Λαϊκή συνέλευση: η νέα μόδα του ρατσισμού

1

του Μιχάλη Καλούπη

Έχουν γίνει πολύ της μόδας τώρα τελευταία οι λεγόμενες «λαϊκές συνελεύσεις» στα χωριά της νότιας Χίου, με πρόσχημα την «ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ» μα με πιο πρακτικό σκοπό τους τη συγκέντρωση όλων των καλόκαρδων παλικαριών και των ευαίσθητων κορασίδων της περιοχής ώστε να αναγνωριστούν μεταξύ τους και να δημιουργήσουν τις ομάδες τους. Μια άψυχη κι απρόσωπη μάζα ανθρώπων στην πλειονότητά τους οι οποίοι μαντεύω πως δεν ένιωσαν ποτέ περήφανοι για κάτι που κατάφεραν από μόνοι τους και στρέφονται στο τελευταίο που τους απέμεινε, στο εύκολο και ακούραστο «περήφανος Έλληνας», μήπως και νιώσουν για λίγο σπουδαίοι.

Οι συνελεύσεις αυτές φυσικά και δεν έχουν κανένα νομικό υπόβαθρο ή νόημα και είναι εντελώς αυτοικανοποιητικού χαρακτήρα με σκοπό την αποσυμπίεση του εθνικιστικού φρονήματος που κουβαλάνε οι και πολύ Έλληνες της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι παίρνουν αγκαζέ τα τουφέκια τους και πάνε στις συγκεντρώσεις να τα μοστράρουν προς εκφοβισμό ή απλά από αβάσταχτη μαγκιά, δε ξέρω.

Οι μαζώξεις αυτές επίσης, δεν εμπεριέχουν καμία στοιχειώδη προσπάθεια συμπάθειας ή αλληλεγγύης, ούτε καν για τα μάτια του κόσμου, ούτε σαν τυπική αναφορά στα «και της άλλης πλευράς», καθώς δεν πραγματεύονται επ ουδενί το πώς θα μπορούσαν να βοηθηθούν οι απεγνωσμένοι που φτάνουν στον κατά τα άλλα φιλόξενο τόπο μας, γεμάτο opa! viva! ouzo! Greek souvlaki!, τα οποία φυλάσσονται όμως μονάχα για όσους ξένους έρχονται με φουσκωμένες τσέπες. Υπάρχει μια προκαθορισμένη απόφαση για κάποιο λόγο και πραγματεύονται λοιπόν αυστηρά και μόνο το πώς θα εκδιωχθούν οι ΞΕΝΟΙ έως το, να πεθάνουν, τι μας νοιάζει εμάς, αρκεί να μην έρθουν εδώ. Να μείνουν να πολεμήσουν οι Σύριοι, να μείνουν να δουλέψουν οι Πακιστανοί, λέει η κυρά Τούλα, που έκλεισαν οι τράπεζες ένα σαββατοκύριακο και πήρε stock νερά και κωλόχαρτα για έξι χρόνια.

Κυρίαρχο είναι το δόγμα του «μακρυά από τον κώλο μας κι όπου θέλει ας μπει», και οι κατατρεγμένοι συνεχίζουν να γίνονται μπαλάκι του τένις μεταξύ υποψηφίων τόπων φιλοξενίας που κανένας δεν τους θέλει, με τους πάρτε-τους-στο-σπίτι-σας να ξεσαλώνουν, λες και η περιοχή είναι δική τους και οι υπόλοιποι δεν έχουν δικαίωμα να τους δεχθούν σ αυτήν, παρά μόνο στα σπίτια τους.

Οι προσπάθειες τρομοκράτησης του λαουτζίκου δε, ο οποίος μυρίζεται άρτο και θεάματα και σπεύδει να συμμετάσχει, είναι τουλάχιστον τραγικές. Κάποιος ανενημέρωτος και εκτός πραγματικότητας πολίτης βέβαια (οι ηλικιωμένοι της περιοχής; όλως τυχαίως), ακούγοντας τις θηριώδεις περιγραφές των καλοθελητών, θα νόμιζε πως στην περιοχή τους πρόκειται να εγκατασταθούν ορδές αιμοδιψών Ορκ με σκοπό να βιάσουν τα παιδιά τους και να κλέψουν το βιος τους, όταν στην πληθώρα των περιπτώσεων που παρατηρήθηκαν «φθορές» πρόκειται για ανθρώπους που έκλεψαν πορτοκάλια να φάνε και κατούρησαν σε χωράφια επειδή δεν είχαν πρόσβαση σε ανθρώπινες τουαλέτες όπου έπειτα, με ΛΙΓΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ, λίγη, πολύ λιγότερη από όση χρειάζονται οι ντόπιοι για να παίξουν τάβλι χωρίς να σκοτωθούν, πήγαν και καθάρισαν όλους τους αγρούς έξω από τον καταυλισμό στο Χαλκειός.

Όσο για τα υπόλοιπα γεγονότα που απορυθμίζουν την ηρεμία του νησιού, δεν μπήκε φυσικά κανείς στον κόπο να σκεφτεί, πόσο μάλλον να εξηγήσει τα αυτονόητα, ότι οι έγκλειστες, γκετοποιημένες ομάδες ανθρώπων ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ, είναι ένα καζάνι που βράζει και δεν έχει καμία σχέση το αν προέρχονται από την Συρία ή το Πακιστάν.

Γιατί άλλωστε να νοιάξει κανέναν, αφού όλα κόβονται και ράβονται στα μέτρα της ιστορίας που βολεύει, σερβιρισμένα με σύνταξη τρίτης Δημοτικού και με φτηνό βερμπαλισμό για γαρνιτούρα.

Η κορυφαία ατάκα που πρόλαβα να μαρτυρήσω πριν φύγω με αίσθημα αναγούλας από την μοναδική τέτοια συνέλευση που πήγα ήταν η απίστευτη, απελπισμένη δήλωση ενός κυρίου, ο οποίος στην προσπάθειά του να τρομοκρατήσει το κοινό σε υπερθετικό βαθμό δήλωσε πως, αφού επισκέφτηκε την Μόρια της Λέσβου κατέληξε στο συμπέρασμα του «τί Μόρια πεις, τί Νταχάου, τί Άουσβιτς, μιλάμε για το ίδιο πράγμα». Δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα του μεγάλου αυτού ιστορικού ρήτορα, θυμάμαι όμως ότι πρόκειται για εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο του νησιού. Και καθώς έβγαινα από την αίθουσα, άθελά μου τον έκανα εικόνα, με κατεβασμένα τα παντελόνια, να κατουράει πάνω από στοίβες πτωμάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που με τόση προκλητική ευκολία και θράσος μνημόνευσε.

Έχει πολύ πλάκα επίσης το χρονικό σημείο που έρχονται αυτές οι λαϊκές συνελεύσεις καθώς, στα ταπεινά 26 χρόνια ζωής μου δεν τις ξανασυνάντησα, σε κανένα μνημόνιο καμίας κυβερνήσεως για παράδειγμα. Σε καμία αύξηση φορολογίας, σε καμία άδικη μαζική απόλυση εργαζομένων.

Μονάχα τώρα, τώρα που φοβήθηκαν οι πεινασμένοι νοικοκυραίοι τους πιο πεινασμένους ξένους και βρήκαν αφορμή να ξεσπάσουν• κι ίσως να συμβαίνει αυτό επειδή μπροστά στους αδύναμους κι απελπισμένους αυτούς ταξιδιώτες, οι πτωχοί τω πνεύματι ανθρωπάκοι της περιοχής μπορούν να νιώσουν για λίγες στιγμές ανώτεροι, παντοδύναμοι θεοί με δικαιοδοσία να αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων και με αυτό το οργασμικό αίσθημα εξουσίας να σιγοκαίει θα μπορέσουν να αυτοϊκανοποιηθούν το βράδυ μπροστά στον καθρέφτη με θέα το πανίσχυρο είδωλο τους.

Και την επόμενη μέρα, αφού καταφέρουν να απωθήσουν τους εισβολείς στο όνομα της ενωμένης πατρίδας, θα βγουν στο καφενείο της πλατείας να θάψει ο ένας τον άλλον και να κλέψουν στα χαρτιά.

Κλείνοντας, για να μην παρεξηγηθώ, δεν είπε ποτέ κανείς ότι όλη αυτή η ιστορία είναι απλή και εύκολη, ούτε ότι θα συνυπάρξουμε την επόμενη μέρα, όλοι μαζί, αγγελικά πλασμένοι.

Αυτό που τελικά μετράει όμως είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις μας, περισσότερο από το τελικό μας έργο. Ίσως να μην καταφέρναμε ποτέ να συνυπάρξουμε, όμως η ξεκάθαρη επιδίωξη της πλειοψηφίας, είναι η ησυχία της. Κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά σαν μικρό παιδάκι, αδιαφορώντας για τον κόσμο που ζει δίπλα μας χειρότερα κι από ένα δεμένο, παρατημένο να πεθάνει, ζώο.

Άθεος και αθεόφοβος

Συζήτηση1 σχόλιο

  1. Eksairetiko keimeno… Den yparxei swthria kamia. Odeuoume na ksanazhsoume ws an8rwpothta auta pou zhsame sto prwto miso tou 20ou aiwna. Wra gia to systhma na aposympiestei me ena pio megalo mpam – kai ftou ki ap’ thn arxh

Reply To Nikos Koukos Cancel Reply