Ανασυνθέτω από μνήμης (στο περίπου, συγκρατώντας την ουσία) μια χαρακτηριστική στιγμή από δελτίο ειδήσεων μεγάλου ιδιωτικού καναλιού τις ημέρες των Χριστουγέννων.
Η είδηση: “40.000 είναι οι άστεγοι στον Δήμο Αθηναίων…μπλα, μπλα, μπλα”
Το σχόλιο του σταθμού: “Ο ΣΚΑΪ, επιδεικνύοντας κοινωνική ευαισθησία στο δράμα των αστέγων, οργανώνει συλλογή τροφίμων υπέρ τους (ή κάτι ανάλογο “αγαθοεργό”, τελοσπάντων) ….μπλα, μπλα, μπλα”
Σκόρπιες σκέψεις επί της συγκεκριμένης – φαινομενικά αθώας – είδησης:
-
για να καταγράφονται επισήμως 40.000 άστεγοι μόνο στον Δήμο Αθηναίων, σκέψου πόσοι πραγματικά θα είναι σ’ όλη την Αθήνα, με δεδομένη την ικανότητα των δημοσίων αρχών να “μαγειρεύουν νούμερα” κατά πώς τους συμφέρει.
-
από πότε η κοινωνική ευαισθησία “επιδεικνύεται”; Είναι άραγε βίλα, πολυτελές αυτοκίνητο, κότερο, high class εμπόρευμα, αρκούδα να την περιφέρεις εις τας…πανηγύρεις;
-
ποιοι έχουν ανάγκη να αλώνουν τη δημόσια σκηνή, κραδαίνοντας τη ρομφαία της… “κοινωνικής ευαισθησίας”; Μήπως όσοι έχουν καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως “ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με το …άθλημα”; Πόσα χρόνια έχουν παρέλθει από την στιγμή που οι πολίτες είχαν φτιάξει ειδικό hashtag στο twitter με την επωνυμία “Σκάι ξεφτίλες”, με αφορμή την… “ακριβοδίκαιη” κι “αμερόληπτη” στάση του σταθμού στο γνωστό δημοψήφισμα του 2015 (με τα υπόλοιπα ιδιωτικά κανάλια να δίνουν επίσης τα ρέστα τους);
-
πόση χυδαιότητα και απαξίωση στη νοημοσύνη των θεατών σου χρειάζεται, για να το παίζεις “φιλάνθρωπος και συμπονετικός”, όταν πρωτοστάτησες και πρωτοστατείς στη λυσσώδη υποστήριξη μιας πολιτικής που φτωχοποιεί βίαια, που κλέβει από τους ανθρώπους τη ζωή και τα όνειρά τους για να υποστηρίξει τα συμφέροντα των αφεντικών σου, κι έρχεσαι εκ των υστέρων να πετάξεις επιδεικτικά λίγα ψίχουλα σ’ αυτούς των οποίων την εξαθλίωση σιγοντάρεις συστηματικά;
-
τι σηματοδοτεί για τον κατήφορο μιας κοινωνίας η αποθέωση κι η εκ του ασφαλούς επίδειξη φιλανθρωπίας από τους ισχυρούς και τους χορτάτους, οι οποίοι μέσω των μνημονίων εδραίωσαν τη θέση τους και τα υπερκέρδη τους, και τώρα διαλαλούν τον οίκτο τους προς όλους αυτούς τους οποίους…διέλυσαν;
-
πόσο διεστραμμένη είναι στην ουσία της η ίδια η λέξη “φιλανθρωπία”; Η γλώσσα, είτε μας αρέσει είτε όχι, εκθέτει ανεπανόρθωτα: όταν αυτοπροσδιορίζεσαι ως “φίλος” με κάτι, αυτό το κάτι δεδομένα βρίσκεται έξω από σένα. Κοινώς, ο “φιλάνθρωπος” βρίσκεται έξω από την επικράτεια του ανθρώπου όπως ο “φιλόζωος” ή ο “φιλοτελιστής”, ασχολείται με τον άλλον άνθρωπο στα πλαίσια ενός “χόμπυ” που θα του προσδώσει υστεροφημία κι αφανή κέρδη.
-
πόση οξύνοια και σθένος μας χρειάζονται για να ξαναθυμηθούμε πως το πρότυπο που θα μας δώσει μια χαραμάδα ελπίδας δεν είναι ο “φιλάνθρωπος”, αλλά ο “άνθρωπος”; Αυτός, δηλαδή, που προσφέρει το λιγοστό που μπορεί στον διπλανό του ο οποίος βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη θέση από εκείνον, χωρίς να το διαλαλεί με ντουντούκες, χωρίς να επιστρατεύει κάμερες και δημόσια φώτα, χωρίς να εξαργυρώνει επιταγές “κοινωνικής ευαισθησίας” για να συνεχίζει απρόσκοπτα τον κοινωνικό κανιβαλισμό – απλά επειδή ξέρει ότι δεν απέχει πολύ από το να βρεθεί στη θέση αυτού που τώρα “βυθίζεται”, επειδή νιώθει από βάσανα και τρικυμίες κι ο ίδιος;
Καλό 2018… με την ευχή να κάνουμε όλοι μας (διότι σχεδόν κανείς μας δεν έχει μείνει αλώβητος από την μεθοδευμένη διολίσθηση των τελευταίων χρόνων στην αναισθησία και την αδιαφορία) ένα πιο θαρραλέο βήμα πίσω στον …άνθρωπο. Και τις φιλανθρωπίες μπορούμε να τις χαρίσουμε ολοκληρωτικά σ’ αυτούς που τις χρειάζονται απεγνωσμένα: τους μισάνθρωπους!
