Παντελής Κοντογιάννης: Δεν συστήνομαι ως Έλληνας, αλλά κατευθείαν ως Χιώτης

0

Ο Παντελής Κοντογιάννης είναι Ελληνοαμερικανός δεύτερης γενιάς, ζει και εργάζεται στις ΗΠΑ ως δικηγόρος και ηθοποιός, ενώ κάθε καλοκαίρι ανελλιπώς επιστρέφει για διακοπές στον τόπο καταγωγής του, τη Χίο. Πρόσχαρος, ενθουσιώδης και ευγενικός, θυμίζει πολύ εκείνους τους συγγενείς από την Αμερική, με τους οποίους συνήθως συναντιόμαστε τα καλοκαίρια, στο πανηγύρι του χωριού και ανταλλάσσουμε μαζί τους εγκάρδιους χαιρετισμούς και τα νέα της χρονιάς που πέρασε. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Παντελής έκανε το κάτι παραπάνω: πρόσφατα πρωταγωνίστησε σε μια ταινία ελληνοαμερικανικής παραγωγής, με τίτλο «Πρόμαχος» και θέμα τη διεκδίκηση των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Με αφορμή την ταινία αυτή, συναντήθηκε μαζί μας και μας μίλησε για τη Χίο, την Αμερική, τον κινηματογράφο και τα μελλοντικά του σχέδια.

Παντελής Κοντογιάννης

Αν και πρόσωπο των ημερών, λίγοι γνωρίζουν τον Παντελή Κοντογιάννη. Πες μας λίγα λόγια για σένα.
Μεγάλωσα σ’ ένα όμορφο καλοκαιρινό θέρετρο της Νέας Υόρκης, τη Σαρατόγκα. Οι γονείς μου, οι οποίοι κατάγονται από τον Κάμπο της Χίου, μετανάστευσαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’50. Εγώ με την αδελφή μου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Αμερική. Όμως τα περισσότερα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε στη Χίο, στον Καρφά, όπου συνεχίζω να έρχομαι κάθε χρόνο. Αρχικά σπούδασα πολιτικές επιστήμες και λατινικά στη Νέα Υόρκη. Μετά τις σπουδές έμεινα για ένα χρόνο στην Ελλάδα και παρακολούθησα μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, προκειμένου να βελτιώσω τα ελληνικά μου. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, σπούδασα νομικά και αμέσως μετά τις σπουδές μου ξεκίνησα να εργάζομαι ως δικηγόρος στη Νέα Υόρκη με ειδικότητα στις αγοραπωλησίες εταιριών για περίπου έξι χρόνια. Ανέκαθεν ήθελα ν’ ασχοληθώ με την ηθοποιία και κάποια στιγμή στη ζωή μου κατάλαβα ότι «αν δεν το κάνω τώρα, δε θα το κάνω ποτέ». Έτσι παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και πήγα στο Λος Άντζελες, όπου παρακολούθησα μαθήματα σε μια γνωστή θεατρική σχολή, από την οποία έχουν αποφοιτήσει πασίγνωστοι ηθοποιοί. Πλέον εργάζομαι ως ηθοποιός σε κινηματογράφο και θέατρο και παράλληλα ασκώ τη δικηγορία, ώστε να έχω ένα σταθερό εισόδημα.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο ηθοποιό να κάνει καριέρα στις ΗΠΑ;
Είναι πολύ δύσκολο, πρέπει να το θέλεις πάρα πολύ. Πολλοί ηθοποιοί πιστεύουν ότι θα πάνε πχ στο Χόλυγουντ ή στη Νέα Υόρκη κι εκεί κάποιος θα τους ανακαλύψει, αυτό δε γίνεται. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά στα μαθήματα και στη συνέχεια να βρεις ένα πιστό αντζέντη, ο οποίος θα σε στέλνει σε διάφορες οντισιόν. Για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι αυτό που λέμε “thick skinned”, χοντρόπετσος. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά την ίδια στιγμή και πολύ ωραίο.

Στις διάφορες οντισιόν που συμμετέχεις σε επιλέγουν για συγκεκριμένους ρόλους;
Το καλό με ‘μένα είναι ότι ταιριάζω με ο,τιδήποτε έχει να κάνει με μεσογειακό τύπο (από Ιταλία, Ισπανία κλπ) ή με Λατίνο. Οπότε, όταν ζητούν κάποιο χαρακτήρα από κάποιο μέρος του κόσμου, μπορώ να παίξω πάρα πολλά πράγματα. Συνήθως με διαλέγουν για ρόλους γιατρού, ακαδημαϊκού , τραπεζίτη, γιατί προφανώς επηρεάζονται από το βιογραφικό μου. Ευτυχώς στο Χόλυγουντ η μορφή του «κακού» έχει αλλάξει. Στο παρελθόν επέλεγαν για τέτοιο ρόλο ηθοποιούς με σκούρα επιδερμίδα. Επιτέλους αυτό σιγά-σιγά αλλάζει, γιατί πολλοί έλληνες ηθοποιοί αντιμετώπιζαν αυτό το πρόβλημα. Πάντα τους έβαζαν να παίζουν κακούς, πράγμα, κατά τη γνώμη μου, ρατσιστικό.

Εκτός από την περιορισμένη γκάμα στους ρόλους, τι άλλο εμπόδιο αντιμετωπίζει ένας έλληνας ηθοποιός που θέλει να κάνει καριέρα στις ΗΠΑ;
Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η προφορά. Η ελληνική προφορά είναι πολύ βαριά και πολύ λίγοι έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν αυτό το εμπόδιο.

Εσύ, παρόλο που δεν έχεις ελληνική προφορά, έχεις ελληνικό επώνυμο. Πώς σε αντιμετώπισαν;
Ως Έλληνα. Συνειδητά έχω κρατήσει ολόκληρα τόσο το όνομα όσο και το επώνυμό μου. Στις ΗΠΑ με αντιμετωπίζουν ως Έλληνα και στην Ελλάδα ως Αμερικανό. Για ‘μένα το ελληνικό στοιχείο είναι μεγάλο προτέρημα, καθώς γνωρίζω τί σημαίνουν έννοιες όπως ιστορία, τέχνη, παράδοση, οικογένεια.

Ποιες εικόνες σου έρχονται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης «Χίος»;
Παππούς – γιαγιά – περιβόλια – Καρφάς – καλοκαιρινές εκδρομές – μπάνια – παγωτά. Ποτέ δεν έχασα το δέσιμο με τη Χίο. Πλέον δεν συστήνομαι ως Έλληνας, αλλά κατευθείαν ως Χιώτης.

Η ταινία «Πρόμαχος» στην οποία πρωταγωνιστείς είναι η πρώτη σου κινηματογραφική απόπειρα. Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτή.
Η ταινία είναι μια ελληνοαμερικανική παραγωγή και γυρίστηκε σε Αθήνα, Καβάλα, Αίγινα, Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Γυρίστηκε από δύο Αμερικανούς σκηνοθέτες ελληνικής καταγωγής, τα αδέλφια Τζον και Κέρτε Βόρχες. Η ιστορία αφορά την προσπάθεια που κάνουν δύο δικηγόροι προκειμένου να διεκδικήσουν από το Βρετανικό Μουσείο την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Τον ένα δικηγόρο, που μένει μόνιμα στις ΗΠΑ και επιστρέφει στην Ελλάδα γι’ αυτό το σκοπό, τον υποδύομαι εγώ, ενώ την άλλη δικηγόρο, που μένει στην Ελλάδα, η Κασσάνδρα Βογιατζή. Επίσης στην ταινία συμμετέχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί, όπως ο Γιώργος Χωραφάς, ο Γιώργος Βογιατζής, ο Σπύρος Φωκάς, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο Θόδωρος Κατσαφάδος και άλλοι.

Η ιστορία της δικαστικής διεκδίκησης των μαρμάρων βασίζεται σε αληθινά περιστατικά;
Ο πατέρας των σκηνοθετών είναι δικηγόρος και είχε μια σειρά από νομικά επιχειρήματα, στα οποία μπορούσε να βασισθεί το αίτημα επιστροφής των μαρμάρων ενώπιον των δικαστηρίων. Με λίγα λόγια αυτή η ταινία παρουσιάζει τη δική της θεωρία στο πώς μπορεί η Ελλάδα να διεκδικήσει τα μάρμαρα. Δυστυχώς η χώρα μας, αν εξαιρέσει κανείς τον προσωπικό αγώνα της Μελίνας Μερκούρη, δεν έκανε ποτέ μια ολοκληρωμένη εκστρατεία διεκδίκησης της επιστροφής των μαρμάρων, στην οποία να συμμετέχουν άνθρωποι των επιστημών και των τεχνών, όπως δικηγόροι, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, καλλιτέχνες. Απλά κάθε χρόνο κάποιοι πολιτικοί βγαίνουν και λένε ότι κάτι πρέπει να γίνει, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται τίποτα.

Στις ΗΠΑ είναι γνωστό το θέμα της κλοπής των μαρμάρων;
Οι άνθρωποι που κινούνται στο χώρο των τεχνών το γνωρίζουν. Οι υπόλοιποι όχι. Οι Ελληνοαμερικανοί το γνωρίζουν περισσότερο. Αν δεν επισκεφθεί κάποιος το Μουσείο της Ακρόπολης και το Βρετανικό Μουσείο, νομίζω ότι δεν μπορεί να καταλάβει τη διάσταση της κλοπής. Προσωπικά, όταν πρωτοπήγα στο Βρετανικό και είδα τα μάρμαρα, μαύρισε η καρδιά μου, εξοργίστηκα. Περιττό να πω ότι το Βρετανικό Μουσείο δεν μας έδωσε άδεια για εσωτερικά γυρίσματα.

Πώς ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων στην Ελλάδα;
Ήταν απίστευτα, γιατί κυρίως γνώρισα άτομα του χώρου εδώ στην Ελλάδα. Ήταν όλοι εξαιρετικοί και ως άνθρωποι και ως επαγγελματίες. Κατά τα άλλα, τα γυρίσματα έγιναν με τον αμερικανικό τρόπο, γρήγορα και μεθοδικά. Πριν μπω στο χώρο του κινηματογράφου δεν είχα αντιληφθεί τι γιγάντια προσπάθεια χρειάζεται για να γίνει μια ταινία. Σε κάθε γύρισμα είναι απίστευτο πόσα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά, από τον ήχο και το μακιγιάζ μέχρι τον καιρό και τα χρώματα. Μετά απ’ αυτό έχω πει στον εαυτό μου ότι αν δω μια ταινία και δεν μου αρέσει, δεν θα μιλήσω ποτέ άσχημα γι’ αυτή!

Ελληνικό κινηματογράφο παρακολουθείς;
Παλιά ήταν πολύ δύσκολο να έχω επαφή. Τώρα με το ίντερνετ προσπαθώ να βλέπω όσο πιο πολύ μπορώ. Αγαπημένη μου ταινία είναι «Τα πέτρινα χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη. Επίσης μου άρεσαν οι ταινίες «Κυνόδοντας» και « Miss Violence».

Θα ήθελες να παίξεις σε κάποια ελληνική ταινία;
Πάρα πολύ. Με τις γνωριμίες που έχω κάνει σιγά-σιγά μου ανοίγονται πόρτες κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Αυτή τη στιγμή συζητάω για μια νέα ταινία και από τον Φεβρουάριο του 2015 θα βρίσκομαι στο Λος Άντζελες, όπου θα παίζω στη θεατρική παράσταση «Το φιλί της γυναίκας αράχνης».

Η ταινία «Πρόμαχος», της οποίας η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε πρόσφατα στο 55ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 27 Νοεμβρίου.

Βήμα του Πολιτισμού και της Πολιτικής, της Οικολογίας και της Δημιουργίας

Άφησε σχόλιο