γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Επιμορφωτικό σεμινάριο για την «ευαισθητοποίηση αιρετών ή υποψηφίων γυναικών σε θέματα ισότητας και φύλου» υλοποιείται το τρέχον διήμερο στο Ομήρειο από το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας. Όπως σημειώνουν στο σχετικό δελτίο Τύπου, καλούνται «όλες οι γυναίκες που ενδιαφέρονται να μπουν δυναμικά στον πολιτικό στίβο και να διεκδικήσουν θέσεις πολιτικής ευθύνης, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο» να προστρέξουν για να επιμορφωθούν.
Το πρόγραμμα έχει στόχο «την ενίσχυση και εμψύχωσή τους, προκειμένου να διεκδικήσουν και να πετύχουν όχι μόνο τη συμμετοχή τους σε εκλογικές διαδικασίες, αλλά και την εκλογή τους». Το πρόγραμμα έχει δυο θεματικές ενότητες με θέμα «Φύλο-Κοινωνία-Πολιτική» και «Πολιτική Επικοινωνία».
Καλά όλα αυτά, και καλά κάνει το ΚΕΘΙ και οργανώνει τέτοια σεμινάρια. Η παρουσία του «ασθενούς» (sic) φύλου στην πολιτική ζωή είναι περιορισμένη έως ανύπαρκτη. Το ερώτημα όμως που ανακύπτει πάντα είναι αν και κατά πόσο αυτά τα σεμινάρια πρέπει να απευθύνονται μόνο σε γυναίκες, λες και το πρόβλημα ξεκινάει από τις γυναίκες και όχι από το σύνολο της κοινωνίας.
Γιατί αλήθεια οι γυναίκες δεν ανακατεύονται με την πολιτική; Πλέον είναι εξίσου μορφωμένες, καταρτισμένες και επαγγελματικά καταξιωμένες όπως και οι άντρες – με εξαίρεση βέβαια σε αρκετές περιπτώσεις το μισθολογικό, μιας και ακόμα και σήμερα στην «ανεπτυγμένη και προοδευτική» Δύση αμείβονται με χαμηλότερα μεροκάματα. Πλέον δεν τις κρατά ο πατέρας στο σπίτι για να τις παραδώσει στο σύζυγο που θα της «κλείσει» σε κάποιο άλλο σπίτι.
Πλέον έχει προβλεφθεί και νομοθετικά η υποχρεωτική ποσόστωση της παρουσίας τους στα ψηφοδέλτια, δημιουργώντας τεράστιο πονοκέφαλο στα εκάστοτε κομματικά και άλλα επιτελεία. Γιατί λοιπόν εξακολουθούν να απέχουν;
Μήπως γιατί, ακόμα και αν το αποτολμήσουν να μπλεχτούν και καταφέρουν να εκλεγούν, θα βρεθούν σε ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον, να περιβάλλονται από άντρες – στην πλειοψηφία τους με πολύ «βαριά αρ….α»; Μήπως γιατί ακόμα και στην περίπτωση που διεκδικήσουν να μιλήσουν και να παρέμβουν, θα δεχτούν από τη χλεύη και την ειρωνεία των «συναδέλφων» τους μέχρι τη βίαιη αφαίρεση του λόγου από τον άντρα, φυσικά, που δίνει συνήθως το λόγο; Μήπως γιατί τα ΜΜΕ αντί να ασχολούνται με αυτά που λένε, ασχολούνται με αυτά που φοράνε και το πώς κάθονται;
Ακόμα και οι γυναίκες που βρέθηκαν να είναι «πρώτες κυρίες», σύζυγοι δηλαδή πρωθυπουργών, δημάρχων ή βουλευτών, μπαίνουν στο μικροσκόπιο του κουτσομπολιού για το πώς περπατάνε ή πώς κρατάνε το πιρούνι.
Χρήσιμα λοιπόν τα επιμορφωτικά σεμινάρια. Πιο χρήσιμα όμως θα ήταν αν συνοδεύονταν από αντίστοιχα σεμινάρια που θα απευθύνονται στον υπόλοιπο πληθυσμό. Αν αυτή η δουλειά γινόταν και μέσα στα σχολεία…
Ψιλά γράμματα ίσως, στη χώρα που χθες το δικαστικό σύστημα δεν αναγνώρισε παρά ελάχιστα ελαφρυντικά σε μια 22χρονη κοπέλα που τόλμησε να αντισταθεί και τελικά σκότωσε τον πιωμένο εν δυνάμει βιαστή εκείνης και της φίλης της…
