του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Ρέθυμνο καλοκαίρι του 2000 και κάτι – Χίος καλοκαίρι του 2014, ομοιότητες; Ξεκλήρισμα της ντόπιας νεολαίας στο δρεπάνι των τροχαίων ατυχημάτων, τα έζησα και τα δύο (αναρωτιέμαι αν υπάρχει μέρος στην Ελλάδα που να μην έχει βιώσει ένα τέτοιου είδους «πολεμικό» καλοκαίρι, γιατί περί πολέμου πρόκειται). Τι να πεις για αυτό το θέμα πάνω από νωπούς, ακόμα τάφους, στη βουβή και αβίωτη πίκρα οικείων και δικών ανθρώπων των παιδιών που έφυγαν; Τι να πεις, που δεν έχει ειπωθεί, για να μην γίνεις γραφικός και κουραστικός; Για το κράνος που πόσοι και πόσες (δεν) φοράνε, για τις ζώνες, για την πλημμελή σήμανση, για τις κακοτεχνίες των δρόμων και τον ελλιπή φωτισμό ή για το αλκοόλ στις μικρές και μεγαλύτερες ηλικίες που ρέει άφθονο, επιβλαβές και «χαλασμένο», σπάει κόκαλα και κεφάλια, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς; Ακόμα, για τις ευθύνες της πολιτείας, των ελεγκτικών μηχανισμών και των «αρμοδίων» και όσων ακόμα θα έπρεπε να κάνουν σωστά τη δουλειά τους;
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα πω αλλά θα μιλήσω κατευθείαν για το παιδάκι που ανατρέφουμε και μεγαλώνουμε τότε που μπαίνουν οι «βάσεις», έτσι λένε όλοι, τότε που προλαβαίνουμε ακόμα, λέω εγώ. Ένα βήμα την φορά για αυτό που περνάει, όσο περνάει από το χέρι μας, που δεν είναι άλλο από το μεγάλωμα του παιδιού και τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι» και πράξεις για όλα τα υπόλοιπα.
Αγάπη, «ατέλειωτη» αγάπη για το παιδί μας έχουμε όλοι. Δεδομένο. Όμως, δυστυχώς, αυτή η αφειδώλευτη αγάπη έχει μετατραπεί σε μία δυναστική σχέση: «επειδή σ’ αγαπώ σου τα επιτρέπω όλα», χωρίς ένα σχέδιο και ένα πλάνο, επειδή ένας ενήλικας, μόνο στην ταυτότητα, μεγαλώνει, μόνο στα κεράκια που σβήνονται, ένα παιδί, γιατί όπως φαίνεται τελικά το πραγματικό μεγάλωμα είναι ένα άλλο, τελείως διαφορετικό «πράγμα». Του έχει πει πότε όχι ή «έλα μωρέ, παιδάκι είναι ακόμα;». Έχει βάλει ποτέ ένα σχέδιο για το πού αυτή η οικογένεια βαδίζει ή απλώς άγεται και φέρεται από τις ορέξεις του «παιδακιού»; Κινητό το παιδί; κινητό! Τάμπλετ το παιδί; τάμπλετ! Μηχανάκι το παιδί; μηχανάκι! Γιατί; Μα αφού έχουν όλοι, βουρ κι εμείς! Το συζητήσαμε ποτέ; Βάλαμε τους όρους μας ή πέρασε αβρόχοις ποσίν; Και εντάξει, πάει και του τα πήραμε όλα. Έχουμε βάλει πότε κανόνες χρήσης, επικοινωνίας, κυκλοφορίας; Μας έχει δει ποτέ να βάζουμε ζώνη, κράνος ή μόνο στα λόγια και από πράξη την «παλαβή»; Α, και φωνές, πολλές φωνές και βρισιές, πολλές βρισιές για τον «κωλο……» και βουρ στο μονόδρομο, «έλα μωρέ, αφού έτσι κάνουν όλοι»! Και επιπλέον; Στάζει μία ψιχάλα και άρχισε να βρέχει; Παρκάρουμε το αμάξι πάνω στο πεζοδρόμιο, κλείνουμε το δρόμο – δεν μας καίγεται καρφάκι για το τι γίνεται πίσω – γιατί; Μα για να μην βραχεί το «παιδάκι», ε πώς μετά να μην καβαλήσει πεζοδρόμια, πεζούς και ό,τι μπορεί, το «παιδάκι»! Έχει καταντήσει από μία σχέση αγάπης που όμως ο νοήμων ενήλικας να έχει τον έλεγχο και το «κουπί», καπετάνιος να έχει γίνει άλλος που ούτε η ηλικία του/της είναι για το πηδάλιο ούτε το νιονιό του/της ακόμα, πώς να το κάνουμε!
Ένα σχέδιο είναι η ουσία, ένα σκαρίφημα, όχι στις λεπτομέρειές του, αυτό είναι ανέφικτο και ανεδαφικό, ωστόσο μία συνέπεια λόγων και πράξεων σε 4-5 βασικά σημεία ωριμάζει και εξελίσσει όλη την οικογένεια ώστε να ακολουθήσει μετά και η φάση, η περίοδος της «διαπραγμάτευσης» – μεγαλώνει το παιδί πώς να το κάνουμε; – που εκεί μπορεί να αλλάζει λίγο η διαδικασία, αλλά είπαμε αν ο καπετάνιος έχει στο νου του το λιμάνι, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μη βγει αληθινός ο μύθος τούτη τη φορά και το πανί που θα υψωθεί στο τέλος να είναι άσπρο, κατάλευκο, της χαράς και της ελπίδας. Άλλωστε υπάρχουν πολλά λιμάνια για να δει και πολλοί, πάρα πολλοί που προσμένουν «το παιδί» να γυρίσει. Ας μην το στερήσουμε από κανένα.
