της Ελένης Γραβάνη
Μετά από 17 και κάτι χρόνια, δώσαμε το μαγαζί και πάω σε άλλη δουλειά. Μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, όπως και να το κάνουμε. Στο μαγαζί ήμουν, όταν μ΄έπαιρνε τηλέφωνο η μαμά μου να μου πει ότι τα μωρά ανέβασαν πυρετό. Στο μαγαζί ήμουν όταν με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι ‘έφυγε’ ο Παντελής. Στο μαγαζί πυροβόλησε ο ληστής τον Αργύρη. Στο μαγαζί ήμουν μόνη, όταν μπήκε ο κουκουλοφόρος με το όπλο απειλώντας με. Εδώ κι όταν η μεγάλη, με πήρε να μου πει τους βαθμούς που έγραψε στις πανελλήνιες και η μικρή όταν κέρδισε το πρώτο της μετάλλιο. Κλάάάάμαα! Από χαρά βέβαια. Έχω ρίξει τώρα που το σκέφτομαι, πολύ κλάμα σ΄αυτόν εδώ το χώρο.
Αλλά και πολύ γέλιο. Γέλιο μέχρι δακρύων με τις φίλες μου, που όλα αυτά τα χρόνια ερχόταν στο μαγαζι και με κρατούσαν παρέα. Δουλεύαμε τον τύπο που ενώ του έλειπαν τα μισά δόντια, το μαλλί πάντα βαμμένο κατράμι! Γελούσαμε και με τις διάφορες ιστορίες που συνέβαιναν όπως μ΄εκείνον τον πελάτη που μου μιλούσε κι εγώ, όπως πολλές φορές έκανα χαμογελούσα, χωρίς να δίνω σημασία σ΄αυτά που λέει, κι αυτός στο τέλος μου φωνάζει «Τι γελάς βρε Ελένη σου λέω όλο το Σαββατοκύριακο την έβγαλα στη στενή, με συλλάβανε!!!»
Δεν ξέρω, είναι τόσα πολλά αυτά που έζησα κι ενώ είναι επιλογή μου να φύγω, ξέρω ότι θα μου λείψει. Θα μου λείψει το γλυκό χαμόγελο των ηλικιωμένων που με ευγένεια περίμεναν υπομονετικά είτε να δώσουν το τζοκεράκι τους, είτε να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους μόλις έπαιρναν τη σύνταξη «για να φύγει αυτό το βάρος από πάνω τους» όπως μου έλεγαν και να δουν τι θα περισσέψει για να φάνε. Θα μου λείψει ο χαβαλές με τη νεολαία που έμπαιναν να παίξουν στοίχημα πριν πάνε στην καφετέρια να συναντήσουν τις όμορφες πιτσιρίκες. Θα μου λείψουν οι κουβέντες μ΄εκείνους που «παίζαμε» στην ίδια συχνότητα και λέγαμε κάτι παραπάνω από καλημέρα κι ευχαριστώ. Γειά… τι κάνει το παιδί; πώς τα πήγε στις εξετάσεις; Τι έγινε πήγες στην πορεία… Φίλε είδες το walking dead χθες; Eπεισοδιάρα… ‘Eρχεται ο Μίλτος έβγαλες εισιτήρια; Θα μου λείψουν κι εκείνοι που δεν μιλούσαν καθόλου όμως ήθελα να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω. Ήταν κάτι τύποι λίγο έως πολύ λούμπεν, αλλά χαμογελούσαν ευγενικά, χαμήλωναν το βλέμμα μιλούσαν μόνο τα αναγκαία για να διεκπεραιωθεί η συναλλαγή, είχαν μια συστολή…
Δεν θα σπαταλήσω το μελάνι μου για να γράψω ποιοι δεν θα μου λείψουν, αλλά θέλω να θυμηθώ και να μοιραστώ τη στιγμή που φώναξα δυνατά όχι μια, αλλά κάμποσες φορές «ότι η Χρυσή Αυγή δεν έχει θέση σ΄αυτό το μαγαζί, ούτε ως απλή αναφορά. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ φώναξα και… ναι… πειράζει; ακόμα κομπάζω γι αυτό!
Μιαν άλλη φορά πρέπει να ήταν νομίζω το 2002 όταν οι μισητές ισραηλινές δυνάμεις είχαν πολιορκήσει τον Γιάσερ Αραφάτ στο αρχηγείο του στη Ραμάλα. Ραδιόφωνο και τηλεόραση μετέδιδαν συνεχώς τα νέα που με είχαν συγκλονίσει! Ως άλλη μαχήτρια της PLO έβγαλα το σκονισμένο παλαιστινιακό μου φουλάρι από την ντουλάπα και το κρέμασα επιδεικτικά στο μαγαζί δείχνοντας την υποστήριξή μου στον Αραφάτ και περιμένοντας τις θερμές συζητήσεις που θα γινόντουσαν για το θέμα. Καλά… όσο συζητήθηκε το θέμα στον καφέ της Μενεγάκη τόσο συζητήθηκε και στο μαγαζί…
Τώρα που ανακοινώνω στους πελάτες μου ότι φεύγω εισπράττω τόση αγάπη, ακούω τόσο καλά λόγια που δεν ξέρω αν τ΄αξίζω. Το σίγουρο είναι ότι πάλεψα πολύ, ειδικά στην αρχή. Το ΄99 οι περισσότεροι συνάδελφοι ήταν άντρες το ίδιο και οι πελάτες, οπότε είχα να αντιμετωπίσω ερωτήσεις του τύπου «Ξέρεις να μας βγάλεις από τον υπολογιστή ένα σύστημα ή να περιμένουμε τον Αργύρη; «Ήθελα να απαντήσω περιμένετε τον Αργύρη γιατί όπως είναι γνωστό με το πέος τυπώνονται τα συστήματα από τον υπολογιστή κι εμένα ολοφάνερα μου λείπει το όργανον! Τους πήρε λίγο χρόνο αλλά τελικά κατάλαβαν και συνήθισαν το γεγονός πως μια γυναίκα μπορεί να τους εξυπηρετήσει το ίδιο με εναν άντρα, θρίαμβος!
Αργύρη ήσουν ο πιο τίμιος συνέταιρος που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς και ίσως κι ο πιο γκρινιάρης και τελειομανής!!!
Λίτσα, Ντίνα, Κούλα, Δόξα κι εσύ Ελπίδα καλές μου φιλενάδες χωρίς εσάς τι θα έκανα. Eυχαριστώ για τις ατέλειωτες ώρες που μου κάνατε παρέα, σας αγαπώ.
Τέλος εύχομαι καλή δύναμη στους συναδέλφους μου και κυρίως στα καταπληκτικά παιδιά που δώσαμε το μαγαζί.