Επ-αναστάσιμες ευχές…

3

του Μιχάλη Ανεζίρη

Δεν ανήκω σε όσους πιστεύουν. Και δεν ξεκινώ το σημείωμα τούτο “προβοκατόρικα”, με σκοπό να κάνω επίθεση στο θρησκευτικό αίσθημα του καθενός ή την ανάγκη του να πιστέψει, πράγμα που με τα χρόνια έμαθα έμπρακτα να σέβομαι απολύτως. Και δεν ήμουν πάντα έτσι. Πριν από καμιά δεκαετία ήμουν πολύ φανατικότερος, κι ο παράγοντας της “ιδεολογικής καθαρότητας” επηρέαζε πολύ πιο καθοριστικά τις επιλογές μου στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Πίστευα – τρομάρα μου – πως μόνο οι “ομοϊδεάτες” κάνουν και “καλό χωριό” μεταξύ τους.

Η ζωή με προσγείωσε και μου άνοιξε τα μάτια, όπως τουλάχιστον θέλω να πιστεύω (αν και ο δρόμος της πραγματικής ανεκτικότητας σε διαφορετικές απόψεις δεν τελειώνει ποτέ). Οι δικοί μου άνθρωποι, αυτοί που αγαπώ πιο πολύ, πιστεύουν σχεδόν όλοι. Έμαθα να τους αγαπώ μέσα απ’ αυτό που είναι, και το ίδιο κάνουν κι αυτοί. Επομένως η δήλωση της πρώτης αράδας δεν έχει σχέση με την προσωπική πίστη του καθενός, παρόλο που ίσως αρκέσει για να γίνω “κόκκινο πανί” για κάποιους.

Η δική μου οπτική στον κόσμο και τη ζωή περιέχει βέβαια εμφανή αντίθεση απέναντι στην καπηλεία του θρησκευτικού αισθήματος από πανίσχυρους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, φαινόμενο από το οποίο εμφορείται έντονα κάθε μονοθεϊστική θρησκεία. Και γι’ αυτό, μέρες που είναι, αποτολμώ με θράσος εγώ – ένας άθεος – να διερωτηθώ περί του τρόπου πρόσληψης του… μηνύματος της Αναστάσεως από τις μάζες, μια που οι ταγοί της Χριστιανοσύνης μάς διαβεβαιώνουν σύμπαντες πως Ανάσταση του Χριστού πρέπει να σηματοδοτεί και προσωπική ανάσταση του πιστού, ήτοι εξαγνισμό του και μετατροπή του σε καλύτερο άνθρωπο:

  • ποια ανάσταση έχουν βιώσει μέσα τους όλοι οι φοβεροί Χριστιανοί της Δύσης (ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Βρετανία κλπ.) που εξαφάνισαν και ισοπέδωσαν από τον χάρτη εδώ και καμιά δεκαετία τώρα – από κοινού με τους πιστούς Μουσουλμάνους (Ασάντ, ISIS κ.α.) – μεγάλα, ιστορικά και πολιτισμένα κράτη όπως η Συρία και το Ιράκ και θυμήθηκαν να…σοκαριστούν τώρα από την επίθεση με χημικά όπλα στην Γούτα, προετοιμάζοντας νέες “ανθρωπιστικές επεμβάσεις”;
  • πώς βιώνουν άραγε το μήνυμα της αγάπης προς τον πλησίον και το περιβόητο “αγαπάτε αλλήλους” όλοι όσοι διαγκωνίζονται χρόνια τώρα σε διαγωνισμό μίσους προς τους πρόσφυγες χωρών και ηπείρων καθημαγμένων από πολέμους, ακραία φτώχεια και δικτατορίες, φαινόμενα στα οποία, ως γνωστόν, η Δύση ποτέ δεν έβαλε το χεράκι της;
  • ποια “αγάπη προς τον πλησίον” μεταφράζεται άραγε σε τείχη μίσους για αποκλεισμό των προσφύγων, σε αλματώδη επάνοδο του φασισμού και του ρατσισμού καθ’ άπασα την Χριστιανική Ευρώπη, σε συνολική στάση που φωνάζει “μακριά από εμάς όλα τα μιάσματα, κι ας κόψουν τον λαιμό τους;” Σε ποια γλώσσα αποκωδικοποιούν άραγε το περιβόητο “ο έχων δύο ιμάτια ας δώσει το ένα στον μη έχοντα”;
  • ποιου είδους χριστιανική αγάπη νιώθουν για τον αδύναμο όσοι ανθρωπιστές καταπίνουν τη γλώσσα τους για τις νέες δολοφονίες άμαχων Παλαιστινίων από το Ισραήλ;
  • στα καθ’ ημάς, με ποιο θράσος παριστάνουν τους ταγούς “της θρησκείας της αγάπης” όσοι διακηρύσσουν (σε όσους αναμένουν από τα…ιερά τους χείλη έναν λόγο γλυκύτητας και γαλήνης) μηνύματα όπως “φτύστε τους ομοφυλόφιλους”, “δε με πειράζει να με πουν φασίστα” και χαριεντίζονται με βουλευτές της Χρυσής Αυγής σε δημόσιες εκδηλώσεις;
  • στα του νησιού, ειδικότερα: πώς βίωσαν το αναστάσιμο μήνυμα οι γονείς του 11ου δημοτικού σχολείου, που υπέγραψαν διακήρυξη αποκλεισμού από την εκπαίδευση ενός…νήπιου από το Ιράκ, με κορυφαίο το επιχείρημα πως…τέτοιες άγιες μέρες, που τα παιδιά τους εντρυφούν στα…μυστήρια της Χριστιανοσύνης (προσεχώς, τελειώνουν και το ντοκτορά τους!), ένα μουσουλμανάκι 5 ετών δεν έχει καμία θέση ανάμεσά τους;
  • σε τι Θεό πιστεύουν όλοι αυτοί που έχουν κάνει σκοπό ζωής εδώ και έναν χρόνο να αποτρέψουν την ανέγερση λίγων ακόμη οικίσκων στη Βιάλ και αναλώνονται σε δικονομικά τερτίπια με…πασσαλάκια; Και δεν αμφισβητώ καθόλου τα προβλήματα από τη συμβίωση: η λογική όμως του “να κάνουμε τον βίο ακόμη πιο αβίωτο” σε ανθρώπους εξαθλιωμένους και παραπεταμένους απ’ όλους εμάς τους πολιτισμένους, πιστεύουν ειλικρινά ότι θα τους αποφέρει κάποιο πρακτικό κέρδος, ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη τα…ψιλά γράμματα της ηθικής; Ή μήπως θ’ αυξήσει τον φανατισμό και το μίσος εκατέρωθεν;
  • όσοι συρρέουν στις εκκλησίες για ν’ ακούσουν τους λόγους του καθ’ ημάς προκαθήμενου, πόσες φορές άκουσαν να βγαίνει από το στόμα του λόγος ενωτικός και παρέχων δίχτυ προστασίας για τον Διαφορετικό και τον Αδύναμο, και πόσες φορές το αντίθετο; Ας αναλογιστούν οι ίδιοι…

Ρητορικά τα ερωτήματα, κι απάντηση δεν περιμένουν βέβαια. Ίσως η προσωπική μου αντιπάθεια προς τις θρησκείες – και ιδίως τους λειτουργούς τους – να έγκειται στην ευκολία με την οποία πάρα πολλοί από εκείνους που διατρανώνουν… “αγάπες και ταπεινότητες” πράττουν κατ’ εξακολούθηση το αντίθετο. Και στο γεγονός πως όσοι φουσκώνουν τα μυαλά όλων αυτών που τους ακούν, πολύ συχνά (και ακόμη πιο συχνά όσο υψηλότερη είναι η θέση εξουσίας που κατέχουν), τους μετατρέπουν σε φανατικούς και μισάνθρωπους, σε πλήρη καταστρατήγηση όσων υποτίθεται ότι διακονούν.

Κι όμως, θεωρώ ότι υπάρχει μήνυμα Αναστάσεως που μας αφορά όλους, πιστεύοντες και μη πιστεύοντες – κι όσους συγκινούνται από το γεγονός καθαυτό κι όσους βρίσκουν μια ουσία στο να το εκλάβουν συμβολικά: “ανίσταμαι” σημαίνει “ορθώνομαι”, “εξυψώνομαι”, “αποκτώ ανάστημα”. Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με το θρησκευτικό αίσθημα του καθενός: κι ο πιστός που αντιλαμβάνεται πως ένα σωρό επιτήδειοι του μετέτρεψαν αυτό που θεωρεί ιερό και όσιο σε κάλπικη δεκάρα μπορεί ν’ αναστηθεί, γυρνώντας την πλάτη σε όσους του διδάσκουν υποκρισία και τον θεωρούνε απλώς “πρόβατο” υπάκουο σε κηρύγματα τυφλού φανατισμού και μισαλλοδοξίας. Μπορεί να τείνει το χέρι του σε όσους αληθινά το έχουν ανάγκη κι όχι μόνο στους τυπικά “ομοϊδεάτες” . Αλλά η καμπάνα χτυπάει και για πολλούς απ’ όσους βρεθήκαμε στην απέναντι ιδεολογική όχθη: μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα για να είμαστε πιο συνεπείς απέναντι στις ιδέες μας και στην θεωρητική αντίθεσή μας απέναντι στην προαναφερόμενη υποκρισία. Άλλο είναι να πληκτρολογείς ένα κείμενο για να υπερασπιστείς τον κάθε αδύναμο, κι άλλο είναι να τον βοηθάς έμπρακτα στην καθημερινότητα, υπερβαίνοντας το βόλεμα, τους εγωισμούς σου και τη νωθρότητά σου.

Υπ’ αυτήν την έννοια, καλή ανάσταση λοιπόν…διότι πολύ συρρικνωθήκαμε, πολύ εκπέσαμε ως ανθρώπινο ανάστημα, πολύ “ζαρώσαμε” τα τελευταία χρόνια: και μ’ όσα πράξαμε ή δεν πράξαμε, και κυρίως μ’ όσα ανεχθήκαμε και ανεχόμαστε!

Φιλόλογος και ηθοποιός. Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση του νησιού από το 2005.

Συζήτηση3 Σχόλια

  1. Μανάρας Ευάγγελος

    Είπατε πράγματα που πολλά χείλη ήθελαν να ξεστομίσουν μα φοβούνται το «κοινωνικό» κόστος.

Reply To Μανάρας Ευάγγελος Cancel Reply