του Λευτέρη Βενιάδη
Διάσκορπες συλλαβές που η μια βρίσκει την άλλη και γίνονται λέξεις, λέξεις που γίνονται φρἀσεις, φράσεις που γίνονται στίχοι. Μουσικά στοιχεία διάσκορπα, μελωδίες, πειραματικοί ήχοι συντονίζονται, το πρώτο βιολί υπερβαίνει τον συμβατικό του ρόλο και ολοκληρώνει την πρώτη φράση «Μὴν καρτερᾶτε νὰ λυγίσωμε» η οποία σαν σπίθα εξαπλώνεται στην ορχήστρα και ο ήχος ενός όχλου γίνεται μελωδία.
Αποδόμηση των στίχων και εκ νέου δόμηση, αναδιοργάνωση μεμονομένων στοιχείων, που όλα μαζί συντονίζονται και στο τέλος καταλήγουν στο ποίημα:
Μὴν καρτερᾶτε νὰ λυγίσωμε
μήτε γιὰ μιὰ στιγμή,
μηδ᾽ ὅσο στὴν κακοκαιριὰ
λυγάει τὸ κυπαρίσσι.
Ἔχουμε τὴ ζωὴ πολύ,
πάρα πολύ, ἀγαπήσει.
Φώτης Αγγουλές
Το έργο παρουσιάστηκε στο Βερολίνο, εντελώς τυχαία την ημέρα της ελληνικής εθνικής γιορτής 28.10.2012 και τραγουδηθηκε στα ελληνικά από γερμανικό σύνολο.
