Ντοκιμαντέρ του Στρατή Βογιατζή για τον τελευταίο κάτοικο του δάσους στις Σκουριές

0

Ο Γιώργης Καλύβας ήταν ο τελευταίος κάτοικος του αρχέγονου δάσους στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Ήταν ο μοναδικός που αρνήθηκε να πουλήσει τη γη του στους χρυσοθήρες της Eldorado Gold. O Γιώργης Καλύβας δεν είναι πια μαζί μας. Τη Δευτέρα 20 Μαρτίου ο 63χρονος Γιώργης Καλύβας, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή προδομένος από την καρδιά του.

Ο Στρατής Βογιατζής πριν 3 χρόνια είχε επισκεφθεί το όρος Κάκαβος στις Σκουριές και είχε γυρίσει το ντοκιμαντέρ «Χρυσό Δάσος». Με αφορμή τον θάνατο του Γιώργη Καλύβα, ο Στρατής Βογιατζής έγραψε το παρακάτω κείμενο και έδωσε στη δημοσιότητα το 20λεπτο ντοκιμαντέρ. Ο λόγος στον Στρατή Βογιατζή:

τον φάγανε και τον γιώργη.
παλιότερα οι δολοφονίες είχαν μια αμεσότητα
μπορούσες τουλάχιστον να κοιτάξεις το φονιά σου κατάματα.
αν μην τι άλλο ο φόνος εμπεριέχε τη συνεύρεση
σήμερα τους αντιφρονούντες τους βγάζουν από τη μέση αλλιώς
το πιστόλι είναι πια αναχρονιστικό
σήμερα τους νεκρώνουν ενώ είναι ακόμα ζωντανοί, αργά, βασανιστικά
χρησιμοποιώντας τα πιο γνώριμα εργαλεία του πολιτισμού μας:
την υποκρισία, την αιτιοκρατία, τον υπολογισμό, το κέρδος

δε βάσταξε η καρδιά του γιώργη
να βλέπει την ασχήμια, τον αφανισμό του δάσους
τους συντοπίτες τους να ασελγούν στο τόπο τους για ένα μεροκάματο
τη διαστροφή ενός πολιτισμού
να σπέρνει θάνατο εκεί που γιορτάζεται η ζωή
να αναζητά το χρυσό κάτω από τη γη
αντί να τον συναντήσει πάνω από τη γη,
όπως λέει και ο φίλος του ο Κάλτσος
και αυτός νεκρός πια, και αυτός δολοφονημένος.
δε βάσταξε η καρδιά του γιώργη
να αντικρίζει το φονικό στις σκουριές
τα δέντρα να ξεριζώνονται, τις κατάφυτες πλαγιές να γυμνώνονται
τον άνθρωπο να κατρακυλά,να ξεπέφτει να γίνεται κτήνος

o γιώργης δεν ήθελε το πόλεμο
αλλά ο πόλεμος έφτασε στο κατώφλι του
σε αυτόν τον πράο αγρότη έλαχε ένα μεγάλο χρέος
που δεν το επιδίωξε αλλά ούτε το αρνήθηκε όταν ήρθε εκείνη η ώρα:
να υπερασπιστεί το ιερό δάσος των σκουριών,
ως ο τελευταίος κάτοικος του,
απέναντι στους εκπολιτισμένους χρυσοθήρες.
Ιχνηλατούσε τα σημάδια των καταπατητών του δάσους
περιφρουρούσε τις παρυφές του,
φρόντιζε καθημερινά να εισακούει την αγωνία του δάσους
και να κομίζει στον έξω κόσμο τη κραυγή του για βοήθεια.
κάθε οξειά που κόβονταν ήταν και μία χαρακιά στο σώμα του
κάθε μαντάτο βάραινε την εύθραυστη ψυχή του
κάθε μέρα έσφιγγε γύρω του ο κλοιός της απόγνωσης

Ο Γιώργης έμοιαζε να μην ανήκει σε αυτόν το κόσμο.
κατέφθασε από μια εποχή που πια δεν έχουμε μνήμη
σα πρίγκιπας με χαμηλωμένο βλέμμα
ήρθε να απιθώσει τις αρχές του με ευγένεια στο μικρό του χωραφάκι.
ζούσε μοναχός στο κτήμα του παππού
αντί για οικογένεια έκανε δέντρα, όπως έλεγε
διάβαζε ποίηση για να βρει παρηγοριά
και αγάπησε παράφορα το δάσος
μεταλάβαινε καθημερινά την ιερότητα του χώρου
ώσπου σταδιακά έγινε και αυτός ένα από τα πλάσματα
που κατοικούν σε αυτό.
Πότε δεν ταίριαξε με τον έξω κόσμο
δεν βολεύτηκε στα κουστούμια που του ράψαν
ούτε υπέγραψε τα χαρτιά που του πάσαραν
επέλεξε να υψώσει τη δική του σημαία στο βουνό του καρατζά
προτίμησε τη μοναξιά του δάσους
από την επιβαλλόμενη μοναξιά των ανθρώπινων συναλλαγών.
στη κοινωνία των ανθρώπων τίποτε δεν είναι ιερό
αφού όλα ανήκουν στην εξουσία των ανθρώπων

Για το σύστημα, τη πολυεθνική και τους γύρω τους
τους εξευγενισμένους επενδυτές
Ο γιώργης ήταν ένας παρίας
ένας παρακατιανός που τους χαλούσε τα σχέδια
ένας ενοχλητικός ιθαγενής που αμαύρωνε την εικόνα
της πολιτισμένης επένδυσης
Ο μόνος που αρνήθηκε να τους πουλήσει τη γη του
Έπρεπε να φύγει από τη μέση
γνώριζαν ότι δεν θα αντέξει
να βλέπει το μακελειό του δάσους
τις μπουλντόζες να ξεπατώνουν το τόπο,
γνώριζαν ότι η αθλιότητα είναι πιο ισχυρή από την συνείδηση

Ο κόσμος έχει γίνει πολύ θλιβερός, άσχημος
ίσως τελικά η ασχήμια να ταιριάζει περισσότερο στις ψυχές μας
ίσως είμαστε πολύ μικροί πια για να αγωνιστούμε για την ομορφιά.
μαζί με το γιώργη χάθηκαν και οι αξίες που υπερασπίζονταν:
οι αξίες της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της σεμνότητας,
της ακεραιότητας.
το δάσος που πια ψυχορραγεί θρηνεί το πιο άξιο φρουρό του
το κίνημα των σκουριών θρηνεί τον εμβληματικό τους αγωνιστή
η άνοιξη αυτή τη φορά μόνο θάνατο και καταστροφή φέρνει.

παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ: «χρυσό δάσος», προς τιμή του γιώργου καλύβα

Άφησε σχόλιο