γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Φτάνεις αξημέρωτα στο λιμάνι της Χίου. Σκοτάδι πίσσα, κι εκεί που δένει το πλοίο, ανακατεμένοι επιβάτες, πλήρωμα, λιμενικοί, αυτοκίνητα, μηχανάκια, νταλίκες κι ημιφορτηγά. Χωρίς επαρκή φωτισμό, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς υποδομή, χωρίς καμιά διευκόλυνση για τον άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια. Φτάσαμε συνοδεύοντας άτομο με κινητικό πρόβλημα, τα ταξί ήταν κάπου 500 μέτρα μακριά, φορτωθήκαμε ως υποζύγια τις αποσκευές μας, μουρμουρίσαμε και κάτι γαλλικά κι από δω πάνε κι οι άλλοι. Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή κάποιοι αποδείχθηκαν ανίκανοι να φτιάξουν μια σωστή προβλήτα κι έτσι το σημείο πρόσδεσης του πλοίου μεταφέρθηκε με τα γνωστά αποτελέσματα. Έφτιαξαν δηλαδή ένα καρούμπαλο, αποδείχθηκε ακατάλληλο, μετά έκαναν κάτι γελοιότητες ρίχνοντας χώμα που έγινε λάσπη, μετά παράτησαν το καρούμπαλο όπως είναι και πήγαν παραπέρα. Αστοχία της μελέτης είπαν και καθάρισαν. Πέταξαν κάποιες χιλιάδες ευρώ στο βούρκο –κυριολεκτικό και μεταφορικό- του λιμανιού, αλλά δε βαριέσαι…
Κι ενώ τα σκέφτεσαι όλα αυτά, βλέπεις στα θέματα του Δημοτικού Συμβουλίου προτεινόμενη Προγραμματική Σύμβαση μεταξύ Δήμου Χίου και Λιμενικού Ταμείου. Αισθάνεσαι κακεντρεχής και προκατειλημμένος. Ορίστε οι άνθρωποι είδαν το πρόβλημα και σπεύδουν να το διορθώσουν. Μπορεί να φτιάξουν και κάποιες υποδομές διευκόλυνσης για τους επιβάτες, ειδικά όσους έχουν κάποιου είδους πρόβλημα. Κάποιες διαβάσεις, ράμπες, στέγαστρα, καλύτερο φωτισμό. Μετανιώνεις και για τα γαλλικά που μουρμούρισες.
Κούνια που σε κούναγε. Για κάγκελα είναι η προγραμματική σύμβαση. Κάγκελα, μπάρες, κιγκλιδώματα σταθερά και μετακινούμενα, κάμερες διπλές και τριπλές. Αυξημένες προδιαγραφές ασφαλείας όπως υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση (είδαμε πόσο ασφαλής είναι κι αυτή, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα). Μεγάλη μπίζνα. Πόσο μεγάλη δεν ξέρουμε γιατί στο σχέδιο Προγραμματικής Σύμβασης το οικονομικό μέγεθος είναι κενό: όσα γουστάρεις βάζεις, βάλτε τώρα που γυρίζει ΕΣΠΑ είναι αυτό να μην πέσει κάτι παραπάνω; Άλλωστε όσοι εμπλέκονται σε θέματα ασφάλειας (κάγκελα, περιφράξεις, συστήματα παρακολούθησης) κάνουν χρυσές δουλειές και τζίρους στην εποχή μας. Προγραμματικές Συμβάσεις για τα σίδερα δηλαδή.
«Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι» έλεγαν οι παλιοί. Εκείνοι που αποδείχθηκαν ανίκανοι να φτιάξουν ένα μόλο της προκοπής εξορμούν και πάλι για να καγκελώσουν-περιφράξουν-θωρακίσουν το λιμάνι εις υγείαν των κορόιδων. Είπαμε μπάχαλο το λιμάνι, αλλά… ασφαλές μπάχαλο!
