Γιούλη Τελλή – Καμπά: Μαστίχα

Λόγια… Εικόνες… Aλήθειες… που μαρτυρούν το μόχθο των ανθρώπων, την υπομονή και την αγάπη τους για τα δέντρα, την αγωνία και τη λαχτάρα τους για το αποτέλεσμα των κόπων τους, λόγια και εικόνες που παίρνει ο αέρας και κάνει τα φύλλα των σχίνων να θροίζουν απαλά σιγοψυθιρίζοντας ακατανόμαστες λέξεις κάποιας άγνωστης επίκλησης…

«Ετούα τα δέντρα σα πιάει να τα τσεντάς εν εμπορά τα ξαπολύκεις… ύστερι πάλι τα λυπάσαι… τα θωρείς τσι σα να σου μιλού… τσέντησέ με σου λέου για να ζήσω…»
(Aυτά τα δέντρα όταν αρχίσεις να τα κεντάς δεν μπορείς να τα παρατήσεις… έπειτα τα λυπάσαι… τα βλέπεις και είναι σαν να σου μιλούν… κέντησέ με για να ζήσω σου λένε…)

«Λυπηθείτε τους…ετούο α τω πείς… Για δα τους ήντα λουής ειν οι κακόμαροι για λύπηση»
(Λυπηθείτε τους… αυτό να τους πεις… Δείτε τους πως είναι οι καημένοι για να τους λυπάσαι)

«Ετούη η δουλειά α μας κουζουλάνει»
(Αυτή η δουλειά θα μας σακατέψει)

«Αγαπούε ντα καλά τούα τα δέντρα σα μπ’αγαπούε τα παιδγκιά μας»
(Τα δέντρα αυτά τα αγαπούμε σαν να ναι παιδιά μας)

«Το δάκρυ του δέντρου ε ντο μαστίχι»
(To μαστίχι είναι το δάκρυ του δέντρου)

«Το πηξάρι εν απογυρίζει κανεί, όποιος έμπει μέσα όλο τσαι κάτι α βρει!»
(Ο σκίνος σε κανέναν δε λέει όχι, όποιος τον επισκεφτεί έστω και ένα δάκρυ θα βρεί)

«Αφούρα φούρα φροκαλούε, να μη χαλούε τω πηξαριώ τη στρώση»
(Απαλά απαλά σκουπίζουμε, για να μη χαλάει η επιφάνεια που πέφτει η μαστίχα)

«Είναι σα διαμάντι τσαι για το στομάχι φάρμακο»

«Εμάς τύχη, διτσή μας τύχη τσί μεινε μαστίχι»
(Η δική μας τύχη το μαστίχι)

«Τα προσέχοε τα σινάρια μας τσαι τα αγαπούε, cτση πληγή που α τω θέκεις θέλει μέτρο τσ’ όχι να βγάλεις κοκαλιές!»
(τους προσέχουμε τους σκίνους μας και τους αγαπάμε, και η πληγή που θα τους κάνεις πρέπει να είναι με μέτρο και όχι να φτάνει ως το κόκαλο του δέντρου!)

«Όλα τα βουνά εγριέψα, ήντα λοής να προκάεις να κάεις δουλειά τρεις ώρες πάε τώρα όξω τσαι θαρούε πως είμεστε ξεκαωμένοι…! Ετόες όλη μας η έννοια ήτα να μεστεν όξω, μες τη γη μας, α μπος εβράδιαζεν ειν να ρτοε μέσα, όξω μαειρεύγαε, όξω τρώαμε, όξω πέφταε τσαι καμιά βολά! Που ει να δεις πρίνο για τσέ δρο μες το χωράφι σου… Ετόες τ’ αγαπούσαε τα δέντρα μας τσαι τη γη μας, όλο το τσαιρό τα προσέχαε… τώρα πάε μόνο την εποχή που μας δίου καρπό τσαι παρά!»
(Όλα τα βουνά αγρίεψαν (από καλλιεργημένα που ήταν) με τι τρόπο να προλάβεις να κάνεις δουλειά με τρεις ώρες που πάμε σήμερα στα χωράφια, και νομίζουμε ότι είμαστε κουρασμένοι…! Εκείνα τα χρόνια όλη μας η έννοια ήταν να βρισκόμαστε μέσα στα χωράφια μας, μέσα στη γη μας, πρώτα έδυε ο ήλιος και μετά γυρίζαμε στο χωριό, στα χωράφια μαγειρεύαμε, εκεί τρώγαμε, εκεί καμιά φορά μας έβρισκε κι ο ύπνος! Ποτέ δεν θα έβλεπες κέδρο μέσα στο χωράφι σου (όλες οι εκτάσεις ήσαν καλλιεργημένες)… Τα αγαπούσαμε τα δέντρα μας και τη γη μας εκείνα τα χρόνια και τα προσέχαμε καθ όλη τη διάρκεια του έτους… Στις μέρες μας τα επισκεπτόμαστε μόνο την εποχή που μας δίνουν «χρήματα» και καρπό!)