20161105
Το γήπεδο της Ένωσης Λαγκάδας – Συκιάδας, στέκει σαν μεγάλο μνημείο στο σκληρό τοπίο της πέτρας, σαν εμβληματικό τοπόσημο ανάμεσα στα δυο χωριά. Ο αγώνας με την Κυβέλη έχει διακοπή, διαιτητές και παίκτες σε έντονη κουβέντα· στην τσιμεντένια κερκίδα καμιά πενηνταριά θεατές, κατέβηκε ένα ζευγάρι, «τρία – μηδέν κερδίζουμε, τώρα σε δυο λεπτά τελειώνει. «Από το δήμο είσαστε; τόσα χρόνια το γήπεδο και δεν έχουμε ρεύμα, επιτρέπεται να μην έχει ρεύμα το γήπεδο; τόσες ενέργειες έχουμε κάμει και τίποτα.» Κατηφορίσαμε προς τη Λαγκάδα μαζί με τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα των θεατών.
Εντυπωσιακό χωριό η Λαγκάδα, από μακριά μοιάζει ακόμα πιο όμορφη. Περπάτησα πρώτα εσωτερικά και ανέβηκα προς την εκκλησία. Αρκετές αστικές ψηλοτάβανες κατοικίες, με νεοκλασικά στοιχεία, άλλες ανακαινισμένες άλλες αφημένες στην εντροπία, ανακατεμένες με νεότερες σύγχρονες αλλά και τριώροφα κτίρια χτισμένα στο λόφο ανάμεσα στα πεύκα· κτίρια εντελώς άσχετα με το μέγεθος του χωριού που αλλοιώνουν χωρίς επιστροφή το χαρακτήρα και το πνεύμα του τόπου. Μικρά και μεγάλα περιβόλια, γλάστρες και καλλιέργειες φανερώνουν περιοχή που έχει πολύ νερό. Ζεστό απόγευμα σήμερα και οι γυναίκες παρέες-παρέες πίνουν τον καφέ τους στις αυλές και τις βεράντες τους.
Βγήκα στην παραλία, στους πίνακες ανακοινώσεων εκτός από τα χαρτιά για τα μνημόσυνα και τις κηδείες, μια αφίσα του ΚΚΕ για προσεχή εκδήλωση· η Λαγκάδα είναι από τα λίγα χωριά στο νησί που έχει αριστερή παράδοση. Διασχίζω την παραλιακή ζώνη· ησυχία, το απέναντι πευκοδάσος καθρεφτίζεται στα νερά· πρόσφατα παραδόθηκε το έργο επέκτασης και ανάπλασης της παραλίας και δυνατότητας ελλιμενισμού σκαφών. Η Λαγκάδα είναι αγαπημένος προορισμός πλούσιων Τούρκων με σκάφη. Δεν θυμάμαι πώς ήταν πριν η παραλία αλλά σίγουρα το νέο μεγαλεπήβολο έργο δεν ταιριάζει με την τοπογραφία της περιοχής. *
Μια παρέα νεαρών περπατούν και κουβεντιάζουν για ποδόσφαιρο, μάλλον ήρθαν από το γήπεδο. Οι περισσότερες καφετέριες είναι άδειες, η μεγάλη ταβέρνα έχει τρία τραπέζια γεμάτα. Ένα σκάφος είναι δεμένο, μια κυρία ψαρεύει με καλάμι, ένας νεαρός κάθεται στα βραχάκια, μια βάρκα περνά την ξύλινη γέφυρα και κάνει μανούβρες για να δέσει. Κοιτάζω τον αμφιθεατρικό οικισμό, με το τελευταίο φως κρύβονται οι ατέλειες και η εικόνα γίνεται η ιδανική καρτ-ποστάλ· αυτό που έχουν μάθει να βλέπουν οι επισκέπτες. Βλέπουμε αυτά που από πριν γνωρίζουμε· όταν οι αναμνηστικές φωτογραφίες επιβεβαιώνουν ότι ήμασταν εκεί, στο σωστό σημείο, τη σωστή ώρα και απαθανατίσαμε αυτό που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε, τότε θεωρούμε ότι η φωτογραφία μας, μοιάζει τουλάχιστον με ζωγραφική. Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πλούσια από την γραφικότητα της αναπαράστασής της και η φωτογραφία δεν είναι χρωμοσαμπουάν…
Φεύγοντας βλέπω μια χαρούμενη κοριτσοπαρέα στη βεράντα του συλλόγου, τα πρόσωπά τους φωτίζονται από τα κινητά τους τηλέφωνα.
* Διαβάστε τι έγραψε η Αλικούντιση πριν μερικούς μήνες γι’ αυτό το θέμα.