57 Βασιλειώνικο

20161113

Σταμάτησα με το μηχανάκι στην ανατολική πλευρά του χωριού, απέναντι από ένα ξυλουργείο. Τριγύρω μεγάλα σπίτια με περιβόλια, πολλές ελιές και αμυγδαλιές. Τα περισσότερα χωριά του νησιού είναι σε πλαγιές ή ακουμπούν σε βουνό· το Βασιλειώνικο είναι καταμεσής του κάμπου, μόνο ένας μικρός λόφος με δυο ανεμόμυλους είναι στο πλάι του. Περπατώ και τα αυτιά μου μαζεύουν ήχους· περαστικά πουλιά, κότες, γαλοπούλες, σκυλιά, γάτες, αλλά και αλυσοπρίονα και τουφεκιές -μονότονες και επαναλαμβανόμενες- ο καθένας κι οι δουλειές του στον κάμπο.

Λίγα σημεία έχουν διατηρηθεί από τον παλιό οικισμό, το χωριό είναι απλωμένο με μεγάλα περιφραγμένα κτήματα· κυρίως στον κεντρικό δρόμο σώζονται μερικά πέτρινα σπίτια. Κοιτάζω από ένα ανοιχτό παράθυρο, άδειο και έρημο το σκοτεινό δωμάτιο αλλά στον απέναντι τοίχο διαβάζω: ΠΑΣΟΚ-ΕΙΡΗΝΗ με πράσινη μπογιά και από κάτω ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ με μπλε μπογιά· λίγο πιο ψηλά ένας πράσινος χοντροκομμένος ήλιος· τη δεκαετία του ογδόντα εποχή ελπίδας και πόλωσης συχνά έβλεπες αφίσες του Παπανδρέου και του Καραμανλή κρεμασμένες σε κουζίνες και καθιστικά. Λίγο πιο πέρα είναι το μπακάλικο, τρεις ηλικιωμένοι, μια γυναίκα και δυο άντρες κουβεντιάζουν και κοιτάζουν το δρόμο. Κόβω από έναν στενό φιδωτό τσιμεντόδρομο που με περνά μέσα από ελιές, αμυγδαλιές, πορτοκαλιές, καλλιέργειες και από το κτήμα με την αλόη βιολογικής καλλιέργειας του Μιχάλη Φ. Βγαίνω στην κάτω πλευρά, βόρεια του χωριού, περνώ πάλι από τον κεντρικό και ανεβαίνω στους μύλους· είναι στο πιο ψηλό σημείο, εγκαταλειμμένοι. Πανσέληνος αύριο και το φεγγάρι έχει προβάλλει πάνω από τη θάλασσα.

Πηγαίνω στο κτήμα του Μιχάλη: «Το δώδεκα ξεκίνησα με την αλόη, όλη την επεξεργασία την κάνω μόνος μου, τον τελευταίο χρόνο φτιάχνω αυτόν τον βιολογικό χυμό αλόης με λεμόνι και μαστίχα, το λεμόνι εκτός από τη γεύση λειτουργεί και σαν συντηρητικό. Αύριο να ‘ρθεις να δεις όλη τη διαδικασία, κάθε Δευτέρα κόβω τα μεγάλα φύλλα και εμφιαλώνω περίπου 50 λίτρα. Πάει πολύ καλά πουλάω σε πολλά καταστήματα σε όλη τη χώρα.»

Περνώ από το μπακάλικο, τώρα είναι μόνη η ιδιοκτήτρια: «Είμαι από τον Ανάβατο, εκεί γεννήθηκα, εδώ παντρεύτηκα και ήρθα το ’69, τότε χτίστηκε το μαγαζί, παλιά είχαμε από όλα, σούπερ μάρκετ κανονικό· τι να σου πω, μέχρι καρφίτσες και ρόλεϋ για τα μαλλιά, δεν υπήρχε κάτι που να μην το έχουμε. Τώρα δεν έχει δουλειά πιο πολύ για να περνά η ώρα μου το έχω.» Κυρίως από συνήθεια και όχι τόσο για οικονομικούς λόγους, παραμένουν ανοικτά μπακάλικα και καφενεία στα μικρά χωριά· περισσότερο λειτουργούν σαν σημεία συνάντησης των γειτόνων. Όμως αυτά τα καταστήματα, είναι και «μικρές παραφωνίες» απέναντι στην ομοιομορφία του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Νύχτωσε πια, το φεγγάρι είχε ανέβει ψηλά και από ήχους μείναν μόνο τα σκυλιά που φυλούν τα σπίτια.