γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
«Καλή η εμπιστοσύνη, αλλά καλύτερος ο έλεγχος» ήταν μια ατάκα που μας έλεγε συχνά στο Πανεπιστήμιο ο «γερμανοαναθρεμμένος» καθηγητής Παναγιώτης Φωτήλας. Την φράση αυτή, περιττή για τις στέρεες ανθρώπινες σχέσεις και τις πραγματικές φιλίες, τόσο απαραίτητη σε καταστάσεις που ορίζονται από τις υλικές ανταμοιβές και το χρήμα, έφεραν στην μνήμη μου μια σειρά από γεγονότα χαρακτηριστικά της έλλειψης ελεγκτικών μηχανισμών προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.
Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας η καταστροφή τμήματος του ρέματος κάτω από τον Άγιο Φανούριο που συντελέστηκε κατά την εκτέλεση αντιπλημμυρικών έργων. Ο Δήμος υποστήριξε ορθά ότι τα έργα αυτά διαθέτουν όλες τις απαραίτητες αδειοδοτήσεις, δεν διευκρίνισε όμως αν η εκτέλεσή τους έγινε σύμφωνα με τις προδιαγραφές ή υπήρξαν καταστροφικές υπερβάσεις. Η εκτός επιτρεπόμενων ορίων ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων στην παραλία είναι κάτι που έχει επισημανθεί πολλές φορές από τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της Χίου. Ωστόσο είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι αν πραγματοποιηθεί σήμερα μια αυτοψία θα εντοπιστούν και πάλι αρκετές παραβάσεις. Πρόσφατα δόθηκε η άδεια για ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων στην Απλωταριά. Έλεγξε κανείς αν τηρούνται οι όροι της άδειας; Έλεγξε κανείς αν οι ξαπλώστρες που έχουν τοποθετηθεί σε παραλίες απέχουν τουλάχιστον 5 μέτρα από την ακτογραμμή (και όχι 3 όπως ίσχυε μέχρι πέρσι) όπως ορίζεται στη σχετική ΚΥΑ;
Ο αντίλογος σε όλα αυτά είναι γνωστός: Η ανάπτυξη επιχειρηματικότητας δεν πρέπει να παρεμποδίζονται από αρτηριοσκληρωτικές διατάξεις και ελέγχους με βάση το γράμμα του νόμου. Όταν όμως θίγονται δικαιώματα πεζών ή ΑΜΕΑ, όταν καταστρέφεται το περιβάλλον, όταν συντελείται εκμετάλλευση υπέρ του δέοντος του δημόσιου χώρου, καθώς και όταν δημιουργούνται καταστάσεις αθέμιτου ανταγωνισμού απέναντι σε όσους λειτουργούν σύννομα, περιθώρια «εκπτώσεων» δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχει αναγκαιότητα ελέγχων πριν την παγίωση ανεπιθύμητων καταστάσεων. «Καλή η εμπιστοσύνη, αλλά καλύτερος ο έλεγχος».
