Το παλιό δωμάτιο

γράφει ο Κώστας Ζαφείρης

Για λόγους που δεν είναι της παρούσης τις τελευταίες μέρες μένω ξανά στο παλιό, μαθητικό μου δωμάτιο στο πατρικό σπίτι. Πρέπει να έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από τότε που κοιμήθηκα εκεί για τελευταία φορά. Το δωμάτιο μου από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου στα φοιτητικά καλοκαίρια, μέχρι τις τελευταίες φανταρίστικες διανυκτερεύσεις κατ’ οίκον. Μετά τραβήξαμε γι’ αλλού. Άλλα σπίτια, άλλες πόλεις, άλλα δωμάτια.

Μοιάζει τόσο διαφορετικό και τόσο ίδιο. Δεν υπάρχουν πια στους τοίχους οι αφίσες της εφηβείας. Έχουν από καιρό αποκαθηλωθεί. Στην στιβαρή βιβλιοθήκη-γραφείο, δεν ξεχειλίζουν ανακατεμένα βιβλία, μπροσούρες και κόμικς. Μόνο κάποια πιο «ευπαρουσίαστα» παλιά βιβλία διατηρούν τη θέση τους στα ράφια. Κι ακόμα, στο συρτάρι του κομοδίνου νομίζω ότι θα βρω ακόμα το πακέτο με τα Sante’ άφιλτρα που αφελώς νομίζαμε ότι κρύβαμε. Λείπει το ραδιοκασετόφωνο με τις στοίβες από κασέτες, αλλά η μικρή τηλεόραση είναι εκεί στη θέση της.

Εκεί μέσα στο μισοΰπνι με το φωτάκι το πράσινο της νυχτός αναμμένο –χρόνια είχα να ξαναδώ τέτοιο πράγμα, αφουγκράζομαι τη μνήμη των τοίχων. Φωνές φίλων, παιδιάστικες φάρσες, πλαστικά μοντέλα airfix με ηρωικά σπιτφάιρ βαμμένα και στολισμένα. Τα πρώτα ποιήματα, τα πρώτα ραβασάκια. Μιλούν οι τοίχοι, μιλάν τα έπιπλα, μιλάει ο απόηχος από το πέρασμα των ανθρώπων. Ζωντανεύουν οι μνήμες. Κι από σκιές γίνονται εικόνες. Ασπρόμαυρες στην αρχή, έγχρωμες αργότερα. Θυμάσαι ρε Κοσμά εκείνο το μεταμεσονύχτιο πολεμικό γιαπωνέζικο που μας έκανε να χτυπιόμαστε; Θυμάσαι ρε Νικολή το Teacher’s στο καπάκι της μποτίλιας, και μετά κλείσιμο στο ντουλάπι;

Μοιάζει πολύ μικρό το παλιό μου το δωμάτιο. Κι είναι να απορείς πως χώρεσε τόσους φίλους, τόσες ατελείωτες συζητήσεις, τόσες εφηβικές παρανομίες, τόση όρεξη και τόσα όνειρα. Νιώθεις ότι με κύκλους προχωράει η ζωή. Εμείς μεγαλώνουμε κι οι μεγάλοι μικραίνουν. Οι ρόλοι αντιστρέφονται. Όλα αλλάζουν. Ακόμα κι οι διαστάσεις των παλιών δωματίων, των παλιών σπιτιών. Των σήμερα πεπερασμένων, των κάποτε άπειρων.