γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Ο λόγος για κείνα τα άλλα παιδιά, για κείνα τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν φέτος, για κείνα τα παιδιά που δεν μάζεψαν τα χιλιάδες μόρια που απαιτούνται για να πάρουν το κλειδί του … παραδείσου. Για κείνα τα παιδιά που το όνομα τους ήταν πολύ χαμηλά στις λίστες και δεν τυπώθηκε στις εφημερίδες, που δεν βρέθηκε κανείς να τους πάρει συνέντευξη, που οι γονείς τους δεν νοιώθουν δικαιωμένοι για τους κόπους, τις θυσίες και την οικονομική αιμορραγία.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να απαξιωθεί η προσπάθεια των άλλων παιδιών, των παιδιών που πέτυχαν. Των παιδιών που τα έδωσαν όλα, που για τουλάχιστον δυο χρόνια διάβασαν, παρακολούθησαν εντατικά μαθήματα, «μάτωσαν» στα θρανία τους και τελικά κατάφεραν να νικήσουν μέσα σε αυτό το «ανθρωποφάγο» σύστημα των πανελλαδικών. Και τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο, που μέσα στην εφηβεία, «μαζεύτηκαν», καταπιέστηκαν και ξεκινάνε ίσως μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής τους.
Όμως, σαν κοινωνία δεν είναι δυνατόν να ξεχνάμε και κείνα τα άλλα παιδιά. Που μπορεί να έδωσαν τον ίδιο αγώνα, αλλά δεν τα κατάφεραν. Που πάλεψαν με απρόσμενες αναποδιές. Ας φανταστούμε τον εαυτό μας, αν δεν το χουμε νοιώσει οι ίδιοι/ες, στη θέση τους: στη θέση εκείνου που δεν πέρασε πουθενά, του «αποτυχημένου», στη θέση εκείνης που δεν μπήκε από τις πρώτες στην καλύτερη σχολή, αλλά σε κάποιο ταπεινό ΤΕΙ, στη θέση εκείνου που δεν έδωσε καν εξετάσεις.
Προφανώς μια κοινωνία θέλει να προοδεύει, κάποιοι και κάποιες όμως πάντα κάνουν και κείνες τις άλλες δουλειές που δεν έχουν το πρεστίζ του πτυχίου. Και τις κάνουν καλά. Είναι μεγάλη η συζήτηση αν στα 18 σου ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου, αν έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις υπό αυτές τις συνθήκες και αυτή την ψυχολογική πίεση.
Και τούτα και κείνα δικά μας παιδιά είναι όμως. Ας μην τα μηδενίζουμε, έστω κι άθελα μας.
