της Ματρώνας Αποστολίδη
Ψοφάνε για φιέστες και χειροκροτήματα και το απέδειξαν την περασμένη Κυριακή στην κεντρική πλατεία της Χίου. Ο λόγος για τους μαθητές του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου, οι οποίοι ξεδίπλωσαν τις χορευτικές τους ικανότητες σε μια πολύ πολύ μεγάλη παρέα. 420 παιδιά πήραν μέρος στο 1ο Φεστιβάλ που διοργάνωσε ο σύλλογος γονέων του εν λόγω σχολείου με έναν και μοναδικό σκοπό. Να μάθει ο κόσμος ότι τα παιδιά τους διαθέτουν και μπρίο και προσωπικότητα και μπορούν να κατακτήσουν ό,τι και τα άλλα. Δεν έχει σημασία σε πόσο χρόνο και σε ποιο βαθμό. Σημασία έχει ότι κάθε τι που κατακτούν το καταφχαριστιούνται οικογενειακώς και παίρνουν κουράγιο να συνεχίσουν ακάθεκτοι. Γιατί, είναι η αλήθεια, δεν έχουν και πολλούς στο πλευρό τους. Μια πολιτεία που ολιγωρεί και μια κοινωνία που δεν ξέρει πάντα να συμπάσχει. Θανάσιμος συνδυασμός.
Τώρα έπεσα κυριολεκτικά στα σκληρά αλλά ακούστε πώς έχουν τα πράγματα. Το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Χίου ζητά στέγη. Όχι τώρα. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κι ενώ χτίζονται σχολεία και σχολικά κέντρα ανά την επικράτεια εμείς, γονείς και εκπαιδευτικοί του συγκεκριμένου σχολείου, γινόμαστε ζητιάνοι. Στοιβάζουμε κυριολεκτικά τα παιδιά σε μια πτέρυγα του νοσοκομείου – είμαστε βεβαίως ευγνώμονες για την παραχώρηση αυτή – σε έναν πρώτο όροφο με ό,τι δυσκολίες αυτό συνεπάγεται για όσα έχουν κινητικά προβλήματα – σε διακοπές ρεύματος παίρνουμε τα καρότσια αλά μπρατσέτα, με τα παιδιά πάνω, και ανεβαίνουμε τα είκοσι τόσα σκαλοπάτια – και έχουμε την απαίτηση να εκτονώνονται στο διάλειμμα σε μια βεράντα πενήντα τετραγωνικών – δυο τετραγωνικά στον κάθε μαθητή αντιστοιχεί ο αύλιος χώρος. Και καθημερινά οι γονείς αυτών των παιδιών τρέχουν στις αρμόδιες υπηρεσίες και συντάσσουν έγγραφα επί εγγράφων ζητώντας τα αυτονόητα. Ένα σχολικό κτίριο, όπως αυτό που φοιτά το παιδί του δημάρχου, του περιφερειάρχη, του υπουργού, του πρωθυπουργού. Κι αντί να κατακάθονται με τόσες υποσχέσεις, εκείνοι συνεχίζουν να ενοχλούν. Ευτυχώς που οι άνθρωποι είναι μαθημένοι στα δύσκολα και δεν το βάζουν κάτω. Έχουν δε και το βραχνά πάνω από το κεφάλι τους, τι θα γίνουν τα παιδιά τους άμα αποφοιτήσουν από τη δημόσια δωρεάν – στο σημείο αυτό μπορείτε να μειδιάσετε – εκπαίδευση. Ό,τι υπάρχει στην πόλη μας από δημόσιο πλαίσιο είναι ήδη καλυμμένο από πελατεία.
Και ερωτώ, θα γίνει επιτέλους κάτι, μήπως αυτά τα παιδιά καταφέρουν να ασκήσουν το δικαίωμα που έχουμε όλοι μας στη διά βίου εκπαίδευση και κοινωνικοποίηση; Η ερώτηση είναι ρητορική, γιατί η απάντηση είναι προφανής, δεδομένου μάλιστα ότι δεν είμαστε πολλοί – ευτυχώς – και, ως εκ τούτου, οι ψήφοι μας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
Επιπλέον, ευκαιρίας δοθείσης, δε θα θίξω, μόνο θα αγγίξω άλλα προβλήματα και ευτράπελα της Ειδικής Εκπαίδευσης, όπως τη συρρίκνωση του αριθμού των διορισμών ειδικών παιδαγωγών, την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη – εμ, πώς αλλιώς θα δέσει το γλυκό; – και την έλλειψη συγκεκριμένων προγραμμάτων και εκπαιδευτικών υλικών – καθότι, ως γνωστόν, στου κασίδη το κεφάλι μαθαίνουν οι μπαρμπέρηδες. Θα αναφέρω όμως, για να ελαφρύνω το κλίμα, ότι εμείς οι δάσκαλοι στα ειδικά σχολεία εξακολουθούμε να συμπληρώνουμε κάθε τρίμηνο εκείνο το περίφημο Βιβλίο Μητρώου βάζοντας μάλιστα βαθμούς στην Ιστορία, στη Φυσική, τη Γεωγραφία σε παιδιά που ούτε να μιλήσουν μπορούν ούτε μολύβι καλά καλά να πιάσουν δεν ξέρουν. Κι επειδή η φοίτηση στα πλαίσια αυτά είναι οκταετής αναγκαζόμαστε στα κιτάπια να αφήσουμε δυο φορές στην ίδια τάξη κάθε μαθητή για να βγούνε τα χρόνια. Βάρδα μόνο μη θεσμοθετηθεί η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με βάση την πρόοδο των μαθητών. Τη βάψαμε.
Τώρα, όσον αφορά στην κοινωνία θα ήθελα να καταθέσω τον εξής προβληματισμό μου. Όλοι καμαρώνουν από μακριά τα παιδιά αυτά και τα χαίρονται και εκπλήσσονται με τα πράγματα που κάνουν, γιατί στο μυαλό τους έχουν πλάσει μια άλλη εικόνα γι’ αυτά. Κάποιοι μάλιστα συγκινούνται και βουρκώνουν. Το είδαμε στην πλατεία. Όμορφα συναισθήματα και ακόμα πιο όμορφες οι εκδηλώσεις τους. Απλά αναρωτιέμαι, αν τύχει ένα από αυτά τα παιδιά να βρεθεί στην ίδια τάξη με το δικό τους – που αυτός είναι ο στόχος και η διαδικασία της ειδικής εκπαίδευσης – τότε τι μέλλει γενέσθαι; Συνήθως συνασπίζονται και κάνουν τα αδύνατα δυνατά να φύγει ο μαθητής αυτός για κάποιο ειδικό πλαίσιο, γιατί ενοχλεί μέσα στην τάξη και πάει και πίσω την όλη ομάδα.
Ας πάψουμε να είμαστε υποκριτές. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε ουσιαστικοί. Όλα τα παιδιά θα εξελιχθούν γνωστικά. Τα ίδια και τα ίδια πράγματα θα κάνουν μέχρι τελικής αποφοίτησης, πού θα πάει, μια δυο τρεις θα τα μάθουν. Τα μικρότερα όμως παιδιά τυπικής ανάπτυξης, στη συνεκπαίδευσή τους με παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, θα μάθουν από νωρίς κάτι πολύ πιο σημαντικό. Ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ότι καθένας καταφέρνει αυτό που μπορεί, φτάνει μόνο να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, ότι χρειάζεται αγώνας και προσπάθεια για να φτάσεις οπουδήποτε και κυρίως θα μάθουν να εκτιμούν αυτά που έχουν.
Υ.Γ. Ο μπαμπάς-Γιώργος μας υποσχέθηκε ότι θα ακολουθήσει του χρόνου και 2ο Φεστιβάλ ακόμα πιο οργανωμένο. Εκεί θα είμαστε, αν κάποιοι δεν έχουν φροντίσει να μας εξαφανίσουν από την πιάτσα.
