γράφει ο Τέλης Τύμπας
Σύμφωνα με μια εκδοχή βιολογίας που παρουσιάστηκε στα σχολεία του νησιού μας την περασμένη εβδομάδα, «αγαπάμε με τον εγκέφαλο και όχι με την καρδιά». Η απάντηση από άλλες περιοχές της βιολογίας θα διέφερε κατά τη γνώμη μου αρκετά. Σίγουρα πάντως θα διέφερε πολύ μια απάντηση που δεν θα ξεκινούσε από την βιολογία αλλά τη φιλολογία ενός δημοτικού τραγουδιού όπως το παρακάτω:
Χελιδονάκι θα γενώ, στην αραπιά θα πάω
Εκεί θα πάω να παντρευτώ, να πάρω έναν αράπη
Να στέκω ορθή να τρώει ψωμί, να τον κερνώ να πίνει
Αυτός να πίνει το κρασί, κι εγώ να λάμπω μέσα
Να στέκομαι να τον ρωτώ, πώς πιάνεται η αγάπη
Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει,
κι από τα χείλη στην καρδιά, ριζώνει και δεν βγαίνει
Υποτίθεται ότι την εβδομάδα που πέρασε το δημοτικό τραγούδι, ως λαϊκός πολιτισμός (που ενδιαφέρει πολύ την αριστερά), είχε την τιμητική του. Συνέβη εκτιμώ το ακριβώς αντίθετο. Η σύνδεσή του δημοτικού τραγουδιού με παρελάσεις και τα συναφή το εκθέτει στον φολκλορισμό, τον λαϊκισμό. Αυτό που ενισχύθηκε την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν το δημοτικό τραγούδι στη εκδοχή που αναδεικνύει τον λαϊκό πολιτισμό αλλά η εκδοχή του που προσιδιάζει στον λαϊκισμό. Κι ο μεγαλύτερος εχθρός του λαϊκού πολιτισμού είναι, ως γνωστόν, ο λαϊκισμός.
