Ελληνικότητα: περηφάνια, τύχη αγαθή ή βαριά ευθύνη;

του Μιχάλη Μπάκα

Διάβασα στον τοπικό τύπο της Καλαμάτας ότι ένα βήμα πριν τη συμπλοκή έφτασαν χρυσαυγίτες και τσιγγάνοι στο Νοσοκομείο της Καλαμάτας πριν λίγες ημέρες. Μετά τη λήξη του επεισοδίου ο τοπικός Βουλευτής Μεσσηνίας της Χρυσής Αυγής κ. Δ. Κουκούτσης δήλωσε ότι: «Δεν πιστεύω ότι θα εξαλειφθεί η παραβατικότητα, επειδή οι τσιγγάνοι την έχουν στο DNA τους».

Πριν 20 ημέρες, ο πρωθυπουργός κ. Α. Σαμαράς, θέλοντας να προωθήσει το αντιρατσιστικό του προφίλ έκανε λόγο για μηδενική ανοχή σε φαινόμενα ρατσισμού και κρουσμάτων βίας, απευθύνοντας χαιρετισμό σε εκδήλωση μνήμης για την 70η επέτειο έναρξης εκτοπισμού των Ελλήνων Εβραίων. Για να τονίσει ακόμη περισσότερο τον αποτροπιασμό του για τα ρατσιστικά φαινόμενα δήλωσε ότι «υπάρχουν πολύ ισχυρά αντισώματα στο DNA των Ελλήνων, στο γονίδιό μας, που πολεμούν αυτόν τον ιό του ρατσισμού». Με λίγα λόγια ο κ. πρωθυπουργός, θέλοντας να πει κάτι σωστό, να μιλήσει δηλαδή κατά του ρατσισμού, καταλήγει στη χρήση ενός ρατσιστικού «εθνικού» στερεότυπου.

Εάν θα έπρεπε να διαλέξω ποια δήλωση με αντιπροσωπεύει, προφανώς θα απέφευγα τη δήλωση του βουλευτή της ΧΑ αλλά και την δήλωση του Πρωθυπουργού ως προς τη διατύπωση της, καθώς και οι δύο αναπαραγάγουν στερεότυπα για την υπεροχή του ελληνικού DNA είτε από την μια πλευρά είτε με την άλλη. Θα προτιμούσα μια δήλωση πρώην προέδρου της Γερμανίας ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του είχε δηλώσει ότι δεν νιώθει περήφανος που είναι Γερμανός, καθώς δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι για κάτι που δεν κάναμε τίποτα γιαυτο, απλά μας δόθηκε και μόνο με τη γέννηση μας. Ο Γερμανός πρόεδρος έκανε μια δήλωση κόντρα στο κοινό αίσθημα «εθνικής υπεροχής» που φυσικά δεν έχει γίνει από κανέναν Έλληνα πολιτικό.

Είμαι περήφανος λοιπόν για τα έργα τα δικά μου, για τις ελιές που έφτιαξα φέτος γιατί προσπάθησα γι’αυτό. Είμαι περήφανος για μια όμορφη φωτογραφία που έβγαλα, που την έδειξα σε 10 φίλους και χαμογέλασαν και τους έφτιαξε την ημέρα. Είμαι περήφανος για την πρόοδο του παιδιού μου, γιατί ως πατέρας βρίσκομαι δίπλα του και συμβάλω ως ένα σημείο σε αυτήν. Είμαι περήφανος για την κοινότητα που ζω, γιατί σε καιρούς κρίσης κάνει την αλληλεγγύη πράξη και δίνει ένα χέρι βοηθείας σε συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως εθνότητας ή θρησκείας.

Αλλά δεν μπορώ να είμαι περήφανος που ως Έλληνας πολίτης αποτελώ «αναγκαστικά» και μόνο με τη γέννηση μου συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων. Απλά αισθάνομαι τυχερός, που ζω στα ίδια χώματα με αυτούς τους ανθρώπους, που άφησαν μια τεράστια παρακαταθήκη όχι μόνο σε μένα, όχι μόνο στους Έλληνες αλλά σε όλη την ανθρωπότητα. Αισθάνομαι τυχερός γιατί μιλώ ελληνικά και μπορώ πιο εύκολα να καταλάβω τα κείμενά τους. Αισθάνομαι τυχερός γιατί ζω, απολαμβάνω και παλεύω για την προστασία της ελληνικής φύσης που ενέπνευσε καλλιτέχνες, μουσικούς, ποιητές, γλύπτες και ζωγράφους. Αισθάνομαι τυχερός γιατί το Πάσχα για μένα συνδέεται με την αντίθεση της άνοιξης της ελληνικής φύσης και το δράμα των ψαλμών της Μεγάλης Παρασκευής, με την εικόνα του χωριού μου όπου οι συγχωριανοί μου ψέλνουν το «Ω γλυκύ μου έαρ» ακολουθώντας τον επιτάφιο, χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν τι λένε.

Για όλα αυτά λοιπόν αισθάνομαι τυχερός, αλλά έχω και χρέος βαρύ για να φανώ αντάξιος τους και να πάω ένα βήμα μπροστά την ατομικότητα μου, την οικογένεια, την κοινότητα, την ανθρωπότητα όλη. Χρέος βαρύ…