γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Τώρα που διαπιστώνουμε για ακόμη μια φορά ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν απτόητα τις δολοφονικές τους επιθέσεις (νέα επίθεση με σοβαρότατους τραυματισμούς – ανάμεσά τους και μία συνήγορος της οικογένειας Φύσσα – σε στέκι αλληλεγγύης στον Πειραιά), αποθρασυμένα από το γεγονός ότι η δίκη εις βάρος τους “σέρνεται” και τα γραφεία τους παραμένουν ανοιχτά, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα προ μηνός σχόλια κάποιων τοπικών εφημερίδων πριν από την προγραμματισμένη επίσκεψη των νεοναζιστών στη Χίο. Είναι μια καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε το επίπεδο πολιτικού λόγου που διαπνέει κάποια εκ των ΜΜΕ του νησιού, προκειμένου να κατανοήσουμε βαθύτερα και το ποιόν των αντιλήψεων που διαμορφώνουν τόσα χρόνια τώρα στην πλειοψηφία της χιακής κοινωνίας.
Υπενθυμίζουμε ότι, χάρη στην έντονη και γενικευμένη αντίδραση από φορείς που πρόσκεινται βασικά στην ευρύτερη Αριστερά – διότι μόνο η Αριστερά, όσο κι αν ο όρος έχει διαπομπευθεί, λοιδορηθεί κι έχει γίνει αντικείμενο καπηλείας, διαπνέεται από τέτοια απέχθεια απέναντι στις φασιστικές ιδέες και πρακτικές ώστε να κινητοποιηθεί μαζικά για να τις αναχαιτίσει, μη αρκούμενη σε μια τυπική φραστική καταδίκη – διαμορφώθηκε το κλίμα για να στεφθεί η προγραμματισμένη εκδήλωση από παταγώδη αποτυχία και να ακυρωθεί.
Πώς αντιμετωπίστηκαν άραγε από κάποιους ντόπιους δημοσιογράφους οι πρωτοβουλίες κι οι αντιδράσεις αυτές; Με το απολύτως σαθρό – κι εκ του πονηρού, ενίοτε – επιχείρημα πως “η Αριστερά διαφημίζει τους…ανύπαρκτους”! Επ’ αυτού έχουμε ν’ αντιπαρατηρήσουμε τα εξής:
- τόσο…ανύπαρκτους θεωρούν αυτούς που “διαφημίστηκαν”, ώστε κάποιοι απ’ όσους εγκάλεσαν τους αριστερούς γιατί αντέδρασαν έντονα και ποικιλοτρόπως (αντί να τους πουν “Περάστε, παρακαλώ!” σαν σωστοί Παριζιάνοι) απηύθυναν από άλλες στήλες συστάσεις σ’ όσους τους διαβάζουν να μην παρευρεθούν στην εκδήλωση! Φαίνεται πως, παρά την επίδειξη…δημοκρατικών ηθών, φοβούνταν πάρα πολύ την μαζική παρουσία σημαντικού μέρους του αναγνωστικού τους κοινού στο…event με τις γνωστές χρυσαυγίτικες “λύσεις” για το προσφυγικό. Και το φοβούνταν, ακριβώς επειδή θα φανέρωνε πόσο έχουν συμβάλει κι οι ίδιοι, με την ποιότητα του δημοσιογραφικού τους λόγου, στον εκφασισμό της ντόπιας κοινωνίας.
- ακριβώς γι’ αυτό, στοχοποίησαν τους αριστερούς προληπτικά και ύπουλα: αν η εκδήλωση διεξαγόταν κανονικά κι είχε προσέλευση κόσμου, το πλέον πιθανό θα ήταν ν’ ακολουθήσουν…ομορφιές σαν κι αυτές με τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των προσφύγων της Σούδας ύστερα από την προηγούμενη επίσκεψη των Χρυσαυγιτών, όπου από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα. Κάποια μεγάλα μυαλά του χιακού Τύπου είχαν, φαίνεται, το σκηνικό επίρριψης ευθυνών έτοιμο, σε περίπτωση που κάτι στράβωνε: “φταίει η Αριστερά που τους διαφήμισε”.
- επί της ουσίας: με όρους…επικοινωνιακού μάρκετινγκ μπορείς να σκεφτείς μόνο όταν βρίσκεσαι σε αντιπαράθεση με έναν ιδεολογικό αντίπαλο που παίζει επί ίσοις όροις με σένα – με κυριαρχία των επιχειρημάτων, του διαλόγου (έστω, έντονου και παθιασμένου) – όχι με κάποιον ο οποίος, την ώρα που εσύ θα αναλώνεσαι σε…δυσθεώρητου επιπέδου αμλετικούς στοχασμούς (“να τον διαφημίσω ή να μην τον διαφημίσω;”) εκείνος θα εξαπολλύει δολοφονικές επιθέσεις εναντίον αδύναμων, προσφύγων, κάθε ιδεολογικού αντιπάλου και ξέρει να εκφράζεται, όπως αποδεικνύει συνεχώς, μόνο με τη γροθιά και το μαχαίρι αντί του Λόγου και του Δια-λόγου.
- ο φασισμός δεν καταπολεμάται και δεν αποδυναμώνεται με τη…μούγγα, ίσα-ίσα που η απάθεια και η σιωπή τον θεριεύουν. Και τελικά, πέρα από τις πολύ σοβαρές και υπαρκτές ευθύνες που φέρουν για τη γιγάντωσή του όσοι εξουσιάζουν με την ταμπέλα της Αριστεράς αλλά προδίδουν κατάφωρα την ουσία της, ενισχύεται εξίσου τόσο από την παγιωμένη τακτική της εξίσωσης Αριστερών και Ακροδεξιάς στον δημόσιο λόγο όσο και από την συνακόλουθη θεωρία των “δύο άκρων”, με την οποία κάποιοι συγκαλύπτουν την υιοθέτηση εκ μέρους τους μεγάλου μέρους της ατζέντας της Χρυσής Αυγής.
