1986: Στο χαμηλοτάβανο υπόγειο ενός εντυπωσιακού νεοκλασσικού της οδού Κουντουριώτου ένα νεαρό ζευγάρι δουλεύει πυρετωδώς. Διαμορφώνουν με πολύ μεράκι τον χώρο, που αρχικά ήταν στάβλος, μετά αποθήκη, αλλά έμελλε να στεγάσει το 1ο ροκ μπαρ της Χίου, το «ιστορικό» Neoclassico

«Μία ωραία πρωία κατεβαίναμε την Κουντουριώτου και βλέπω την πόρτα του κτιρίου μισάνοιχτη. Μου είχε καρφωθεί στο μυαλό, να πάρουμε ένα τέτοιο σπίτι, παλιό, να το ανακαινίσουμε και να το κάνουμε ξενοδοχείο.» μας εκμυστηρεύτηκε η Χρυσάνθη το όνειρό της, που αποδείχθηκε η απαρχή για τη δημιουργία του θρυλικού πλέον μπαρ Neoclassico. Ο σύζυγός της Γιάννης, ξαφνιάστηκε αρχικά όταν άκουσε τη Χρυσάνθη να λέει ότι θέλει να ζητήσει να νοικιάσει το ωραιότατο νεοκλασικό κτίριο της οδού Κουντουριώτου 4. «Είσαι τρελή; Είναι σπίτι εφοπλιστών.» Η Χρυσάνθη όμως ήταν αποφασισμένη και χωρίς δισταγμό μπήκε και μίλησε στον επιστάτη του κτιρίου. Μετά από μία τηλεφωνική συνομιλία με τους ιδιοκτήτες που ζούσαν στο Λονδίνο και μια συνάντηση στη Χίο, το νεοκλασσικό, που οικοδομήθηκε το 1895 από την οικογένεια Αντωνέλλου και πλέον ανήκει στις εφοπλιστικές οικογένειες Γεωργιλή και Ξενιού, ενοικιάστηκε από το νιόπαντρο ζευγάρι. «Δεν είχαμε πολλά χρήματα, αλλά είχαμε πολύ όρεξη και πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά«, μας είπε η Χρυσάνθη, που είδε πριν 32 χρόνια να ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την εκπλήρωση του ονείρου της.

Από το ξενοδοχείο στο μπαρ

Οι σκέψεις για τη δημιουργία του μπαρ επανήλθαν ξανά τον χειμώνα, όταν οι κρατήσεις της pension παρουσίασαν κάμψη και το νεαρό ζευγάρι, έψαχνε τρόπους για να τα βγάλει πέρα. «Ο κύβος ερρίφθη» και η Χρυσάνθη με τον Γιάννη ξεκίνησαν τις εργασίες για την δημιουργία του μπαρ. Όχι όμως στον κήπο, όπως είχαν προτείνει οι γερμανοί πελάτες, αλλά στα χαμηλοτάβανα υπόγεια του σπιτιού. «Επί ένα χρόνο δουλεύαμε, αλλά τα καταφέραμε και το επισκευάσαμε πολύ όμορφα και έτσι έγινε το bar Neoclassico, το οποίο το κάναμε για να έρχονται οι πελάτες του ξενοδοχείου» θυμάται η Χρυσάνθη.

Το θρυλικό μπαρ Neoclassico

To μπαρ Neoclassico άνοιξε την άνοιξη του 1987 και λειτούργησε για σχεδόν 8 χρόνια. Κλασσικό μπαρ, ήταν χωρισμένο σε 4 μικρά, χαμηλοτάβανα δωμάτια, υποτονικό φωτισμό και καπνό τα βράδια που γέμιζε από κόσμο που αναζητούσε ένα διαφορετικό μαγαζί σε σχέση με αυτά που άνοιγαν εκείνη την περίοδο, το ένα μετά το άλλο στην προκυμαία. «Θυμάμαι με χαρά ακόμη εκείνο το μπαρ με τα μικρά του πέτρινα δωμάτια, που μας προφύλασαν από τον κόσμο εκεί έξω που δεν μας καταλαβαίνει, που μας κλείναν σε ένα κουκούλι εκκόλαψης της εφηβικής μας απροδιοριστίας«, μας είπε ο φωτογράφος Στρατής Βογιατζής, συχνός επισκέπτης του μπαρ.

Το Neoclassico ήταν «ορθάδικο» και μόνο το μεγαλύτερο, από τα 4 ανισόπεδα δωμάτια που το αποτελούσαν, είχε τραπεζάκια. Ο χώρος στην είσοδο είχε λίγα σκαμπό, δεξιά στο μικροσκοπικό δωμάτιο ήταν μερικά σκαλάκια και ένα τζάκι, το οποίο άναβε κάποια κρύα βράδια Παρασκευής ή Σαββάτου. «Ήταν το παλιό καμίνι του σπιτιού… το βρήκαμε μισογκεμισμένο. Ήρθε ο πατέρας μου από την Αθήνα για να το φτιάξει» μας είπε η Χρυσάνθη, η οποία συνήθως βρίσκονταν στο κεντρικό δωμάτιο πίσω από το μπαρ, μαζί με τον dj που συνήθως ήταν ο σύζυγός της ή ένα από τα αδέλφια, Μιχάλης και Φώτης Κορωναίος.

Ο Μιχάλης Κορωναίος θυμάται «Παίζαμε κλασσικό ροκ… Doors, Led Zeppelin, Dire Straits, Police, Rory Galagher και κάποια πιο καινούργια συγκροτήματα όπως Violent Femmes, REM και U2» και παραδέχεται ότι «αντέγραφαν» κάποιες απ’ τις μουσικές επιλογές του Γιάννη, ο οποίος είχε μεταφέρει την πλούσια δισκοθήκη του στο μαγαζί και φρόντιζε να εμπλουτίζει το ρεπερτόριο του μπαρ και με εξαιρετικά ποπ, σόουλ και τζαζ τραγούδια περασμένων δεκαετιών. «Δεν παίζαμε μόνο ροκ. Βάζαμε μουσική ανάλογα την εποχή, την ώρα, τον κόσμο και τη διάθεση» μας υπενθυμίζει ο Γιάννης, που ωστόσο παραδέχεται ότι το Neoclassico αποτέλεσε το μουσικό «σχολείο» μέσα στο οποίο αρκετοί νέοι μυήθηκαν στην ροκ μουσική.

Αν δεν ήταν το πρώτο, σίγουρα το Neoclassico ήταν ένα από τα πρώτα μαγαζιά στη Χίο που είχε τηλεόραση. Την ημέρα που λειτουργούσε ως καφέ, έπαιζε που και που video clips από την συλλογή βιντεοκασετών του Γιάννη και συχνότερα MTV, το μουσικό κανάλι που μεσουρανούσε εκείνα τα χρόνια. Λέγεται μάλιστα, ότι από τον πομπό που είχε στήσει ο Γιάννης στο σπίτι του για να στέλνει τηλεοπτικό σήμα στο μπαρ, έπαιρναν σήμα και άλλα μαγαζιά στην προκυμαία. Κάποια στιγμή όμως αυτό έγινε αντιληπτό, οπότε ο Γιάννης, προς μεγάλη απογοήτευση των θαμώνων των παραλιακών μαγαζιών, έκοψε το σήμα του MTV.

«Κάναμε ένα μαγαζί για πλάκα και τελικά έπιασε»

«Προσέχαμε πολύ τις μουσικές που βάζαμε» μας είπε η Χρυσάνθη, που θεωρεί ότι το Neoclassico «έπιασε» εξαιτίας της ροκ μουσικής, που εκείνα τα χρόνια γνώριζε μεγάλη επιτυχία ειδικά ανάμεσα στους πιο ανήσυχους νέους. Μέρα με τη μέρα το Neoclassico γινόταν ευρύτερα γνωστό και έτσι στο μικρό, «μυστήριο» μπαρ, κρυμμένο στο στενό διάδρομο κάτω από την ομώνυμη pension, κάποια βράδια γινόταν το αδιαχώρητο . «Κάποια Σάββατα βλέπαμε από πάνω, από ένα παράθυρο του ξενοδοχείου, τον κόσμο να περιμένει στην ουρά μέχρι την Κουντουριώτου για να μπει στο Neoclassico«, θυμάται χαρακτηριστικά η Χρυσάνθη, ενώ ο Γιάννης σημειώνει ότι «Τελικά πριν το 1990 ήταν μια καλή εποχή. Δεν υπήρχαν και πολλά κανάλια στην τηλεόραση και έτσι ο κόσμος έβγαινε και τις καθημερινές«. Παρά την μεγάλη επιτυχία του μαγαζιού, ο Γιάννης και η Χρυσάνθη με τον τρόπο τους φρόντιζαν να μην χαθεί ο έλεγχος. Συνήθως, τις καθημερινές γύρω στις 12:30 η μουσική χαμήλωνε και το πολύ μέχρι τη 1 το μπαρ έκλεινε. Στο θερινό μπαρ στον κήπο, που λειτούργησε μετά τον 2ο χρόνο, η μουσική ήταν σχεδόν πάντα χαμηλά για να μην ενοχλούνται οι γείτονες.

«Ήταν ωραία το καλοκαίρι στον κήπο, έπινες το ποτό σου σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα και ξεχνούσες να φύγεις…» σημειώνει ο Νέστορας Ξυλάς, ένα από τα μέλη μιας παρέας που έγραψε τη δική της ιστορία σε όλα τα ροκ μαγαζιά της Χίου και κυρίως στο Neoclassico που για 2-3 χρόνια ήταν το αγαπημένο τους στέκι.

Η «μεταλλοπαρέα» του Neoclassico

Μπορεί το Neoclassico να φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί τους πελάτες του ξενοδοχείου, η αλήθεια όμως είναι ότι στα χρόνια δόξας του μπαρ, αν πήγαιναν τουρίστες, η παρουσία τους περνούσε εντελώς απαρατήρητη. Στο Neoclassico, ειδικά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, σύχναζαν αρκετοί φοιτητές, κάποιοι φαντάροι και βεβαίως ντόπιοι νεαρής κυρίως ηλικίας. Μετά το 1990 μια παρέα εφήβων ή και λίγο μεγαλύτερων με πάθος για τη hard rock και τη heavy metal μουσική άφησαν το στίγμα τους στο μαγαζί. «Ήμασταν «μεταλλοπαρέα» να το πω έτσι. Άρβυλα γυναίκες – άντρες. Ειδικά σαν νέα γυναικά στη Χίο που άκουγε μέταλ μουσική, το Neoclassico ήταν από τα ελάχιστα μαγαζιά που με εξέφραζε» θυμάται η Ελεάννα Σακκά.

Για 2 περίπου χρόνια, η παρέα αυτή είχε κάνει το Neoclassico δεύτερο σπίτι της. «Έφευγες από το σχολείο λίγο νωρίτερα ή έκανες κοπάνα, πήγαινες στο Neoclassico, Καθημερινές 11-12 το πρωί ή κάποιες ημιαργίες πηγαίναμε στο Neoclassico… Τις Παρασκευές μετά το σχολείο πηγαίναμε σπίτι, τρώγαμε και μετά απόγευμα προς βραδάκι πηγαίναμε Neoclassico και ξανά το βράδυ» μας είπε ένας από αυτούς, που παραδέχεται ότι είχαν απαιτήσεις. «Κάναμε πλάκες με τα τραγούδια που έπαιζε το Neoclassico, που τα θεωρούσαμε πιο ελαφρά και τα κοροϊδεύαμε… Κάποιες φορές πηγαίναμε και ζητούσαμε να βάλει κάτι πιο σκληρό. Να βάλει Metallica ή Iron Maiden. Συνήθως μας έκαναν το χατήρι…». Ο «σφοδρός έρωτας» όμως δεν κράτησε για πολύ. Από ένα σημείο όμως και μετά η χημεία χάλασε και η «μεταλλοπαρέα» σύσσωμη μετακόμισε σε άλλα μπαρ, που στο μεταξύ είχαν ανοίξει στη Χίο και έπαιζαν πιο σκληρές μουσικές.

«Very crazy moments»

Μέλος αυτής της παρέας ήταν και ο έφηβος τότε Boris Blace, γιος του σέρβου προπονητή της ομάδας πόλο του ΝΟΧ, που εξαιτίας του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, βρέθηκε για λίγα χρόνια στη Χίο. Σήμερα, απ’ τη Λας Πάλμας των Καναρίων Νήσων όπου ζει, μας είπε ότι στο Neoclassico έζησε μερικές «very crazy moments«. Ως παρεΐστικο μαγαζί, οι πλάκες και η καζούρα μεταξύ των νεαρών θαμώνων ήταν μέρος της καθημερινότητας του αγαπημένου μπαρ μιας ολόκληρης γενιάς. Κάποιες φορές μάλιστα, μετά από κάποια μεθύσια, ο Γιάννης μετέφερε με το τζιπάκι του στα σπίτια τους όσους είχαν πιει λίγο παραπάνω.

Οι θαμώνες του μαγαζιού έχουν να λένε τόσο για τα κεφάτα μασκέ πάρτι που γινόταν τις Απόκριες, όσο και για 2 ξεχωριστά happenings που συνέβαιναν στο Neclassico, ενδεικτικά του χαβαλέ και του παρεϊστικου ύφους του μαγαζιού. Τα μεσημέρια των εθνικών εορτών, μετά το τέλος της παρέλασης, η παρέα μαζεύονταν στο Neoclassico για να ακούσει τον Τζιμάκο, τον αποκαλούμενο και «Μόρισον», να τραγουδάει. O Τζιμάκος, κρατώντας στο χέρι ένα καλαμάκι αντί για μικρόφωνο, τραγουδούσε ή ακριβέστερα προσπαθούσε να τραγουδήσει Doors, χωρίς να γνωρίζει αγγλικά, με τους παρευρισκόμενους να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Ένα άλλο happening που γινόταν εν είδει εθίμου ήταν το σπάσιμο μπουκαλιών μπύρας κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς ή σε κάποια αποκριάτικα πάρτι. «Αφήναμε το ελεύθερο στους πελάτες μας να σπάνε στο πάτωμα όλα τα μπουκάλια από τις μπύρες. Το πρωί το μαγαζί είχε στο πάτωμα 10 πόντους σπασμένα μπουκάλια. Ήταν πραγματικά πολύ ωραίο«, μας θύμισε η Χρυσάνθη.

Rock and roll can never die

Πολύς κόσμος πέρασε απ’ το Neoclassico στα 8 χρόνια λειτουργίας του, που μπορεί να έμεινε στην ιστορία ως «το πρώτο ροκ μπαρ της Χίου», ωστόσο στα μικρά δωμάτιά του βρέθηκαν, όχι μόνο ροκάδες και χεβιμεταλάδες, αλλά και αρκετοί άλλοι, λάτρεις της καλής ξένης μουσικής και της ζεστής ατμόσφαιρας του μαγαζιού.

Το μπαρ και η πανσιόν Neoclassico έκλεισαν τον Απρίλη του 1994. Λίγο αργότερα, στον ίδιο χώρο, ξανάνοιξε μπαρ με το όνομα Dragon από τον Γιάννη Λίνα, αλλά δεν μακροημέρευσε. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει στους περαστικούς ότι πίσω από τον ψηλό τοίχο και την σιδερένια πόρτα του αρχοντικού στο νούμερο 6 της οδού Κουντουριώτου, υπήρχε ένα μπαρ που, 30 χρόνια πριν, έσφυζε από ζωή και μπόλιασε με ροκ αισθητική μια ολόκληρη γενιά.

Το Neoclassico ήταν το πρώτο μπαρ που διστακτικά επισκεπτόμουν και εγώ στα εφηβικά μου χρόνια. Δύο και πλέον δεκαετίες μετά, ακόμα θυμάμαι τον Μπίλι να χορεύει με το δικό του στυλ το Vision Thing των Sisters of Mercy και την βελόνα να πηδάει κάθε φορά που ο Γιάννης έβαζε στο πικ απ την «Ταξιδιάρα Ψυχή».

---

Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια και τις πληροφορίες τους Βασίλη Αγιαννίδη, Στρατή Βογιατζή, Μιχάλη Κορωναίο, Νέστορα Ξυλά, Ελεάννα Σακκά, Boris Blace και τους ιδιοκτήτες του μπαρ Γιάννη και Χρυσάνθη. Οι φωτογραφίες προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές.