γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Βραβείο πολιτικού… σθένους παρέλαβε λοιπόν, γεμάτος καμάρι και περηφάνια, ο πρωθυπουργός μας την περασμένη εβδομάδα στο Παρίσι, εντασσόμενος στη χορεία των εκλεκτών “επαναστατών” Κριστίν Λανγκάρντ, Εμμάνουελ Μακρόν, Νικολά Σαρκοζί και Άνγκελας Μέρκελ, που έχουν δεχτεί παρόμοιο δάφνινο στεφάνι. Έτσι εισήλθε με δόξες και τιμές στο κλαμπ εκείνων που κατακεραύνωνε μόλις τρία – τέσσερα χρόνια πριν, για να ολοκληρωθεί πανηγυρικά η πορεία του πλήρους ηθικού ευτελισμού του – αν έχει ποτέ η κατρακύλα τέλος. Αναπόφευκτες κάποιες συνειρμικές σκέψεις, με αφορμή το ξεχωριστό γεγονός, που παραλείψαμε να το γιορτάσουμε ως έθνος όπως του άρμοζε:
- ζει και βασιλεύει το αρχέγονο σχήμα του ευφημισμού, με βάση το οποίο οι άνθρωποι περιέχυναν ανέκαθεν με…σορόπια το απόλυτο κακό: κάποτε η Μαύρη Θάλασσα γινόταν “Εύξεινος Πόντος” και το ακρωτήρι όπου θαλασσοπνίγονταν οι εξερευνητές “Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας”. Τώρα ο αμοραλισμός και η τέχνη της κωλοτούμπας αποκαλούνται “σθένος”.
- είναι χαρακτηριστική, κι όχι συμπτωματική βέβαια, η σπουδή με την οποία απονέμει το χρίσμα του “σθεναρού” η…δημοκρατική και πολιτισμένη Ευρώπη σε όσους πρωτοστατούν στην κυριαρχία των φιλελεύθερων μονόδρομων, στον αφανισμό των λαών τους και θυμούνται βέβαια να επιδεικνύουν το περιβόητο…σθένος τους μόνο στους αδύναμους, ενώ σκύβουν ευλαβικά το γόνυ ενώπιον των οικονομικών ελίτ και των πολυεθνικών, τις οποίες αναγνωρίζουν ως μόνο αφεντικό τους. Προσπαθεί απεγνωσμένα να καταστήσει συμπαθείς όσους πολιτικούς ταγούς αξίζουν την περιφρόνησή μας και να τους επιβάλει ως τη μόνη δυνατή πολιτική πραγματικότητα – αλλά ματαίως…
- το σθένος δεν είναι βραβείο ομορφιάς, για να χορηγείται σε πασαρέλες και σαλόνια. Είναι ηθική αρετή πολύτιμη και δυσεύρετη. Απονεμόταν πάντοτε άτυπα – κι όχι σε πολυτελείς αίθουσες τη συνοδεία βραβείων, αλλά στους στίβους και τις αρένες της καθημερινής ζωής – με μόνους και αδέκαστους κριτές τους ανθρώπους του λαού, που αναγνώριζαν αυτό το σπάνιο κοίτασμα σε κάποιους συνανθρώπους τους (αυτός έχει μπέσα, κάκαλα, κότσια, φοράει παντελόνια κλπ.). Το είχαν αποτυπώσει σε στίχους στιβαρούς ποιητές που σήμερα τείνουν να θεωρούνται…ντεμοντέ, για να επικαλεστώ κι εγώ την άπταιστον Γαλλικήν: “Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία” (Ανδρέας Κάλβος)
- πιο εξοργιστική απ’ όλα ήταν η ξεδιαντροπιά και η κουτοπονηριά, με την οποία ο Αλ. Τσίπρας επιχείρησε αφενός να παραστήσει τον… σεμνό και ταπεινό και αφετέρου να μετατρέψει ολόκληρο τον ελληνικό λαό σε συνένοχο για τις δικές του επιλογές και πομπές, με την περιβόητη φράση: “Το βραβείο δεν είναι δικό μου, είναι του ελληνικού λαού και το παραλαμβάνω στο όνομά του!”
Όχι, κύριε πρωθυπουργέ, να μας λείπει το “σθένος” σας, σας το χαρίζουμε ακέραιο! Πάρα πολλά και σκληρά οφείλει να προσάψει κανείς στο σημερινό Νεοέλληνα, αλλά τουλάχιστον το σθένος του – το πραγματικό, όχι το κάλπικο – υπήρξε δέκα φορές μεγαλύτερο από το δικό σας έναν Ιούλιο του 15, όταν εσείς, που το αποζητήσατε ως σανίδα σωτηρίας, το πήρατε και το αποπατήσατε, ευτελίζοντας μαζί του και την έννοια της Αριστεράς, προς χαρά μεγάλη της άκρας Δεξιάς. Όσο για την υστεροφημία σας, χαρείτε με την ψυχή σας την βράβευσή σας από την σπείρα των διεθνών λωποδυτών με κοστούμι. Με βάση τα κριτήρια που μετράνε – την συνείδηση του απλού κόσμου και την ετυμηγορία της Ιστορίας σε βάθος χρόνου – έχετε λάβει ήδη θέση επάξια δίπλα στους “Αργοναύτες” του Γιώργου Σεφέρη:
“…Ήτανε καλά παιδιά οι συντρόφοι, δε φωνάζαν […]
και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.[…]
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά, με χαμηλωμένα μάτια.[…]
Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.”
