Τα σπίτια…

του Μιχάλη Μελαχροινούδη

Τα θαυμάζω τα σπίτια τα μεγάλα, τα καλοκαιρινά, τα εξοχικά. Κάποια επαύλεις κανονικές, μεγάλων και σημαντικών ανθρώπων με χρήματα και επιφάνεια. Δίπλα στο κύμα, πάνω στο κύμα, επιβλητικά και τεράστια. Τι χώροι, τι καμάρες, τι τόξα, τι μεγέθη!!!

Εντύπωση προκαλούν οι άδειες καρέκλες, τα απόλυτα καθαρά δάπεδα, η ξεκάθαρη γεωμετρία σχεδίων και όγκων, τα λάστιχα νερού σε απόλυτη τάξη, τίποτα να μην περισσεύει και τίποτα να μην κρέμεται και κάπου στο βάθος κρυμμένη μία πισίνα που δε φαίνεται ποτέ, γκαράζ, πολλά γκαράζ και αυτοκίνητα μεγάλα, πιο μεγάλα, μικρά, σπάνια, καλογυαλισμένα και ακριβά.

Ανθρώπους σε αυτά τα σπίτια δεν βλέπεις σχεδόν ποτέ, και όποτε, χάνονται σαν σκιές, αλαφροπερπατούν και θαρρείς πως εξαφανίζονται στις αυλές και στους κατάφυτους διαδρόμους κάτω από πέργκολες και πρασινάδες.

Παρόλα αυτά τα σπίτια που με συγκινούν είναι άλλα, είναι μικρά, παλιά, εγκαταλελειμμένα τα περισσότερα, χωμένα σε κάτι παράδρομους, αγροτικούς με βαριές και παλιές κλειδαριές να αμπαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τον χρόνο που τα έχει αφήσει απολειφάδια, άδεια κουφάρια, ερημικά. Παντζούρια σφαλιστά, άλλα που κρέμονται και χάσκουν, μια σταλίτσα σπίτια, ποιοι ζούσαν εκεί μέσα, πώς; ακόμα πιο μικρή, ελάχιστη η αυλή γεμάτη φύλλα, στοίβα, και πού και πού κανένα απόκομμα παλιάς ξεφτισμένης διαφήμισης ή καμιά σκουριασμένη κονσέρβα να θυμίζει μία κάποια, κάποτε ζωή και σκόνη πολλή σκόνη.

Φωτογραφίες: Γιούλη Τελλή – Καμπά