του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Σήμερα γράφω, πάλι, για τα παιδιά, μόνο που αυτή τη φορά δανείζονται το πληκτρολόγιό μου για να μιλήσουν εκείνα. Για μένα προφανές, ίσως όχι για εσάς αλλά σπεύδω να εξηγήσω αμέσως. Εδώ και μία εικοσιπενταετία, αρχικά λόγω σπουδών και μετά λόγω επαγγέλματος – τα τελευταία 12 είμαι και πατέρας δύο – περιτριγυρίζομαι από παιδιά, κάθε μέρα, όλη μέρα, και παρόλα αυτά αντιλαμβάνομαι αρκετές φορές, πόσο λίγο τα ξέρω. Ακόμα, συνέχεια και εκκωφαντικά με αιφνιδιάζουν!
Με τα παιδιά μου, πάει κάπως έτσι: «Πώς περάσατε σήμερα; Καλά». «Τι κάνατε στο σχολείο; Ε…». Και στην τάξη τα ίδια, προσπαθώ να τους τα βγάλω με το τσιγκέλι, που λένε, καταλαβαίνετε θαρρώ…
Και παρόλα αυτά, αν και το ξέρω, εκεί, επιμένω! Τελικά όμως, ξέρετε πότε τα παιδιά μιλάνε; Πιθανόν εσείς να το γνωρίζετε, εγώ το ανακαλύπτω ακόμα, όταν τελείως χαλαρά, στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, εκεί που οδηγείς αμέριμνα – και σχεδόν τα έχεις ξεχάσει παραδομένος στις σκέψεις σου – σου λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες.
«Είναι σημαντικό που είμαι σε ένα καλό σχολείο με φίλους και φίλες και δεν στεναχωριέμαι». Πόσο σημαντικό είναι, και τι προσπάθεια χρειάζεται, ώστε τα σχολεία να είναι, μεταξύ άλλων, χώρος χαράς και φιλίας, ανάπτυξης υγιών σχέσεων μεταξύ των παιδιών, μακριά από κάθε είδους βία, λεκτική και σωματική που πυροδοτεί φόβους, ματαιώσεις, πληγές και τραύματα στις παιδικές ψυχές που δύσκολα γιατρεύονται (αντιλαμβάνομαι βεβαίως και όλους εκείνους τους παράγοντες που δρουν εκτός σχολείου και γεννούν ή/και επιτείνουν το «πρόβλημα», ωστόσο δεν αφορά το παρόν σημείωμα).
«Ανήκω σε ένα αθλητικό σωματείο, σημαντικό, και σε μία ομάδα μουσικής που με γεμίζει». Δύο μεγάλες «οικογένειες», λέω εγώ, που αλληλοσυμπληρώνουν την καλλιέργεια του σώματος και της ψυχής των παιδιών μας. Τι σπουδαία οφέλη αποκομίζουν τα παιδιά από τη συμμετοχή τους στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ωστόσο και πόση θλίψη και οργή γεννά το γεγονός ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, τα παιδιά, πιο ευάλωτα και απροστάτευτα απέναντι στην φτώχεια, τα πρώτα που στερούνται είναι αυτά. Τα πρώτα που κόβει μία οικογένεια είναι οι εξωσχολικές δραστηριότητες, και μην πει κανείς ότι γίνονται στο σημερινό ελληνικό δημόσιο σχολείο! Θα έπρεπε, αλλά…
«Ο παππούς, η γιαγιά είμαστε κοντά, αν χρειαστούν κάτι…». Αυτό το παιδί, κάπου θα έχει ακούσει πώς ο τρόπος που μία κοινωνία συμπεριφέρεται στους απόμαχους της ζωής και τα παιδιά αποτελεί δείκτη υψηλού πολιτισμού, δεν εξηγείται αλλιώς!
Από ένα παιδί, χαλαρό στο πίσω μέρος του καθίσματος
