γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Εδώ και καμιά βδομάδα στη μικρή μας πόλη, έσπαγαν αυτοκίνητα σε γειτονιές. Τα τζάμια, τα παρμπρίζ, άρπαζαν ότι υπήρχε και τα γνωστά… Γνωρίζω ότι τέτοιες καταστάσεις στους καιρούς που ζούμε είναι αλλόκοτες και ζόρικες και δύσκολες: αφήνεις το αμάξι κάτω από την πόρτα σου, το αμάξι που ακόμα κάθε μήνα το πληρώνεις και δεν το έχεις ξεχρεώσει…
Γνωρίζω λοιπόν. Κι έπιασαν να βγαίνουν οι φήμες: οι κακούργοι, οι πρόσφυγκοι, οι λαθρομετανάστες, οι ισλαμιστές μας τα σπάνε και τα κλέβουνε… να τους διώξομε, να τους πνίξομε, να τους φυλακίσομε, να κάνομε διαδήλωση, να μας ακούσει ο δήμαρχος, να γίνομε εμείς εξουσία, πολιτοφυλακές και άλλα σουργελοειδή! Κι ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο, με την εξαίρεση των παρατάξεων της αριστεράς, συγκατένευσε, σήκωσαν χέρια και χαμογέλασαν…
Μετά… λίγο μετά το παραμύθι χαλάει… ο δράστης ήταν συμπολίτης, Χιώτης, κοντογείτονας… σύμφωνα με το αστυνομικό δελτίο, συμπολίτης με πρόβλημα με εξάρτησης από ουσίες. Μπράβο στην αστυνομία που έκανε, καθώς έπρεπε τη δουλειά της. Και προφανώς να δούμε τον παραβατικό συμπολίτη και τι μπορεί να γίνει, χωρίς καμιά διάθεσης εκδίκησης, όμως…
Αυτά τα παρτάλια του ρατσισμού, του φασισμού και του μίσους τι να τα κάνουμε; Αυτά τα παπαγαλάκια που διασπείρουν φήμες και κουτσομπολιά κι οι αδαείς τα ακούν και τα αναπαράγουν; Τους ναζιστές που από το 1930 έτσι, με ψέματα λειτουργούν;…
Στο νησί μας έχουμε γεννήσει ποιητές, κι ανάμεσά τους τον ταπεινό, φτωχό κι αποσυνάγωγο Φώτη Αγγουλέ, που έγραψε «ποια καταδίκη στο φονιά, και στο φασίστα αξίζει»….
Το νησί μας δεν αξίζει να στιγματίζεται από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Μια μικρή, μικρότατη ιστορία, όπως αυτή που περιέγραψα, το αποδεικνύει.
