γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα, με απριλιάτικη συννεφιά, στο αναγνωστήριο της Βιβλιοθήκης Κοραή της Χίου πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση τιμητικής παρουσίασης του σημαντικού συγγραφέα-μεταφραστή και σκηνοθέτη Αχιλλέα Κυριακίδη. Μίλησαν όμορφα οι φιλόλογοι Νίκος Μαυρέλος και Αριστοτέλης Σαΐνης, και διάβασε μικρά αποσπάσματα, με συναρπαστικό τρόπο, ο ίδιος ο συγγραφέας. Προβλήθηκε στο τέλος η μικρού μήκους ταινία του «Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο». Όσοι και όσες βρεθήκαμε εκεί, νιώσαμε την ανάγκη να γνωρίσουμε και να τιμήσουμε έναν σεμνό και ακούραστο εργάτη της γραφής που τόσα μας πρόσφερε. Για τη μύησή μας στο λαβύρινθο των βιβλίων, για τις περιπέτειές μας στο δάσος της αφήγησης. Ήταν ένα λιτό, μεστό, όμορφο απόγευμα, που σίγουρα ευχαρίστησε τις δεκάδες φίλους και φίλες των βιβλίων και της λογοτεχνίας, που συμμετείχαν στην εκδήλωση. Ήταν η Χίος του πολιτισμού και της ανάγνωσης που ένιωσε την ανάγκη να παραστεί και να τιμήσει με τον τρόπο της έναν σημαντικό άνθρωπο των γραμμάτων.
Την ίδια ακριβώς ώρα, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τη Βιβλιοθήκη συνεδρίαζε το Δημοτικό Συμβούλιο Χίου. Σ’ αυτό είχαν προγραμματίσει την παρουσία τους διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι για τη δημιουργία δομής παροχής ιατρικών υπηρεσιών για πρόσφυγες και ντόπιους σε συνοικία της πόλης. Μόνο που τον τόνο έδωσαν, για πολλοστή φορά, ακροδεξιές οργανωμένες ομάδες. Έγινε face control στην είσοδο του Δημαρχείου από αυτόκλητους πορτιέρηδες, προπηλακίστηκε λεκτικά μια δημοτική σύμβουλος που «τόλμησε» να αρθρώσει επιχειρήματα και όχι κραυγές, μια νέα κοπέλα, και μάλιστα όχι κάτοικος κατά πληροφορίες της περιοχής, αποχώρησε προς δόξαν της κάμερας με το εξόχως δημοκρατικό «φτου σας». Το Δημοτικό Συμβούλιο στη συνέχεια, πλην ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων, υιοθέτησε πλήρως την ατζέντα και το πνεύμα των αγανακτισμένων κατοίκων. Ήταν ένα απόγευμα περιφρόνησης των δημοκρατικών διαδικασιών, επιβολής λογικών εκβιασμού, γεμάτο μισαλλοδοξία και ρητορικές μίσους. Μια άρρωστη συννεφιά που εγκυμονεί ποιος ξέρει τι. Η συνέχεια δόθηκε, όπως γίνεται πάντα, τις σκοτεινές ώρες της νύχτας από παλικαράδες και vigilantes που χτυπούσαν και εξευτέλιζαν ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Ευτυχώς για τα τελευταία, για πρώτη φορά, υπήρξε απάντηση της δικαιοσύνης.
Είναι τα δυο πρόσωπα του Ιανού; Είναι οι δυο όψεις του νομίσματος; Είναι δυο παράλληλοι κόσμοι που δεν επικοινωνούν και δεν εφάπτονται; Είναι μεγάλη αυταπάτη να πιστέψει κανείς κάτι τέτοιο. Είναι ο ίδιος κόσμος, η ίδια κοινωνία, το ίδιο νησί. Γνωριζόμαστε και γνωριζόμαστε καλά. Είναι ο μικρόκοσμός μας. Που την ίδια στιγμή που μας χαρίζει στιγμές ευφορίας και ανάτασης, και ας είναι καλά όσοι και όσες φροντίζουν γι’ αυτό, την ίδια ακριβώς στιγμή λίγα μέτρα μακριά, βαριά μας πληγώνει. Κι αυτή η κοινωνία, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν έβγαλε αυτά τα στοιχεία λόγω τού, υπαρκτού, προσφυγικού ζητήματος. Αυτή είναι η εύκολη και φασίζουσα απάντηση. «Φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, οι μαυριδεροί, οι αλλόγλωσσοι και αλλόθρησκοι». Που ήρθαν ξαφνικά και μας έβγαλαν από την δήθεν ευμάρεια και την μακάρια πνευματική μας ραστώνη.
Δεν είναι έτσι. Η μικροκοινωνία μας, αυτό το χωριουδάκι στην άκρη του Αιγαίου, γιατί αυτό είμαστε, έβγαλε τα καρκινώματα που μας πληγώνουν και λόγω της επελαύνουσας φτώχειας, της ανεργίας, του κλεισίματος των μικρών επιχειρήσεων, του αβάσταχτου βάρους «μέχρι να βγει ο μήνας», της απώλειας προοπτικής για τους νέους ανθρώπους, της διαιώνισης της κρίσης παντού. Είναι η κοινωνία σε αφόρητη πίεση, κι αυτή η πίεση γεννά τους φασισμούς. Που καίνε τα βιβλία…
