του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Η παρουσία και ομιλία του Πέδρο Ολάγια (Pedro Ollala) στην Χίο την προηγούμενη εβδομάδα, το εξόχως διδακτικό του βιβλίο, Η μετέωρη Ελλάδα, αλλά και μία προσωπική «δοκιμασία» με απασχολούν στο σημερινό σημείωμα.
Γράφει λοιπόν ο συγγραφέας στο βιβλίο του για την αθηναϊκή δημοκρατία, σελ.72: «Με όλες τις τυχόν ελλείψεις της, εκείνοι οι άνθρωποι δημιούργησαν και εφάρμοσαν μία μορφή διακυβέρνησης που έκανε δυνατή την άμεση συμμετοχή όλων των κοινωνικών στρωμάτων στον ορισμό του κοινού καλού, την ατομική συνευθύνη στην λήψη αποφάσεων που αφορούν το σύνολο, την διαφύλαξη της δικαιοσύνης και της διαφάνειας στην διαχείριση των κοινών μέσω του διαρκούς συλλογικού ελέγχου, της μη επαγγελματικής άσκησης των αξιωμάτων, της λογοδότησης και της αποπομπής των προσώπων στα οποία εμπιστεύονται προσωρινά την προάσπιση του δημοσίου».
Η έκθεση υποψηφιότητας για την εκλογή σε μία οποιαδήποτε αιρετή θέση είναι μία διαδικασία εξόχως διδακτική για τον υποψήφιο, τον ψηφοφόρο αλλά και αυτή καθεαυτή τη διαδικασία. Οι λόγοι είναι πολλοί, παρακάτω αναφέρω μερικούς απ’ αυτούς:
- Ο υποψήφιος αντιλαμβάνεται τα όρια της ευθυκρισίας για το άτομο του από άτομα που δεν είναι ούτε τόσο κοντά ώστε να «καίγονται» από την μεταξύ τους σχέση ούτε όμως και τόσο μακριά ώστε να αδιαφορούν για αυτή τη σχέση
- καταλαβαίνει ότι υπάρχουν αυτοί και αυτές που σπεύδουν να εξασφαλίσουν μία καλύτερη θέση ενόψει «εξελίξεων»
- βλέπει ότι υπάρχουν αυτοί και αυτές που ακόμη και υπό την παρουσία του ψιθυρίζουν ή μιλούν χαμηλόφωνα· φαντάζομαι στην απουσία του…
- Επίσης, όμως επιβεβαιώνονται τα «καθαρά» πρόσωπα· ίδια χτες, σήμερα και αύριο, ανεξαρτήτως «αποτελεσμάτων».
- Για να δούμε οι «έλα μωρέ τι έγινε» – φυλή που παρεπιδημεί και αναπτύσσεται σε πολλούς κοινωνικούς χώρους – και που αναδεικνύονται πρώτοι στην γκρίνια και στην μουρμούρα, ουραγοί όμως στο να κάνουμε κάτι από κοινού ώστε να βελτιωθεί κάτι μικρό, κάτι ανεπαίσθητο, θα αλλάξουν αυτή τη φορά;
- και τέλος, οι «συνωμοσιολόγοι» που ανακαλύπτουν ό,τι σκοτεινό και ύποπτο πίσω από οτιδήποτε και οποιονδήποτε, άσχετα αν δεν υπάρχει τίποτα, φυσικό άλλωστε, αν αναλογιστούμε ότι τις περισσότερες φορές αυτό που γνωρίζουν είναι επιφανειακό και σε καμία περίπτωση «εκ βαθέων»,
τι λέτε θα πειστούν ή για να παραφράσω λίγο τον Ολάγια θα «αρπάξουμε» την ευκαιρία, άλλη μία, για να ολοκληρωθούμε ως «πολιτικά όντα» προσδίδοντας νόημα στην ζωή μας μέσα από μία συνειδητή και ουσιαστική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων που μας αφορούν άμεσα ή θα κοιτάμε πάλι το τρένο που περνά σφυρίζοντας αδιάφορα;
