Γιώργος Παρισίδης: «Εγώ φταίω για την κατάντια της πατρίδας μου»

1

Πρέπει να κοιτάξουμε την παιδεία μας η οποία νοσεί βαρέως. Στην ανάγκη να την φτιάξουμε απ’ την αρχή. Να μάθουμε επιτελούς το «εμείς». Όχι άλλο «εγώ»! Το «εγώ» πέθανε!

Τι κάνει ένας Χιώτης στο Μόντρεαλ;
Γιώργος ΠαρισίδηςΣίγουρα πάντως όχι διακοπές… Ο Καναδάς έτυχε γιατί είχε γεννηθεί εδώ η γυναίκα μου. Έτσι, όταν δεν πήγαινε πια άλλο στην πατρίδα, το «εκμεταλλευτήκαμε». Σε λίγο καιρό κλείνω 2 χρόνια στην ξενιτειά και δεν το έχω μετανοιώσει ούτε στιγμή!

Στον καιρό της κρίσης, ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας expatriate;

Εξαρτάται. Από τον προορισμό, την ηλικία, την οικονομική άνεση. Άλλο να είσαι 18, 20, 25 κι άλλο να είσαι 44 όπως εγώ, με γυναίκα και παιδί, να πηγαίνεις σε έναν τόπο άγνωστο, να μην ξέρεις άνθρωπο και να πρέπει να αρχίσεις από την αρχή. Το βασικό πρόβλημα είναι οικονομικό. Να βρεις το υπέρογκο ποσό για το ταξίδι κι ύστερα να βρεις σπίτι, να νομιμοποιηθείς. Άλλο ένα πρόβλημα είναι η γλώσσα. Στο Μόντρεαλ-Κεμπέκ, η κύρια γλώσσα είναι τα γαλλικά. Να φανταστείτε ότι η μόνη σχέση που είχα μέχρι τώρα με τα γαλλικά ήταν το επώνυμό μου: Παρισι-δης… Βέβαια, το κράτος του Καναδά έχει φροντίσει ώστε οι μετανάστες να μπορούν να παρακολουθούν μαθήματα γαλλικών. Και επί πληρωμή παρακαλώ!
Άλλο πρόβλημα, που κι αυτό είναι θέμα συνήθειας, είναι το κλίμα. Εδώ συνεχεία «Χριστούγεννα» είναι! Ο ήλιος σπάνιος και η θάλασσα μόνο στην φαντασία. Και βεβαία αυτό που νομίζω ότι δεν συνηθίζεται με τίποτα είναι ο νόστος. Τι να λέμε τώρα…

Υπάρχει κάτι που θα σε έκανε να γυρίσεις κάποια στιγμή στο νησί;
Μόνο κάτι; Πολλά! Κατ’ αρχήν οι γονείς μου! Είναι ο πιο δυνατός μου συνδετικός κρίκος με το νησί. Ύστερα έχω τα φιλαράκια μου, λίγα και καλά, έχω τις «μυρωδιές» μου, τις «εικόνες» μου! Ολόκληρη ζωή έχω εκεί!

Όμως, πρώτα θα πρέπει να «ξανασταθώ στα πόδια μου». Θα πρέπει εδώ στην ξενιτειά, να μάθω απ’ τα λάθη μου στην Ελλάδα και να μην επιτρέψω ξανά στον εαυτό μου να συμβιβαστεί κόντρα στο δίκιο μου σαν άνθρωπος. Εγώ φταίω για την κατάντια της πατρίδας μου! Όχι οι άλλοι! Θα πληρώσω λοιπόν το τίμημα που μου αναλογεί -το ψυχικό εννοώ- όπως τόσα χρόνια άλλωστε κι εύχομαι να επιστρέψω κάποια στιγμή με ψηλά το κεφάλι… Να τελειώσουμε και κάτι πενιές που έχομε αφήσει στη μέση!

Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο και τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο στη Χίο;
Αυτό που λατρεύω στο νησί είναι οι πανέμορφες παραλίες. Είμαι λάτρης της ελεύθερης κατασκήνωσης, πάντα με ιερό σεβασμό στο περιβάλλον. Γενικά η φύση της Χίου είναι μαγική και μου λείπει πολύ. Γουστάρω και τα ταβερνάκια. Πεθύμησα ουζάκι με μεζεδάκι δίπλα στη θάλασσα. Αγαπώ την μοναδικότητα του κάθε μας Χωριού.

Με ενοχλεί η κακογουστιά, η αχαριστία, η αμορφωσιά των ανθρώπων. Χάθηκαν οι αξίες. Όλοι, γίναν ίδιοι με το στανιό. Όλοι αφεντικά! Κανείς υπάλληλος! Όλοι μάστορες! Όλοι καλλιτέχνες! Δεν υπάρχει σεβασμός για τίποτα και για κανέναν. Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. Δεν κοιτάει να δημιουργήσει κάτι δικό του, αλλά κοιτάει να «κλέψει» από τον άλλο κακοπροαίρετα. Πολύ ζήλια, πολύ κακό κουτσομπολιό και, με συγχωρείτε που θα το πω, αλλά και πολύ αγαμία. Με ενοχλεί, που την σήμερον ημέραν, που «διαλύεται» το σύμπαν, πολλοί Χιώτες κάνουν «τουμπεκί ψιλοκομμένο», που σημαίνει ότι, από λίγο έως πολύ, είναι βολεμένοι.

Πως θα περιέγραφες τη Χίο της παιδικής σου ηλικίας;

Γιώργος ΠαρισίδηςΤην θυμάμαι σαν παραμύθι! Γεννήθηκα μέσα στην χούντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την ένοιωσα στο πετσί μου, όπως ένοιωσα κυριολεκτικά την «τωρινή». Θυμάμαι την ανεμελιά μας. Παίζαμε στα χωράφια. Μαζευόμασταν αργά το βράδυ πια στα σπίτια μας! Θυμάμαι τους θερινούς σινεμαδες Ακροπόλ, Αστέρα… Θυμάμαι τα καλοκαίρια στον Όμιλο (ΝΟΧ) στην παλιά πισίνα. Το σεργιάνι στην προκυμαία στο λιμάνι με τους τσικουδάδες να πουλούν τα τσίκουδα στο χωνάκι το χάρτινο! Θυμάμαι τα οικογενειακά κέντρα διασκέδασης, τους ανθρώπους να χορεύουν όμορφους χορούς, πολιτισμένα, σεμνά, σε αντίθεση με αυτό το χάλι των τελευταίων χρόνων. Ξεφτιλίστηκαν όλα εις τον βωμό του χρήματος και της ματαιοδοξίας. Ακόμα και τα πανηγύρια εκείνη την εποχή ήταν εντελώς διαφορετικά. Τώρα κι αυτά έχασαν την αξία τους αφού όλα έχουν γίνει ένα πανηγύρι. Βέβαια, όταν κοιτάς με τα μάτια ενός παιδιού, όλα φαίνονται πιο ωραία και πιο παραμυθένια. Αλλά νομίζω ότι η Χίος των παιδικών μου χρόνων ήταν πιο αγνή, πιο πραγματική, πιο τίμια.

Πατρίδα μου είναι εκεί…..
… που γεννήθηκα, που έπαιξα, που χτύπησα, που έκλαψα, που γέλασα, που τσακώθηκα, που πρωτοέκανα φίλους, που χώρισα, που αγάπησα, που τραγούδησα, που έγινα πατέρας, που έφυγα και που θα ξανάρθω ο κόσμος να χαλάσει!

Έχεις βιώσει καθόλου τον ρατσισμό των Ευρωπαίων;
Αν εξαιρέσεις κάποιους «καθυστερημένους» Γάλλους εθνικιστές στους οποίους φταίνε τα πάντα, δεν έχω βιώσει ρατσισμό. Εδώ συνυπάρχουν όλες σχεδόν οι φυλές του κόσμου ειρηνικά. Όλοι ίσοι, με ίσα δικαιώματα. Ο καθένας με την θρησκεία του, με την ενδυμασία που θέλει, με τα ήθη και τα έθιμά του, χωρίς να ενοχλεί τα ήθη και τα έθιμα του άλλου! Όπως ακριβώς και… στην Ελλάδα μας, όπου κάποιοι παλιοί Έλληνες που “φτιάχτηκαν”, τώρα φέρονται επιεικώς απαράδεκτα στους καινούργιους Έλληνες μετανάστες, ξεχνώντας “ποιοι ήταν και πως έμοιαζαν” κάποτε, όπως λέει και το τραγούδι. Εδώ οι άνθρωποι που συναντάς στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα μαγαζιά, στους δρόμους, στα πάρκα, σε καλημερίζουν, σου χαμογελούν, είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, σε σέβονται. Έτσι, τους χαμογελάς κι εσύ, σέβεσαι κι εσύ, το συνηθίζεις, νοιώθεις ξαφνικά καλά, παρ’ όλο το κωλόκρυο…

Από τότε που ζεις στο εξωτερικό, βλέπεις διαφορετικά την Ελλάδα και τους Έλληνες;
Δεν λείπω πολλά χρόνια ώστε να προλάβω να αλλάξω άποψη για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ξέρω σίγουρα, ότι πονάω και κλαίω πιο συχνά τώρα στην ξενιτειά, αλλά πεισμώνω και μας αγαπάω περισσότερο γιατί ξέρω τι μπορούμε να κάνομε άμα θέμε. Πρέπει να κοιτάξουμε την παιδεία μας η οποία νοσεί βαρέως. Στην ανάγκη να την φτιάξουμε απ’ την αρχή. Να μάθουμε επιτελούς το «εμείς». Όχι άλλο «εγώ»! Το «εγώ» πέθανε! Να σεβαστούμε τους αδύναμους! Να διαβάσουμε κανένα βιβλίο, να πάμε στο θέατρο, να ακούσουμε μουσικές και όχι σαχλαμάρες για ανόητους. Να ξαναθυμηθούμε τους προγόνους μας. Να γίνουμε ταπεινοί και να ξανακάνουμε την πατρίδα μας κοιτίδα πολιτισμού όπως της αξίζει να είναι.

Βήμα του Πολιτισμού και της Πολιτικής, της Οικολογίας και της Δημιουργίας

Συζήτηση1 σχόλιο

Reply To Λεωνίδας Cancel Reply