γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Μεγάλωσα με εφημερίδες. Εφημερίδες παλιοκαιρίσιες, μεγάλου σχήματος, εκείνες που το μελάνι σου μουτζούρωνε τα δάχτυλα. Ζώντας στις παρυφές παλιού τυπογραφείου, εκείνου της «Πρωΐας», από τα πολύ τρυφερά χρόνια έζησα την περιπέτεια της στοιχειοθεσίας, της διόρθωσης, του πιεστηρίου, του τυπωμένου χαρτιού!
Κάνω αυτές τις σκέψεις έχοντας στα χέρια μου τη μοναδική ημερήσια εφημερίδα της πόλης μας, τον «Πολίτη» στη νέα του μορφή. Στο νέο του, μικρό, πολύ μικρό σχήμα, που θυμίζει πλέον περιοδικό. Είμαι βέβαιος ότι οι φίλοι του «Πολίτη» έχουν τους δικούς τους λόγους, τους εξηγούν άλλωστε, γι’ αυτή τη συρρίκνωση της έντυπης εφημερίδας. Άλλωστε, σε μια εποχή δύσκολη ο καθένας σχεδιάζει και πορεύεται όπως μπορεί. Ωστόσο, μέσα από αυτή τη συμβολική κίνηση ένιωσα μέσα μου ένα τέλος εποχής.
Δεν πάνε πολλά χρόνια, ήταν αρχές της δεκαετίας του 2000, που η Χίος είχε 4 ημερήσιες εφημερίδες και 6 εβδομαδιαίες. Πληθωρισμός; Ίσως. Υπερπροσφορά; Μάλλον. Αλλά και ανάγκη έκφρασης, και πολλές διαφορετικές γνώμες και βήμα για δημόσιο διάλογο. Σήμερα πλέον, με μύριες δυσκολίες έχουν επιβιώσει μια ημερήσια εφημερίδα και δυο εβδομαδιαίες.
Η ανάδυση του διαδικτύου, ως μέσου επικοινωνίας με πρωτόγνωρες –πριν κάποια χρόνια- δυνατότητες, με ταχύτητα και διαδραστικές λειτουργίες έχει αλλάξει ριζικά το σκηνικό της ενημέρωσης. Το έχει κάνει παγκόσμια, το κάνει και στη μικρή μας κοινωνία. Εκείνο που δεν έχει αλλάξει είναι η ανάγκη αξιόπιστης αντικειμενικής ενημέρωσης, διασταύρωσης των πηγών, νηφαλιότητας στη διατύπωση της είδησης και της γνώμης. Μάλιστα αυτή η ανάγκη έχει πολλαπλασιαστεί αφού οι ταχύτητες του διαδικτύου είναι τέτοιε που ένα λάθος πολύ δύσκολα διορθώνεται.
Κι από την άλλη πλευρά, από μάς τους αναγνώστες, απαιτείται μεγαλύτερη εγρήγορση και κριτικό πνεύμα. Για να κλείσουμε την πόρτα σε διάφορους τυχάρπαστους που επωφελούμενοι από την ευκολία και την ταχύτητα του μέσου κάνουν «δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας», ή του «πες πες κάτι θα μείνει». Δεν είναι εύκολο, είναι όμως αναγκαίο.
