γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Ένας ακόμη νέος άνθρωπος έβαλε τέλος στη ζωή του, σοκάροντας για μία ακόμη φορά την κοινωνία. Μία μέρα μετά, κι ενώ κάποιοι ευσυνείδητοι πολίτες προσπαθούν να εξηγήσουν τους λόγους που κάποιοι άνθρωποι ξεσπούν τα κόμπλεξ τους σε άλλους, ένας άλλοτε megaλος δημοσιογράφος ειρωνεύεται μέσα από την πρωινή ραδιοφωνική του εκπομπή τον σωματότυπο ενός βουλευτή της κυβέρνησης, επιβεβαιώνοντας πως οι θύτες του bulling αλλά και κάθε άλλης μορφής ψυχολογικής βίας, πέρα από θρασύδειλοι είναι κι ανόητοι.
Η ψυχολογική βία είναι ύπουλη διότι όλοι μπορούμε να πέσουμε θύματά της αλλά και να μετατραπούμε σε θύτες. Αναμοχλεύοντας τα παιδικά μας χρόνια, σίγουρα θα θυμηθούμε συμμαθητές που τους φερθήκαμε άσχημα ή γίναμε μάρτυρες σε αδικίες και βιαιότητες τρίτων προσώπων για τις οποίες δεν πήραμε τότε θέση.
Παρατηρώντας καλύτερα τις δικές μας εμπειρίες, θα διαπιστώσουμε πως η ύπουλη φύση της ψυχολογικής βίας στηρίζεται επίσης και στην ατιμωρησία. Κι αυτό οφείλεται είτε στην αδιαφορία των μεγαλυτέρων (δάσκαλοι, γονείς κ.α.) είτε στην εσωστρέφεια των θυμάτων που τα εμποδίζει να μιλήσουν. Αλλά ακόμη κι αν μιλήσουν, σπάνια η κατάσταση αλλάζει.
Ο νεαρός που αυτοκτόνησε στην Αργυρούπολη αποφάσισε να μιλήσει αλλά με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, αφήνοντας ένα σημείωμα όπου ζητούσε από τους δικούς του να «καταστρέψουν αυτούς που τον κατέστρεψαν», κατονομάζοντας τους ηθικούς αυτουργούς. Άραγε θα αλλάξει κάτι;
Αν ανατρέξουμε σε όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια θα λάβουμε αρνητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Κανείς δε τιμωρήθηκε για τη δολοφονία του μικρού Αλέξ στη Βέροια. Κανείς δεν τιμωρήθηκε στη δολοφονία Βαγγέλη Γιακουμάκη. Και τα δυο συμβάντα συντάραξαν το πανελλήνιο. Επίσης κανείς δεν έχει τιμωρήσει τους εκφραστές μίσους απέναντι σε ομοφυλόφιλους και μετανάστες, με πρόσφατο παράδειγμα το ατιμώρητο παραλήρημα του Αμβρόσιου. Πολύ φοβάμαι πως κι αυτήν την φορά τίποτα δε θα αλλάξει.
Ένας ακόμη νέος φεύγει άδικα κι εμείς που μένουμε πίσω εξακολουθούμε να συντηρούμε ένα κοινωνικό καρκίνωμα.
