γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Απεργία πείνας έχουν ξεκινήσει εδώ και τέσσερις μέρες 4 πρόσφυγες στη ΒΙΑΛ, ένας εκ των οποίων είναι παράλυτος στα κάτω άκρα και κινείται, ή προσπαθεί να κινηθεί, με αναπηρικό καροτσάκι μέσα στη ΒΙΑΛ. Κάποιοι εξ αυτών έχουν μάλιστα ράψει το στόμα τους για να καταδείξουν πόσο αποφασισμένοι είναι, άρα και πόσο απελπιστική είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Και για να τραβήξουν την προσοχή. Οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να παραμείνουν ορατοί. Προσπαθούν να μας θυμίζουν την ύπαρξη τους πάνω στο νησί μας, δίπλα μας.
Το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και στις αρχές του Απρίλη, παραμένοντας στο λιμάνι, όταν κάποιες ώρες μετά την κάθοδό τους στην πόλη κατάλαβαν ότι δεν θα υπήρχε καράβι για εκείνους. Δεν είχαν καμιά πρόθεση να ταλαιπωρήσουν ντόπιους και τουρίστες και το απέδειξαν. Ωστόσο, ξέρουν πολύ καλά πόσο εύκολο είναι να τους ξεχάσουμε και γι’ αυτό αγωνιούν. Μετά από 47 μέρες μέσα στη ΒΙΑΛ – μετρώντας από τις 20 του Μάρτη, με ανοιχτές ή κλειστές τις πόρτες, λίγη σημασία έχει πλέον –, χωρίς καμιά ενημέρωση για το τι θα τους συμβεί, είναι και πάλι ξεχασμένοι.
Η τεχνολογία τούς δίνει τη δυνατότητα να βγάζουν μόνοι τους την πληροφορία για την κατάστασή τους προς τα έξω. Ωστόσο αυτό δεν φτάνει παντού. Και μέσα στην καθημερινότητά του ο καθένας μας, τους ξεχνά.
Είναι, ωστόσο, πάντα εδώ.
