Η ελπίδα δεν…“έρχεται”. Σκάβουμε και την βρίσκουμε μόνοι μας!

γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης

Πασίγνωστος είναι ο μύθος του κουτιού της Πανδώρας, με το άνοιγμα του οποίου έπεσαν πάνω στο κεφάλι του ανθρώπου όλα τα δεινά του κόσμου, και του ‘μεινε ως παρηγοριά μόνο η ελπίδα. Κάτι τέτοιο νιώθουμε οι περισσότεροι πως ζούμε σήμερα, με τη διαφορά πως ασφυκτιούμε τόσο, που και την ελπίδα δυσκολευόμαστε τρομερά να την εντοπίσουμε, με αυτές τις κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες που σωρεύονται στις πλάτες μας. Βάζουν επιμελώς το χεράκι τους γι’ αυτό όλοι οι θεσμοί κι οι αρχές που ορίζουν το πλαίσιο της ζωής μας, προκειμένου να μην μας αφήσουνε να πάρουμε ανάσα.

Πέρα από τα γνωστά μέτρα και τ’ ατελείωτα μνημόνια, συντείνουν στην απόγνωση και την τάση μας για παραίτηση: η ατελείωτη κυριαρχία της μπουρδολογίας στον δημόσιο λόγο, η διόγκωση του δευτερεύοντος κι η αποσιώπηση του πρωτεύοντος (π.χ. ξεπουλιέται η μισή χώρα, και σχεδόν δεν κουνιέται φύλλο), η εκτόνωση της όποιας διάθεσής μας για αντίσταση σε καυγάδες στα κοινωνικά μέσα, η συνδρομή αρχών που θα έπρεπε να προστατεύουν τον πολίτη σε μεθόδους κατατρομοκράτησής του (π.χ. Δικαιοσύνη) κλπ. Πέρα όμως από ιδέες “εκθεσιακού τύπου” για το τι μας βασανίζει (πράγματα, λίγο-πολύ, γνωστά σε όλους), σκοπός του παρόντος σημειώματος είναι να εστιάσει δειγματοληπτικά στις δράσεις ομάδων πολιτών που αποτελούν την ελπίδα, διότι την δημιουργούν οι ίδιοι με ατελείωτο κόπο και αγώνα, αντί να βαυκαλίζονται πως θα προσγειωθεί μεταφυσικά στον δρόμο τους, ως σύνθημα κάποιου πολιτικού κόμματος. Για παράδειγμα, ξεχωρίζουν:

• οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, που παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες εκφοβισμού τους από πολιτικές, ατυνομικές και δικαστικές αρχές, αντιστέκονται σθεναρά στην καταστροφή του τόπου τους και της ζωής τους από την Eldorado Gold.
• οι ομάδες πολιτών της Θεσσαλονίκης που αντιμάχονται γενναία την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ, κοινώς την μετατροπή ενός ζωτικού δημόσιου αγαθού όπως το νερό σε εμπόρευμα και πηγή επιπρόσθετου κέρδους των ιδιωτών στις πλάτες τους. Δεν κάνουν πίσω ούτε από την αποκάλυψη πως οι ενδιαφερόμενοι για την ιδιωτικοποίηση έχουν προχωρήσει σε συστηματικό φακέλωμά τους, για να τους πτοήσουν.
• οι κοινωνικές κουζίνες σε όλη την επικράτεια, με ανιδιοτελή προσφορά τροφής, ρούχων και πολλών άλλων αγαθών πρώτης ανάγκης σε όλους τους αναξιοπαθούντες, άστεγους, άπορους, πρόσφυγες κλπ.
• οι ομάδες πολιτών που αντιστέκονται έμπρακτα στη διενέργεια των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας από τις αδηφάγες τράπεζες, που τις ανακεφαλαιοποιήσαμε ήδη τέσσερις φορές με το υστέρημά μας. Δίχως αυτές, οι πλειστηριασμοί θα είχαν ήδη πάρει έκταση χιονοστιβάδας.
• απλοί πολίτες, που η αγανάκτηση τους προσδίδει ηθικό ανάστημα γίγαντα, όπως ο άνεργος Στράτος Δασκαρόλης: αρνήθηκε να καταβάλλει τα δικαστικά πρόστιμα που του επιβλήθηκαν για την άρνηση πληρωμής διοδίων και προτίμησε να κάτσει 12 μέρες στη φυλακή (με τις γνωστές… ισότιμες για όλους αποφάσεις της Δικαιοσύνης) από το να ταΐζει τους εργολάβους, που προσεχώς θα μας βάλουν και διόδια για να πηγαίνουμε από το σαλόνι στην τουαλέτα του σπιτιού μας!

Οι άνθρωποι αυτοί – και πολλοί άλλοι που παρελείφθησαν, καθότι η αναφορά μας είναι καθαρά ενδεικτική – μας δείχνουνε τον δρόμο: όσο περισσότεροι τον βαδίσουμε – με προσωπικό ξεβόλεμα, αποφασιστικότητα να υπονομεύσουμε τους παράνομους…νόμους ενός συστήματος που επιδιώκει την ισοπέδωση και τον αφανισμό μας, με άρνηση να λυγίσουμε μπροστά σε πιθανές συνέπειες – τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να περισώσουμε τους εαυτούς μας και τον τόπο μας.

Άλλο να αντιστέκονται έμπρακτα δυο χιλιάδες άνθρωποι, άλλο εκατό χιλιάδες – και πάει λέγοντας…

Τώρα, το κατά πόσον τέτοιες πρακτικές και νοοτροπίες έχουν πιθανότητες να ριζώσουν σε κοινωνίες σαν τη Χιακή, όπου η συγκριτική οικονομική άνεση των περισσότερων συντηρεί ακόμα αυταπάτες του στυλ “εγώ θα την βολέψω μέχρι να περάσει η μπόρα, κι άσε τους άλλους να κουρεύονται!” είναι κάτι που θα σχολιαστεί ειδικότερα σε κάποιο άλλο σημείωμα. Προς το παρόν, ως υπόμνηση τούτο μόνο: με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις δεν “την έβγαλε κανείς καθαρή” για πολύ. Κι όποιον επιλέγει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου η πραγματικότητα συνήθως τον ραπίζει πολύ πιο ισχυρά απ’ αυτόν που έχει τουλάχιστον επίγνωση των αδιεξόδων του…