Δυό σαπουνάκια τη βδομάδα εκάμανε τη ζημιά… Δυό σαπούνια λουξ, απάνω στις καθαρές πετσέτες… Ενάμιση χρόνο, δυό χρόνια εταξιδεύανε οι ναυτικοί… να τα σαπούνια… ποσό… πόσα να χαλάσεις…
Επαίρναμε το λωφορείο από τα Ταμπούρια, εκατεβαίναμε Πειραιά, η μάνα κι εμείς… Εσταματούσαμε ό,τι επήαινε Βούλα, Γλυφάδα… κι εβγαίναμε στο αεροδρόμιο… Από τα χέρια σφιχτά μας εκράταγε, είχαμε αγωνία να δούμε ευτόνε που περίμενε εκείνη κι εμάθαμε να περιμένουμε κι εμείς… Ευτόνε που ερχούντανε με μια βαλίτσα και δυό χαρτοκιβώτια που εγράφανε πάνω μάλμπορο, δεμένα πολλές βότες με σχοινί καραβίσιο… Κι η μυρωδιά έφτανε ως τα ρουθούνια μας όταν ευτοί του τελωνείου ελέγανε: «έχετε κάτι να δηλώσετε; ανοίχτε, σας παρακαλώ, τη βαλίτσα σας»… Φιλί στο μέτωπο κι εμείς κρυμμένοι πίσω από τη μάνα, με την κεφαλή κάτω… Στο γυρισμό επαίρναμε κούρσα!
Στο σπίτι, το φρέσκο ψάρι ήβραζενε με τις πατάτες και τα καρότα, το ούζο κι οι μεζέδες ήταν έτοιμοι από πριν κι εμείς εβλέπαμενε πότε ευτόν που ήρθε και πότε τα μπάξια, από κει που ’βγαινε ευτή η μυρωδιά… Τα γυροφέρναμε λάου λάου… επαίζαμε με τους κόμπους, τους χαδεύαμε και μ’ ένα νεύμα του, τους εξεδέναμε… Κι ο θησαυρός άνοιγε… Παιχνίδι πούβετις, αφού μια κούκλα ξανθιά γερμανίδα, από μπάρκο προηγούμενο, την είχα κάμει κουρούπα… Μόνο σαπούνια λουξ και τσιγάρα χωσμένα παντού… Μέσα στα παπούτσια, στις κάλτσες, στα σεντόνια τα κάνον, στα παντελόνια τα τζιν… Σαπούνια που εμοσχομυρίζανε, όχι σαν ευτά με την ποτάσα και τα τηγανητόλαδα που μας άλουζε η μάνα, που ’φτιαχνε η μανή και τα κουβαλούσαμενε, κάθε καλοκαίρι από το χωριό, άλλα…
Τα χρόνια επεράσανε, τα σαπουνάκια τα λουξ τα εφάανε τα αφρόλουτρα και τώρα τα αφρόλουτρα τα τρώνε σιγά σιγά τα σαπούνια από τα τηγανητόλαδα κι έτσι είν’ το σωστό και το πρέπον, γιατί οι γιαγιάδες μας εξέρανε πολλά, γιατί τίποτι εν αφήνανε να πα χαμένο κι ας μην εγνωρίζανε την ανακύκλωση…
Όμως εχτές στης μάνας που άνοιξα τη ντολάπα της, μου ’ρτε ξανά ευτή η παγιά η μυρωδιά… Επήρα βαθιά ανάσα, ήψαξα ανάμεσα στα σεντόνια τα κάνον, ήβρα ένα και το ΄κλεψα…
