20161105
«Εγώ θα γίνω πιλότος», «εγώ μηχανικός», «στα βαπόρια;», «ναι, κι ο παππούς μου ήταν ναυτικός και ο πατέρας μου ναυτικός και γω ναυτικός θα γίνω.» Τα παιδιά παίζουν στις κούνιες του δημοτικού, νωρίτερα τα είχα συναντήσει στην αλάνα έξω από το πνευματικό κέντρο· έπαιζαν μπάλα με τερματοφύλακα τον παπά. «Παίζετε μαζί τους;» «Γιατί όχι; είχαμε κατηχητικό στις τρεις, τελειώσαμε πριν λίγο και τώρα παίζουμε. Λίγα είναι τα παιδιά στο σχολείο του χωριού, δημοτικό σχολείο σχολείο εδώ, δημοτικό και στη Λαγκάδα· όμως είναι καλύτερα τα μεγάλα σχολεία, που έχουν πολλούς δασκάλους.» Τον ρώτησα για την εκκλησία. «Ναι, πάντα εδώ κάτω ήταν, μακριά από το χωριό, και το παράξενο είναι ότι μέσα στο χωριό δεν υπάρχει καμία εκκλησία, εδώ απέναντι μόνο που χτίσαμε τον Άγιο Ισίδωρο. Όλα τούτα τα σπίτια που βλέπεις είναι καινούργια όταν ήμουν μικρός δεν υπήρχαν. Πάω να πάρω τώρα τηλέφωνο να δω πόσο είναι η ομάδα μας, παίζει κάτω στο γήπεδο με την Κυβέλη. Πέρσι ήμασταν στην πρώτη κατηγορία, αλλά πέσαμε στη δεύτερη, εμάς παίζουν νέα παιδιά από δω, οι άλλες ομάδες παίρνουν ξένους παίκτες, κάτι μεγαλόσωμους, τι να κάνουν τα παιδάκια.» Ευγενέστατος ο πάτερ, πάνω από σαράντα χρόνια παπάς στο χωριό του. Η χωριοεκκλησιά της Κοίμησης της Θεοτόκου φροντισμένη και καθαρή, πάνω από το ρέμα, στο βάθος τα βουνά· ένας άντρας καθόταν στο πεζούλι, τον ρώτησα για το ποτάμι πώς το λένε· «αντάρης για κατεβαίνει ανταριασμένος».
Ανέβηκα πάλι στο χωριό, μόλις άνοιξαν τα καφενεία και μαζεύονται οι ηλικιωμένοι. Έκανα μια μεγάλη βόλτα. Τα περισσότερα σπίτια είναι καινούργια, καθαρά και περιποιημένα. Μικρές βεράντες, αυλές, κήποι με αυτή την αυτοσχέδια αρχιτεκτονική που διατρέχει τη χώρα και από την μια είναι κιτς από την άλλη εξωστρεφής, αποκαλυπτική της ανάγκης των κατοίκων για καλλωπισμό του ιδιωτικού τους χώρου. Τριγύρω τα στεγνά βουνά, μοιάζει να φυτρώνουν πέτρες· πώς μέρεψαν τα βράχια και έχτισαν το χωριό; Στο βάθος η θάλασσα, η Αιγνούσα και τα Μικρασιατικά παράλια.
Φεύγω να προλάβω το τέλος του αγώνα της Ένωσης (Λαγκάδας-Συκιάδας).
