γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Για την ήδη γνωστή στους υποψιασμένους ιστορία του Βασίλη Δημάκη δε θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Παραπέμπω όποιον ενδιαφέρεται σε σειρά σχετικών άρθρων της εξαιρετικής δημοσιογραφικής ιστοσελίδας The PressProject και περιορίζομαι εδώ στα απολύτως απαραίτητα: φυλακισμένος εδώ και κοντά καμιά εικοσαετία για κλοπές που διέπραξε μόνος του (χωρίς ποτέ του ν’ αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή), υφιστάμενος κι όλες τις νομικές συνέπειες και για παραβάσεις του σωφρονιστικού κώδικα που διέπραξε κατά το μακρινό παρελθόν – είχε παραβιάσει παλιότερα άδεια που του δόθηκε και κρατήθηκε γι’ αυτό επί έναν χρόνο δίχως νέα άδεια, όπως προβλέπεται – αποφάσισε με περίσσιο θάρρος πριν από 4 χρόνια, στα 35 του, αντί ν’ αποτρελαθεί ή να δώσει τέλος στη ζωή του ελλείψει οποιασδήποτε προοπτικής σύντομης αποφυλάκισης, να πιαστεί από την μόνη χαραμάδα ζωής κι αξιοπρέπειας που προβλέπει ο σωφρονιστικός κώδικας για τους φυλακισμένους – την εκπαίδευση. Μελέτησε σκληρά, υπερβαίνοντας όλες τις αντιξοότητες που του δημιουργούσε ο εγκλεισμός του, και πέρασε απ’ τους πρώτους στο Τμήμα Πολιτικής Διοίκησης και Κοινωνικής Επιστήμης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Υπήρξε από τους αριστούχους του πρώτου έτους της σχολής του, επιδεικνύοντας σθένος που απειροελάχιστοι από εμάς θα έδειχναν στη θέση του. Φαίνεται όμως ότι έχει ένα αδιόρθωτο για το σύστημα κουσούρι: δεν “κάθεται στ’ αυγά” του, καθότι συστηματικά διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους τους φυλακισμένους. Αποτέλεσμα; Η… δημοκρατική μας Πολιτεία και το “σωφρονιστικό” μας σύστημα τού αρνήθηκαν από εκεί και πέρα την απρόσκοπτη συνέχιση των σπουδών του, του μόνου πράγματος που τον διατηρεί στη ζωή και δημιουργούσε ένα παράθυρο υγιούς επανένταξής του σε οποιοδήποτε κοινωνικό γίγνεσθαι. Από τα μέσα Μάρτη προχώρησε σε απεργία πείνας για την επανάκτηση του δικαιώματός του να φοιτήσει στη σχολή του: το αυτί Δικαιοσύνης και Πολιτείας δεν ίδρωσε. Από την 6η Απριλίου προχώρησε και σε απεργία δίψας, θέτοντας σε ακόμα πιο άμεσο κίνδυνο τη ζωή του. Κανένα νόημα: το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά το μεσημέρι της 11ης Απριλίου απέρριψε το αίτημά του να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τα μαθήματα της σχολής του (με ηλεκτρονικό βραχιολάκι, φυσικά).
Η ελληνική Δικαιοσύνη του 2018 και η συντεταγμένη ελληνική Πολιτεία έφτασαν πλέον σε τέτοιο σημείο, ώστε γράφουν στα παπούτσια τους τους νόμους που οι ίδιες υποτίθεται ότι ψηφίζουν κι εποπτεύουν, προκειμένου να εκδικηθούν τα “κακά παιδιά”: αρνούνται σ’ έναν άνθρωπο που, μέσα από πολύ δύσκολες ατραπούς, βρήκε νόημα στο να ζήσει, και τη ζωή και τ’ οποιοδήποτε νόημά της.
Του λένε μες στα μούτρα: “Ψόφα, λοιπόν, σκουλήκι, σκασίλα μας!”
Η κοινωνία εδώ είναι βέβαια “φιλήσυχη” και πιθανόν να μην πολυσκοτίζεται για τέτοιες περιπτώσεις “περιθωριακών τύπων”, με τις οποίες κάθομαι κι ασχολούμαι. “Γύρευε τη δουλειά σου”, αυτή είναι η συνήθης νοοτροπία, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε από τούτην εδώ τη στήλη πρόσφατα κι ο Κώστας Ζαφείρης. Μόνο που ακριβώς επειδή κι εγώ “γυρεύω τη δουλειά μου” και βασανίζομαι για την ουσία της, ως εκπαιδευτικός που έρχεται σ’ επαφή με νέους ανθρώπους, παρακαλώ να μου απαντήσει το Υπουργείο Παιδείας στα εξής:
Για ποιον λόγο μπαίνω μέσα στις τάξεις και διδάσκω τα παιδιά κείμενα με “υψηλές ανθρωπιστικές αξίες”, σύμφωνα με το ωρολόγιο Πρόγραμμα που η ίδια εκπόνησε; Γιατί να χτυπιόμαστε να διδάσκουμε στην Έκθεση “Ανθρώπινα Δικαιώματα”; Ποιο το όφελος της διδασκαλίας κειμένων σαν του “Πρωταγόρα”, με εγκωμιαστικές αναφορές στον “σωφρονιστικό χαρακτήρα των ποινών”;
Προς τι πασχίζουμε να διδάξουμε στα παιδιά “Αντιγόνη” κι αποθεώνουμε την ηρωίδα, επειδή επέλεξε τον θάνατο αντί να παραβεί τις αρχές της κι όσα θεωρούνται ιερά και όσια σε κάθε κοινωνία; Ποια η ουσία του να τα διδάσκω όλα αυτά ως υπάλληλος ενός κράτους που μου δείχνει κάθε μέρα πως δεν εννοεί τίποτα απ’ όσα με βάζει να διακηρύσσω – τουναντίον, με χρησιμοποιεί ως ένα ακόμα πιόνι στο καλοστημένο θέατρο της απύθμενης υποκρισίας του;
Καληνύχτα, Ελλάδα… καλημέρα, Μεσαίωνα!
