Δημήτρης Αντωνόγλου: Istanbul

Αρκετοί έλληνες επισκέπτες της Πόλης, ψάχνουν σε αυτή την Ελλάδα μέσα από την ιστορία και τα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού. Εγώ δεν την έψαξα, μα την συνάντησα αλλού.

Την απάντησα στους ανθρώπους. Αυτούς που μου θυμίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις της Ελλάδας του 70 και του 80 που μεγάλωσα. Που διέπονταν από ειλικρίνεια, σεβασμό και αλληλεγγύη.

Την γεύτηκα στο μεράκι του καφετζή, του μάγειρα και του ζαχαροπλάστη. Σε μια πόλη 17 εκατομμυρίων κατοίκων, που παραδόξως, πολλά μπορούν να παραμένουν τον 21ο αιώνα, αγνά και αυθεντικά.

Την άκουσα στη μουσική από τα όργανα που σεβάστηκαν, διέσωσαν και εξέλιξαν οι γείτονες χωρίς να τα καταντήσουν κιτς εμποροπανήγυρη για επίδειξη νεοπλουτισμού.

Η Κωνσταντινούπολη είναι ο τόπος που αναπολώ τη χαμένη Ελλάδα. Όχι αυτήν που «μας πήραν οι Τούρκοι», αλλά αυτήν που ανταλλάξαμε με δυτικά καθρεφτάκια.

Αυτή είναι η Πόλη μου. Εξιδανικευμένη, όπως τα υπόλοιπα όνειρα των αποδράσεων μου. Τέλος συζήτησης