Ουαρσάν Σαΐρ: ΠΑΤΡΙΔΑ

0
Πρόσφυγες
Photo: Daniet Etter/New York Times/Redux /eyevine
Laith Majid cries tears of joy and relief that he and his children have made it to Europe

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη

οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
ματωμένη η ανάσα στο λαιμό τους
το αγόρι απ’ το σχολείο σου
ζαλάδα το φιλί του πίσω από την παλιά φάμπρικα του τσίγκου
κρατά ένα όπλο πιο μεγάλο κι απ’ το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
είναι κάτι που δεν φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
κι ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
κάνει ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα σε βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι
κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες
κανένας δε θέλει να τον χτυπούν
να τον λυπούνται

κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή το σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα αφέθηκε να πονά
ή τη φυλακή,

επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται
κι ένας δεσμοφύλακας το βράδυ
είναι προτιμότερος από ένα φορτηγό
γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου
κανένας δε θα το μπορούσε
κανένας δε θα το άντεχε
κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό
για να ακούσει τα:

γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι
πρόσφυγες
βρωμιάρηδες μετανάστες
ζητιάνοι ασύλου
που ρουφάνε τη χώρα μας
σκυλάραπες με απλωμένα χέρια
μυρίζουν περίεργα
απολίτιστοι
ρήμαξαν τη χώρα τους και τώρα θέλουν
να ρημάξουν και τη δική μας

πώς δε δίνουμε σημασία
στα λόγια
στα άγρια βλέμματα
ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο μαλακά
από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού

ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά
από δεκατέσσερις άντρες
ανάμεσα στα πόδια σου
ή τις προσβολές είναι πιο εύκολο
να τις καταπιείς
από τα χαλίκια
από τα κόκαλα
από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου
και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα
εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές
εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα
να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου
να συρθείς στην έρημο
να κολυμπήσεις ωκεανούς
να πνιγείς
να σωθείς
να πεινάσεις
να εκλιπαρήσεις
να ξεχάσεις την περηφάνια
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι
μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου
που λέει
φύγε,
τρέξε μακριά μου τώρα
δεν ξέρω τι έχω γίνει
αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού
θα είσαι πιο ασφαλής απ’ ό,τι εδώ.

Η Warsan Shire
Η Warsan Shire

Η Warsan Shire γεννήθηκε το 1988 στην Κένυα, από Σομαλούς γονείς και μεγάλωσε στην Αγγλία. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές («Μαθαίνοντας τη μητέρα μου πώς να γεννάει», «Οι άνδρες μας δεν μας ανήκουν», «Τα μπλε χέρια του πένθους στα μαλλιά μου») Έχει ήδη τιμηθεί με διάφορα βραβεία, μεταξύ αυτών το Βραβείο Αφρικανικής Ποίησης από το Πανεπιστήμιο Brunel (2013).

Για τη μεταγραφή Κώστας Ζαφείρης

Έχει εκδώσει τα βιβλία "Η βία της βδομάδας" (1997), "Η εκδίκηση του τυπογράφου" (2006), "Αφάνεια" (2010), "Κόντρα Γέφυρα & άλλα διηγήματα" (2015) και "Η πόκα της πλημμύρας" (2017).

Άφησε σχόλιο