γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Στη γειτονιά μας, σε νοικιασμένο σπίτι, εγκαταστάθηκε εδώ και μερικές εβδομάδες μια πολυμελής οικογένεια προσφύγων από τη Συρία. Τον πρώτο καιρό, καθώς περνούσα από εκεί βράδυ, τώρα νυχτώνει και νωρίς, έβλεπα παράθυρα ερμητικά κλειστά, την πόρτα κλειδαμπαρωμένη κι ένα μικρό φως να αχνοφέγγει στο βάθος, στο πιο απομακρυσμένο από το δρόμο δωμάτιο. Οι άνθρωποι ήταν φοβισμένοι.
Περνώντας χτες το βράδυ, είδα παραθυρόφυλλα ανοιχτά, το μπροστινό δωμάτιο φωτισμένο, την πόρτα μισάνοιχτη για να μπαινοβγαίνουν τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στο δρόμο. Οι άνθρωποι άρχισαν να ξεπερνούν το φόβο.
Το βλέπουμε παντού, σε ξενοδοχεία, σπίτια ή διαμερίσματα όπου τυχαίνει να διαμένουν προσωρινά πρόσφυγες. Οι άνθρωποι είναι πιο ήρεμοι, πιο ησυχασμένοι. Νιώθουν περισσότερο άνθρωποι. Έχουν βέβαια τον καημό τους και την αγωνία τους. Θέλουν να φύγουν από εδώ, να συνεχίσουν το μακρύ ταξίδι τους. Βουρκώνουν όταν σκέφτονται τι και ποιους άφησαν πίσω τους. Ανησυχούν μήπως τους επιστρέψουμε στην Τουρκία που κάθε άλλο παρά ασφαλής χώρα είναι. Αλλά μέσα στην επίφαση κανονικότητας που ζουν φοβούνται λιγότερο.
Το έχουν πει πολλοί, το έχει δείξει και η διεθνής εμπειρία τόσων ετών. Όταν συγκεντρώνεις μεγάλους αριθμούς ανθρώπων διαφορετικών μεταξύ τους, σε χώρους με συνθήκες αντικειμενικά άθλιες, σε απόλυτη απραξία, μόνο εντάσεις πυροδοτείς, μόνο προβλήματα δημιουργείς. Είναι ίσως η εύκολη λύση για τις αρχές, αλλά είναι λύση εξ ορισμού προβληματική. Αυτό συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στα νησιά μας.
Αντίθετα οι μικρές και ανθρώπινες δομές φιλοξενίας αποκλιμακώνουν τις εντάσεις , διευκολύνουν τη συνεννόηση και τη συνύπαρξη.
Κι ακόμα εκείνο που ζούμε τον τελευταίο καιρό είναι ότι βρίσκονται απέναντι οι φόβοι των προσφύγων, με τους φόβους τους δικούς μας ως κοινωνία. Δεν συγκρίνεται βέβαια σε ένταση ο φόβος εκείνου που έρχεται από πόλεμο, βία και καταστροφές με το δικό μας το φόβο για την καθημερινότητά μας που βλέπουμε να αλλάζει. Ωστόσο αυτό το φόβο κάποιοι έντεχνα τον υποδαυλίζουν. Με σύστημα και μέθοδο. Για τους δικούς τους σκοπούς. Σ’ αυτή τη γραμματική του φόβου πρέπει να σταθούμε απέναντι και ν’ αναμετρηθούμε μαζί της.
Το παράδειγμα που έγραψα στην αρχή αυτό δείχνει. Όταν σπάσουν τα δεσμά του φόβου, όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα….
