) κι όχι όταν ανέθεσε την σωτηρία του εν λευκώ σ’ έναν ηγέτη – Μεσσία (2015) αλλά έκατσε στ’ αυγά του, μόλις ένιωσε προδομένος. Πως έχει βάσιμες ελπίδες να γίνει σεβαστό και να επικρατήσει το εκάστοτε ΟΧΙ του, όταν συνοδεύεται από διάρκεια, αποφασιστικότητα, αταλάντευτη επιμονή και θέληση γι ανάληψη των κινδύνων που συνεπάγεται αυτή η στάση (χαρακτηριστικά που, είτε μας αρέσει είτε όχι, μας έλειψαν τραγικά πριν από δύο χρόνια…)
Με τα παραπάνω ως τροφή για σκέψη…
Χρόνια μας πολλά, καλύτερα, πιο φωτισμένα και…αγωνιστικά!
