γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Το 2016 έφυγε σαν σφαίρα αφήνοντας πίσω του έναν κόσμο γεμάτο μέτωπα κι επικίνδυνα ασταθή. Ερχόμενο το 2017, αποφάσισε να μας κόψει αμέσως τις ευχές για ένα καλύτερο έτος, με μία ακόμη τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, αποδεικνύοντας ότι μόνο ελπιδοφόρος δεν είναι ο ερχομός του.
Παρ’ όλα αυτά, συνηθίζεται τις τελευταίες μέρες κάθε έτους και τις πρώτες του επόμενου, να γίνεται ένας συνοπτικός απολογισμός όλων των γεγονότων. Το 2016 ήταν μία χρονιά πλούσια σε εφιαλτικά σενάρια, τα οποία ήταν συνέπειες της χρόνιας οικονομικής κρίσης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποφάσεων των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης. Τα αλλεπάλληλα «χαστούκια» που σημειώθηκαν στην Ευρώπη (αλλά και στις Η.Π.Α. με την νίκη του Τραμπ) επιβεβαιώνουν την συντηρητική κι ακροδεξιά αναδίπλωση των κοινωνιών του δυτικού κόσμου.
Την ίδια στιγμή τα αριστερά κινήματα παραμένουν άλαλα, ενώ όσα προσπάθησαν να υψώσουν κάποιο ανάστημα (εννοείται πως δεν περιλαμβάνω την ελληνική κυβέρνηση μέσα σ’ αυτά), ισοπεδώθηκαν από την απάνθρωπη μπότα το νεοφιλελευθερισμού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κενό στον τρόπο έκφρασης της οργής και της αγανάκτησης των λαών. Κι επειδή η φύση μισεί το κενό, το παραχωρεί στο φασισμό με τις ευλογίες των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων και των χωρών-υποχειρίων τους (όπως είναι η Ελλάδα), των πολυεθνικών τραπεζών κι επιχειρήσεων και των θρησκευτικών δογματισμών.
Όλη αυτή η τροπή των εξελίξεων έχει σβήσει το όραμα της Ευρώπης των Λαών. Η σημερινή κατάσταση δε θα μπορούσε να εκφραστεί καλύτερα με την ανύψωση φραχτών και τειχών ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη.
Ζήσαμε την «χρονιά των τειχών».
Ας ζήσουμε φέτος την χρονιά που θα τα γκρεμίσουμε.
