«’Η “Πέτρο” σκέτο ή “κύριε Γαβαλά”! Το “κύριε Πέτρο” είναι μία αηδία και μισή!» παρατηρούσε, αυστηρά, όποιον τον προσφωνούσε «κύριε Πέτρο». Οριζε, με αυτόν τον τρόπο, τον επιθυμητό βαθμό οικειότητας∙ της δικής του και του άλλου, ανεξαρτήτως ηλικίας προσφωνούντος: αν ήταν παιδί, ενήλικος ή ηλικιωμένος. Αυτομάτως όριζε και τη δική του διάθεση, από τη στιγμή που τον γνώριζες: άνθρωπος που ούτε τα λόγια του έκρυβε ούτε από γαλιφιές καταλάβαινε ούτε τις επικρίσεις απέφευγε ούτε στους επαίνους τσιγκουνευόταν. Αν πεις για το σκώμμα και τον σαρκασμό, εκεί ήταν μοναδικός, άπαιχτος, με πρώτο θύμα τον… εαυτό του.
Πριν από τρία χρόνια, αρκετά εξασθενημένος πια και στο άλλοτε χρυσωρυχείο της μνήμης του είχαν στεγνώσει οι φλέβες, ο Τίτος Πατρίκιος, από τους καλούς, παλιούς του φίλους, με παρακάλεσε, αν μπορώ να συνοδέψω τον Πέτρο σε εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων προς τιμήν του Τίτου. Στην ευχαριστήρια ομιλία του ο Τίτος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη Μακρόνησο, λέγοντας περίπου πως το πανελλήνιο πληροφορήθηκε, πρώτη φορά, για το απάνθρωπο καθεστώς Μακρονήσου από φαντάρο-κρατούμενο που, ανωνύμως, για λόγους ευνόητους, δημοσίευσε στην εφημερίδα «Μάχη» της ΕΛΔ (Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας) ακλόνητα πειστήρια βασανιστηρίων. «Ο άνθρωπος αυτός», είπε, καταφανώς συγκινημένος, ο Τίτος, «λέγεται Πέτρος Γαβαλάς και βρίσκεται σ’ αυτή την αίθουσα!».
Φαντάρος-κρατούμενος στη Μακρόνησο, εξόριστος στην Ικαρία, «στο μάτι» του μετεμφυλιακού καθεστώτος, ουδέποτε με το ΚΚΕ (έφηβος, προπολεμικά, σε τροτσκιστική ομάδα, ενήλικος, πάντα σε σοσιαλιστικές κινήσεις, στην Αριστερά του Κέντρου). Δημοσιογράφος με παρρησία. Εκδότης, μίας… μοναδικής, θεσμικής εφημερίδας, του «Νέου Πολιτικού», που κατακεραύνωσε το βασιλικό πραξικόπημα του ’65. Εξόριστος επί χούντας. Μετέπειτα, φυλακισμένος, ως εκδότης του βιβλίου «Εγχειρίδιο του αντάρτη των πόλεων» του Βραζιλιάνου επαναστάτη Κάρλος Μαριγκέλα!
Γνωριστήκαμε το ’71 στην εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα». Μέχρι πέρσι, σχεδόν κάθε Παρασκευή πρωί πίναμε καφεδάκι και τα λέγαμε…