Για όλα φταίει… η Ιστορία

2

γράφει η Ματρώνα Αποστολίδη

Εγώ στο συλλαλητήριο δεν πήγα. Και δεν πήγα όχι μόνο λόγω θέσης – τα 150 μίλια είναι πολλά – αλλά και λόγω πρό-θεσης. Αυτά τα τρανταχτά συνθήματα του τύπου «Η Μακεδονία είναι ελληνική» και «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» δε με πείθουν πια. Ούτε θα ασχοληθώ με το ποιος πήγε και ποιος δεν πήγε. Καθένας θα είχε τους λόγους του για να πράξει έτσι όπως έπραξε. Τις κρίσεις και τις επικρίσεις θα τις κρατήσω για τον εαυτό μου, άντε και για την παρέα μου. Εδώ που τα λέμε… τα είπαμε όλα.

Όμως το σαράκι με έφαγε και πάλι. Για άλλους λόγους. Διδασκαλικούς. Και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Για όλα φταίει η Ιστορία. Όχι αυτή που γράφεται στο πέρασμα των χρόνων. Αυτή που εμείς οι δάσκαλοι δεν καταφέρνουμε να διδάξουμε ορθά. Αυτή που η ώρα της στα σχολεία είναι η ώρα της νύστας και της βαρεμάρας, απόρροια της καθ’ έδρας διδασκαλίας, της στείρας απομνημόνευσης και της καταναγκαστικής γνώσης, η οποία συνεπώς δεν αποθηκεύεται στη μακρόχρονη – τη μόνιμη – μνήμη των μαθητών αλλά μένει για λίγο στη βραχύχρονη και από κει «κόβει ρόδα μυρωμένα» εντός εύλογου χρονικού διαστήματος.

Είναι και τα βιβλία και τα αναλυτικά προγράμματα, θα μου πείτε, αυτά τα χωρίς έμπνευση και ελκυστικότητα και ο διδακτικός χρόνος που δεν επαρκεί για κάτι περισσότερο και ο ελεύθερος χρόνος του δασκάλου που απαιτείται για την προετοιμασία του μαθήματος και οι μισθοί που είναι πετσοκομμένοι και οι νεαροί δάσκαλοι που ζουν και εργάζονται στην άλλη άκρη του κόσμου και, και, και… Ε, ναι είναι όλα αυτά τα «και».

Αλλά πάνω από όλα αυτά θα πρέπει να είναι η ηθική μας ως λειτουργοί. Γιατί αυτό είναι ίσως το μόνο που μπορεί να μας σώσει μακροπρόθεσμα από τα δεινά που περνάμε τώρα. Θα μου πεις «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι». Ναι, ζήσε. Γιατί αν δεν κάνουμε κάτι και εμείς οι δάσκαλοι – με την τόση δύναμη που έχουμε στα χέρια μας και δεν τη συνειδητοποιούμε – τριφύλλι θα τρώνε και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας. Αν είναι ακόμα εδώ και δεν έχουν μαζέψει τα μπογαλάκια τους…

Η Ιστορία είναι η καλύτερη δασκάλα και ο πιο άξιος θεματοφύλακας του μέλλοντος. Πόσα μπορούμε να μάθουμε να αποφεύγουμε, να πράττουμε, να υποστηρίζουμε, να πιστεύουμε και να επιδιώκουμε μέσα από τις πράξεις των προγόνων μας αλλά και των προγόνων των γειτόνων μας και των παραπέρα! Πόσα μπορούμε να διδαχτούμε – αβίαστα όχι με τη στενή σημασία της έννοιας της διδαχής – μέσα από γεγονότα και καταστάσεις που άφησαν τα σημάδια τους στην ανθρωπότητα και από τα οποία επωφελούμαστε – ή συνήθως στη χώρα μας πληρώνουμε – μέχρι και σήμερα! Και κυρίως πόσα από αυτά που μας συμβαίνουν τώρα θα μπορέσουμε να κρίνουμε και να αποτιμήσουμε για να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στον καθένα που επιχειρεί να μας παρασύρει και να πατήσει στις πλάτες μας!

Σε αυτό το τελευταίο, τα Ελληνόπουλα είναι πιο τυχερά. Δε θα κοπιάσουν και πολύ. Η ιστορία της Ελλάδας είναι μια επανάληψη λαθών. Περίπου των ίδιων, μάλιστα. Άρα δεν είναι και πολλά τα συμπεράσματα που πρέπει να αποστηθίσουν!

Κι ενώ, λοιπόν, αυτή η δύναμη είναι στα χέρια μας εμείς την πετάμε και παραδίνουμε τα παιδιά μας, ως εφήβους και ενήλικες, βορά στον κάθε επιτήδειο και δήθεν «ηγέτη». Γιατί μένουν ανιστόρητα και απαίδευτα και θα πέσουν στις ίδιες λούμπες που πέσαμε κι εμείς.

Κι εξακολουθούν – γενιές τώρα – να βαριούνται και να μισούν την Ιστορία, επειδή δεν κάνουμε το κάτι παραπάνω. Δε χρησιμοποιούμε οπτικοακουστικά μέσα στη διδασκαλία, πηγές συναρπαστικές και ελκτικές, βιωματική μάθηση με μαρτυρίες και συνεντεύξεις επιζώντων από τα πιο πρόσφατα γεγονότα – δε θα αναστήσουμε ασφαλώς τον Κολοκοτρώνη αλλά υπάρχουν απόγονοι ή άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με αυτόν. Τα κρατάμε κλεισμένα σε μια τάξη, δεν τα αφήνουμε να ανακαλύψουν μόνα τους τη γνώση, δεν τα προτρέπουμε να γράψουν άρθρα σε εφημερίδες, να φτιάξουν κολάζ με φωτογραφίες, να εκτελέσουν διαδραστικές ασκήσεις, να δημιουργήσουν ταινίες, να δραματοποιήσουν, να τραγουδήσουν και τόσα μα τόσα άλλα που θα εξασφαλίσουν μια μόνιμη και ουσιαστική γνώση.

Γιατί λείπει Ο Δάσκαλος με διάθεση και μεράκι, φαντασία, μπόλικη κριτική σκέψη, αγάπη για την τέχνη του, λατρεία για τα παιδιά, έμπνευση και όραμα. Εκείνο το όραμα ότι τα παιδιά μας θα φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, να πάρει το καλό!

Δασκάλα Ειδικής Αγωγής

Συζήτηση2 Σχόλια

  1. αναστασιος δρακος

    τις λούμπες τις εχουμε πάρει πρέφα …..δασκάλους τις προκοπής ψαχνουμε

    • Ματρώνα Αποστολίδη

      Δυστυχώς τις λούμπες τις αντιληφθήκαμε αργά. Κι αντί να μιλήσουμε στα παιδιά μας, σωπαίνουμε. Γιατί, ως γονείς, δε θα τους πούμε ασφαλώς ότι φταίμε κι εμείς ως ένα σημείο, γιατί πάντα φταίει κάποιος άλλος για όλα. Και σωπαίνουμε και ως δάσκαλοι, παρότι ξέρουμε πολύ περισσότερα. Ξέρουμε ότι μόλις πούμε το διαφορετικό (την αλήθεια εκείνη που δεν τιμά πάντα τον πολιτισμό μας) με τρόπο αντισυμβατικό – πέρα από τα σχολικά βιβλία και τις βαθμολογικές κλίμακες – θα βρεθούμε απέναντι όχι μόνο στο σύστημα αλλά και την πλειονότητα των γονέων. Γιατί η ιστορική αλήθεια απέχει κάποιες φορές από αυτήν που μας επιβάλλουν να διδάσκουμε και να «φοράμε» ως λαός. Κι έτσι βολευόμαστε όλοι στη σιωπή μας και αναπαράγουμε ένα σύστημα που μας θέλει άκριτους και κανένας δεν τολμά να σπάσει το φαύλο κύκλο. Αυτό συμβαίνει και ελπίζω να το ξέρετε πολύ καλά (τουλάχιστον μέσα σας).
      Και σαφώς υπάρχουν δάσκαλοι της προκοπής, όπως και γονείς της προκοπής και μάλιστα πολλοί και από τις δυο πλευρές. Το όραμα λείπει. Γιατί κάποιοι σκοπίμως μας το στερούν και έτσι πνίγουμε τις ενοχές μας στη δυσκολία των εποχών.
      Αυτό ήθελα να πω, εν ολίγοις, με το άρθρο μου. Σε καμιά περίπτωση δε θα μηδενίσω τον κλάδο μου και την υπόστασή μου, ως δασκάλα. Είμαι, δε, περήφανη γι’ αυτήν.

Reply To αναστασιος δρακος Cancel Reply