γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Παρασκευή βράδυ. Θα μπορούσε να ήταν μια οποιαδήποτε Παρασκευή ή οποιοδήποτε βράδυ στο λιμάνι της Χίου. Ή ακόμα και οποιουδήποτε από τα λιμάνια των πέντε νησιών του ανατολικού Αιγαίου όπου στοιβάζονται άνθρωποι, όνειρα και απελπισίες. Εκείνο το βράδυ κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι όχι. Είναι το βράδυ που ο Ιρακινός που είχε κρυφτεί στην ογκώδη βαλίτσα που μετέφερε ο Σύριος φίλος του δεν τα κατάφεραν.
Όπως κάθε βράδυ, οι επιβάτες ανεβαίνουν βιαστικά στο καράβι, οι πρόσφυγες όμως, παρ’ ότι έχουν χαρτιά και εισιτήρια, περνάνε έναν ακόμα εξονυχιστικό έλεγχο. Αστυνομικοί με πολιτικά ελέγχουν ξανά και ξανά τα έγγραφα με τη βοήθεια φακών. Ένα αστυνομικό αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο ακριβώς δίπλα στην είσοδο των επιβατών στο λιμάνι. Όλοι οι επιβάτες έχουν ανέβει, οι τελευταίοι τράκτορες μπαινοβγαίνουν από τη μπουκαπόρτα, κάνοντας αυτές τις απίστευτες μανούβρες για να αφήσουν τις νταλίκες μέσα στο γκαράζ. Και οι πρόσφυγες αργά αργά περιμένουν την έγκριση για να μπουν στο καράβι.
Ένα αγοράκι περνάει, αλλά στέκεται πάνω στη μπουκαπόρτα περιμένοντας 2-3 πιτσιρίκια και 3-4 γυναίκες που είναι ακόμα στον έλεγχο. Ο αξιωματικός του πλοίου του γνέφει να μπει. Αλλά αυτός δεν περνά, από φόβο προφανώς μήπως οι άλλοι δεν περάσουν. Έχω αρχίσει να χω και γω αγωνία για το αν θα περάσουν ή όχι, βλέποντας το λιμάνι να αδειάζει από νταλίκες και το καράβι να έχει ήδη σηκώσει από ώρα την είσοδο για τους επιβάτες. Τελικά περνάνε όλοι και όλες, εκτός από έναν. Έναν πιτσιρικά γύρω στα 20 που ήταν από την αρχή εκεί και κοιτούσαν και ξανακοιτούσαν τα έγγραφα του.
Η αγωνία κορυφώνεται τη στιγμή που βγαίνει και ο τελευταίος τράκτορας. Στο λιμάνι δεν υπάρχει πια καμιά νταλίκα. Και τελικά, «ανάβει το πράσινο φως» και για κείνον! Κάνει ένα πήδο από τη χαρά του, χαιρετάει και με τα δυο χέρια τους αστυνομικούς με πολιτικά και τους φορτωμένους σαν αστακούς άντρες των ειδικών δυνάμεων και τρέχοντας προς το καράβι τους στέλνει… φιλάκια με τα χέρια.
Ανακούφιση. Αυτός τουλάχιστον, έστω και την τελευταία στιγμή, τα κατάφερε…
