γράφει ο Στέλιος Κραουνάκης
Στο περιθώριο του Νικόλα και του μικρού Αλέξη που πρωταγωνιστούν στα προεκλογικά σποτ συντηρητικών κομμάτων, αμφίβολης ηθικής και αισθητικής, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν μικρά παιδιά προς άγρα ψήφων, κυκλοφόρησε στην εφημερίδα των συντακτών μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της επίκουρης καθηγήτριας εγκληματολογικής ψυχολογίας και διδάκτορα εγκληματολογίας Θεμελή Όλγας, για το βιβλίο της που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Τα παιδία καταθέτει. Η δικανική εξέταση ανηλίκων μαρτύρων, θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης». Παραθέτω κάποια αποσπάσματα.
«Ο πόνος που εκφράζουν με τον τρόπο τους τα παιδιά των οποίων παραβιάστηκε η γενετήσια ελευθερία, και στη συνέχεια παραβιάζονται -στο όνομα της ανεύρεσης της ουσιαστικής αλήθειας- πλήθος άλλων δικαιωμάτων τους, έδωσε την κύρια ιδέα ύφανσης του βιβλίου.»
«Γνωρίζετε ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ένας κεντρικός επίσημος φορέας καταγραφής των περιστατικών, ούτε καν αντιμετώπισής τους, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο; Ότι δεν έχουν συνταχθεί ένας κώδικας δεοντολογίας, καθώς και ένα πρωτόκολλο εξέτασης κακοποιημένων παιδιών, ενώ δεν υπάρχει ένα διαγνωστικό κέντρο κακοποίησης ανηλίκων; Ότι δεν θεωρείται αναγκαία η εκπαίδευση των επαγγελματιών που δουλεύουν με κακοποιημένα παιδιά;
Σε ποιο άλλο δικαιικό σύστημα προβλέπεται ένας εισαγγελέας ανηλίκων για τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, επιφορτισμένος παράλληλα με πολλαπλές αρμοδιότητες αυξημένης ευθύνης; Πού αλλού, αν και υπάρχει διάγνωση κακοποίησης, δεν υφίσταται η δυνατότητα παραπομπής σε εξειδικευμένη υπηρεσία γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοια δομή;»
«Όσο πιο στενή η σχέση με τον θύτη τόσο πιο απίθανη η αποκάλυψη. Όταν ο δράστης είναι και ο φροντιστής του ανηλίκου, τότε ο ιδιαίτερος δεσμός που τον συνδέει μαζί του και η ανάγκη για τη διασφάλιση της ακεραιότητας της οικογένειας απομακρύνουν την πιθανότητα φανέρωσης της αλήθειας. Το κόστος της αποκάλυψης φαντάζει μεγαλύτερο από αυτό της απόκρυψης. Το θύμα εισέρχεται τελικά σε μια «φάση αποφυγής» και επιλέγει ως έξοδο φυγής την απώθηση.»
«Ενα παιδί μπορεί να κληθεί να καταθέσει αναρίθμητες φορές στο αστυνομικό τμήμα, μπορεί να χρειαστεί να μιλήσει σε δεκάδες επαγγελματίες, μπορεί να περιμένει ακόμα και οκτώ χρόνια μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του.»
«Περίπου ένα στα τριάντα παιδιά είναι θύμα απόπειρας βιασμού, ενώ ένα στα δώδεκα είχε στη ζωή του μια εμπειρία σεξουαλικής βίας με σωματική επαφή. Ο καθένας μας γνωρίζει στον κοινωνικό του περίγυρο 15-20 παιδιά. Δεν μας περνάει όμως από τον νου ότι ένα από αυτά είχε μια τέτοια εμπειρία. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι αφορά κάποιους άλλους, αλλά αφορά όλη την κοινωνία. Μας αφορά όλους.»
Και καταλήγει στην συνέντευξη της η κα Θεμελή
«Την αλήθεια και τη συμπυκνωμένη σοφία της ποίησης δεν τη φτάνει η επιστήμη. Πόση αλήθεια κρύβει η κουβέντα του Σαραντάρη: «Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια / όπως από μια χώρα». Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι μόνη πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία!»
