Mega: Νοιάζομαι – Μοιράζομαι

του Νίκου Λουτράρη

Μέρες τώρα προσπαθώ να προσδιορίσω και να βάλω σε μια σειρά τα συναισθήματα που μου προκαλεί το τηλεοπτικό σποτάκι του Mega, που προτρέπει τον κόσμο να συλλέξει τρόφιμα (ή κάτι τέτοιο, μια και, αλήθεια, δεν έχω αντέξει να το δω μια φορά ολοκληρωμένο) για τους… αναξιοπαθούντες αυτού του τόπου. Αναξιοπαθούντες που ολοένα και αυξάνονται σε αριθμό και που είναι μαθηματικά και ιστορικά βέβαιο ότι σε κάποιο χρονικό διάστημα θα αποτελέσουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού όσο θα εφαρμόζονται πολιτικές είτε σαν αυτή της απροκάλυπτης επίθεσης που έχει εξαπολύσει η φασίζουσα τρικομματική κυβέρνηση είτε σαν αυτή της «φιλολαϊκής» διαχείρισης της «κρίσης», που πιθανά θα εφαρμόσει μία νέα, πιο… αριστερή κυβέρνηση του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος.

«Νοιάζομαι-Μοιράζομαι» λοιπόν… Ως εκεί έχει φτάσει το θράσος των μεγαλοκαλαναρχών / μεγαλοεπιχειρηματιών και των εκπροσώπων τους (στο σποτάκι παρελάζουν αρκετοί από τους ανθρώπους της καθημερινής μας «ενημέρωσης»). Το «μεγάλο κανάλι», και μαζί με αυτό και τα υπόλοιπα αντίστοιχα μέσα, τηλεοπτικά και έντυπα, που έχουν συντελέσει τα μέγιστα στην προπαγάνδιση του μονοδρόμου του μνημονίου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της «ανάπτυξης», που σου περνάνε καθημερινά το μήνυμα ότι και εσύ (ή αποκλειστικά εσύ) φταις για την «κρίση» επειδή δανείστηκες «παραπάνω από αυτά που άντεχε η τσέπη σου» (όχι επειδή σου πάσαραν δάνεια, γιατί έτσι προστάζει το καπιταλιστικό σύστημα και ο νόμος της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, που οδηγεί αναγκαστικά σε χαμηλότερη κερδοφορία και άρα υποχρεωτική στροφή του κεφαλαίου σε χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες-φούσκες), που κάθε λεπτό σού πιπιλάνε το μυαλό με τον «υπετροφικό» δημόσιο τομέα (αλλά που δεν μας είπαν ότι στην απογραφή που διενεργήθηκε τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι βρέθηκαν να είναι μόλις πάνω από τις 600.000 – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι δυσλειτουργική η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα), που κόπτονται για τις χαμένες εργάσιμες μέρες σε περιπτώσεις απεργιών και καταλήψεων κάνοντας γαργάρα το πραγματικά αίτια που βάζουν λουκέτο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τα κανάλια που προπαγανδίζουν ως λογικές και αναγκαίες τις περικοπές σε κοινωνικές παροχές, αυτά λοιπόν τα μέσα, που εξάπλωσαν τη φωτιά την οποία το σύστημα που υπηρετούν έβαλε, απευθύνονται με ανατριχιαστικά συμπονετικό ύφος στην «ανθρωπιά» του τηλεθεατή και τον καλούν να βοηθήσει στην κατάσβεσή της ρίχνοντας μερικές σταγόνες… Αντιφατικό, εξωφρενικό, εμετικό, άηθες… ο καθένας ας προσθέσει το επίθετο που θεωρεί ότι ταιριάζει καλύτερα…

Μια τελευταία σκέψη, όχι τόσο άσχετη με τα παραπάνω: Είναι κρίμα κι άδικο, για κάθε νοήμονα άνθρωπο, σε μια εποχή που οι πηγές πληροφόρησης είναι άφθονες και ελεύθερες ακόμα στην πρόσβαση, που η αλήθεια μπορεί να βρεθεί αρκεί να την ψάξει κανείς, να επιμένει να «ενημερώνεται» από τηλεοπτικούς σταθμούς και φυλλάδες που ανήκουν σε ή ελέγχονται από συγκεκριμένους ανθρώπους με συγκεκριμένες στοχεύσεις, από επιχειρηματίες που η σημερινή κατάσταση είναι επιδίωξή τους, γιατί προωθεί τα συμφέροντά τους. Σε κουβέντα που είχα προ ημερών με μία γνωστή μου, όταν ανέπτυξα όλα αυτά που αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο, κατηγορώντας την περικύκλωση από το σύστημα και τους μηχανισμούς του ως κυρίως υπεύθυνους για τη σημερινή κατάντια, εκείνη διαφώνησε πλήρως· είναι δική μας υποχρέωση και ευθύνη, μου είπε, να επιλέξουμε οι ίδιοι τον τρόπο ενημέρωσής μας, αλλιώς είμαστε απλά συνεργοί στα εγκλήματα που γίνονται σε βάρος μας και σε βάρος των διπλανών μας, χωρίς καμιά δικαιολογία…

* Αφιερωμένο στην καλή δασκάλα μου Κλαίρη Μπουμπάρη, που μας αιφινιδίασε όλους