γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Θυμάστε που σας είχα γράψει για τους καλούς μας γείτονες που μετά από χρόνια στο νησί έφυγαν για την πατρίδα τους τη Βουλγαρία; Τη στενοχώρια μας και το αγκάλιασμά μας όταν αποχαιρετιστήκαμε.
Ε λοιπόν σας έχω νέα. Μέσα στο προχτεσινό ψοφόκρυο, χτύπησε την πόρτα ο ταχυδρόμος στο πατρικό. Σε παρένθεση το λέω, κάποτε ο ταχυδρόμος ήταν πηγή χαράς, με γράμματα, κάρτες και λοιπά, σήμερα κατά κανόνα λογαριασμούς φέρνει. Έδωσε, λοιπόν, ο ταχυδρόμος στη μάνα ένα μακρόστενο φάκελο. Ερχόταν θα έλεγες από άλλη εποχή. Με καμάρι μας τον έδειξε η μάνα στο σημερινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Όλοι μαζί τον ανοίξαμε. Η κάρτα χριστουγεννιάτικη, κι από πίσω με όμορφα ελληνικά τα νέα τους.
Χαρήκαμε σα να έκατσαν μαζί μας να φάμε και να πιούμε οι δικοί μας άνθρωποι. Είναι καλά, τα παιδιά μεγαλώνουν, μας έστειλαν και φωτογραφία. Κουκλάρα η Ζακλίνα, μπαγασάκος ο Γιάννης, που από εδώ έφυγε αβάπτιστο μωράκι. Δουλειές δεν υπάρχουν ούτε εκεί, ζορισμένα πράγματα. Μας θυμούνται, μας σκέφτονται μας αγαπάνε. Ο πατέρας, μάστορας καλός, ψάχνει μήπως μεταναστεύσει δεύτερη φορά, σε άλλη χώρα πιο μακρινή.
Κάπου ήταν σημειωμένος ο μεγάλος αριθμός τηλεφώνου. Έβαλα τα γυαλάκια μου. Τους πήραμε στο τηλέφωνο. Μεγάλες συγκινήσεις οι γυναίκες. Εμείς πάλι οι άνδρες, ψύχραιμοι. Τους είπαμε να έρθουν το καλοκαίρι, να κάνουν μπάνια τα παιδιά, και όλοι μαζί θα μείνουμε… στρωματσάδα. Όπως μέναμε στη δική μας τη φαμίλια τα καλοκαίρια. Όπως ακριβώς τα κουβεντιάζουμε με τους δικούς μας.
Κοιτάω την όμορφη κάρτα. Θυμάμαι άλλες εποχές που κι εμείς κάρτες στέλναμε και περιμέναμε. Κοιτάω την με καλλιγραφικά γράμματα γραμμένη διεύθυνση. Υποκλίνομαι με σεβασμό και αγάπη στα όποια ασήμαντα λαθάκια της. Η Ζακλίνα που μέχρι Πέμπτη Δημοτικού εδώ πήγε, θα την έγραψε με προσοχή και αγάπη. Και τα μάτια μου βρύση γίνονται.
