08 Έξω Διδύμα – 09 Μέσα Διδύμα

Έξω Διδύμα

20150930

Καθώς πλησίαζα από την Kοινή, το μικρό χωριό έλαμπε στο απογευματινό φως, ανάμεσα στους σχίνους, τις πορτοκαλιές και τις ελιές. Στην αυλή του πρώτου σπιτιού δυτικά, κάτω από μια μεγάλη ροδιά γεμάτη με άγουρα ρόδια, κάθονταν τρεις ηλικιωμένες κυρίες και μια νεότερη· πρόσχαρες, με ρώτησαν τι ψάχνω. «Είμαστε δεκατρείς άνθρωποι το χειμώνα, παιδί δεν έχουμε κανένα, να πας στην εκκλησία να βγάλεις φωτογραφίες».

Τριγύρισα στο χωριό, η Έξω Διδύμα είναι από τους μικρότερους οικισμούς στη νότια Χίο. Χαλάσματα, ανακατεμένα με ανακαινισμένες και νέες κατοικιες· σπίτια με κήπους, μποστάνια και πολλά φρουτόδεντρα. Στο φρύδι της πλαγιάς το χωριό· φυσάει δυνατός βοριάς και ανατολικά φαίνονται κάθαρα τα απέναντι παράλια· είναι τόσο κοντά οι απέναντι ακτές, το χωριό είναι από τα καλύτερα σημεία θέας. Στην κάτω πλευρά είναι το πρώην δημοτικό σχολείο· κοιτάζω τη σκουριασμένη μπασκέτα ανάμεσα στα χορτάρια· φαίνεται ότι κάποια στιγμή έγιναν εξωτερικά κάποιες εργασίες συντήρησης και καλλωπισμού· κουφώματα, παιδική χαρά, γήπεδο μπάσκετ κτλ.

Επέστρεψα στο σημείο που ξεκίνησα, ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από το λόφο, έρχεται κρύος αέρας, οι κυρίες, γειτόνισσες μάλλον, επέστρεψαν στα σπίτια τους, έμειναν οι λευκές μεταλλικές καρέκλες και το τραπέζι κάτω από τη ροδιά.

Μέσα Διδύμα

20150930

«Άμα βλέπεις τοίχους στα χωράφια σημαίνει ότι καλλιεργείται η γη, να δες πιο πάνω στο Θολοποτάμι· άμα είναι πεσμένοι… Τώρα με την κρίση πιάσανε όλοι πάλι τους σκίνους. Εγώ ναυτικός ήμουνα και τώρα κάνω ό,τι μπορώ. Έχουμε καμιά εικοσαριά παιδιά στο χωριό, τα πιο πολλά πάνε σχολείο στην Καλλιμασιά. Έχουμε παιδιά, παπά, καφενείο, έχει ζωή το χωριό. Το γυμνάσιο ήταν η καταστροφή των χωριών, όπου είχε γυμνάσιο φύγαν τα παιδιά». Παρόλο που ήταν βιαστικός ο άνθρωπος, πάνω στο τρακτέρ πήγαινε στα ζώα του, ήταν πρόθυμος να μου δώσει πληροφορίες για το χωριό.

Μπήκα στον παλιό οικισμό, διατηρεί αρκετά στοιχεία από την γενοβέζικη αρχιτεκτονική. Με τον ήλιο στη δύση οι κάτοικοι γύριζαν από τα μαστιχόδεντρα, οι τελευταίες πια μέρες μαζέματος. Τριγυρίζοντας συνάντησα αρκετούς ανθρώπους, όλοι σχεδόν με ρώτησαν «ψάχνεις κάτι;», ασυνήθιστο το χωριό στους επισκέπτες, ρωτούν τόσο από περιέργεια, όσο κι από ενδιαφέρον να βοηθήσουν. Η πλατεία στρωμένη με πλάκες, το καφενείο και απέναντι το μεγάλο σχολείο, σημάδι ότι κάποτε είχε αρκετά παιδιά. Από ένα σπίτι ακούγεται δυνατά μουσική, μάλλον καινούργια «λαϊκά» τραγούδια.

Μόλις σκοτείνιασε κάθισα στο καφενείο, ανακαινισμένο δεν έχει πια στοιχεία παλιού καφενείου χωριού, πιο πολύ μοιάζει με καφετέρια. Για ποδόσφαιρο και μαστίχι η κουβέντα των πελατών. Ο παπάς ενημερώθηκε για το χθεσινό παιχνίδι· είναι πια στη σύνταξη, αλλά «λειτουργώ ακόμα, εδώ και στην Παγίδα· μόνο τα γραφειοκρατικά, σφραγίδες, υπογραφές και τέτοια τα κάνει ο παπά Λάρδας. Όλοι εδώ είμαστε αγρότες, εγώ τώρα πια δυσκολεύομαι με τα πόδια μου και ε σάζω πια σκίνους, μόνο τις ελιές· έχουνε και φέτος».